Zwielokrotnianie w systemach cyfrowych
Systemy analogowe dla zwielokrotnienia większej ilości kanałów telefonicznych wykorzystują zwielokrotnienie częstotliwościowe, które to wymaga rozszerzenia pasma kanału transmisyjnego, ponieważ polega ono na układaniu kolejnych kanałów telefonicznych kolejno na wyższej częstotliwości w odstępie szerokości kanału telefonicznego. Inna możliwość w tych systemach nie wchodzi w rachubę, gdyż sygnał analogowy ograniczony w jakimś paśmie wysyła niepoliczalną ilość informacji o tym paśmie, przez co nie da się jej wysyłać w odstępach czasu, gdyż to powodowałoby utratę danych - tych nadmiarowych i tych nieodzownych.
Systemy cyfrowe przesyłają ograniczoną ilość danych, co umożliwia przyspieszanie sygnału przed zwielokrotnieniem i wysłanie w tej samej jednostce czasowej większej ilości danych uporządkowanych w szczeliny czasowe. Daje to możliwość stosowania zwielokrotnienia z podziałem czasu w sposób nie ograniczony, zwiększając przepustowość teoretycznie niemal w nieskończoność. Faktycznie takie coś jest nie możliwe, gdyż urządzenia teletransmisyjne mają ograniczoną szybkość i stąd nie można skracać im czasu trwania szczelin w nieskończoność, gdyż w którymś momencie przestaną zauważać wszystkie informacje. Dodatkowo występuje jeszcze ograniczenie wynikające z możliwości synchronizacyjnych urządzeń nadawczych i odbiorczych w systemach PDH, które jak sama nazwa wskazuje są plezjochroniczne i pomiędzy sygnałami synchronizacyjnymi muszą się posiłkować własnymi zegarami, które mają ograniczona dokładność.
W systemach teletransmisyjnych rozróżnia się dwa rodzaje zwielokrotnienia z podziałem czasu:
Zwielokrotnienie z przeplataniem bitów (bit po bicie) - np. systemy PDH
Zwielokrotnienie z przeplataniem bajtów (bajt po bajcie) - np. ramka sygnału 2Mbitps, systemy SDH.