WYŻYNA ŚLĄSKO-KRAKOWSKA,
region położony na pn. od doliny górnej Wisły, między Wyż. Małopolską na wsch. a Niz. Śląską na zach.; stanowi asymetryczne wypiętrzenie tektoniczne rozciągające się z pn.-zach. na pd.-wsch.; wys. 200-500 m (kulminacja na Wyż. Olkuskiej, w okolicy Jerzmanowic, 512 m); trzon Wyżyny Śląsko-Krakowskiej budują skały paleozoiczne, przykryte od pn.-wsch. utworami triasowymi i jurajskimi; pokrywa mezozoiczna tworzy kilka progów denudacyjnych (kuesty) i subsekwentnych obniżeń; występują liczne ostańce wapienne; cała ta struktura geol. pochyla się ku pn. i stopniowo kryje pod utworami czwartorzędowymi zlodowacenia środkowopol. (wzgórza morenowe); w części pd.-zach. występują duże złoża węgla kam. (karbońskiego); zach. i pd.-zach. część Wyżyny Śląsko-Krakowskiej jest b. zurbanizowana i uprzemysłowiona, część środk., wsch. i pd.-wsch. ma duże walory krajobrazowe i turyst.; Ojcowski Park Nar., Zespół Jurajskich Parków Krajobrazowych, liczne szlaki turyst.; na Wyżynie Śląsko-Krakowskiej wyróżnia się 3 podregiony — Wyżynę Śląską, Wyżynę Krakowsko-Częstochowską; i Wyżynę Woźnicko-Wieluńską.