10. Problem popperowskiej demarkacji i jego uzasadnienie

Demarkacja - oddzielenie nauki (empirycznej) od nie-nauki.

Metoda indukcyjna stanowiła kryterium demarkacji dla pozytywistów i empirystów przed Popperem. Popper odrzuca indykcję jako kryterium demarkacji. Indukcjonistyczne kryterium demarkacji nie jest metodą oddzielenia zdań nauki od zdań metafizyki. Problem demarkacji proponuje rozwiązać za pomocą metody dedukcyjnej. Problem demarkacji nie jest problemem nauk przyrodniczych.

Pozytywiści wierzą, że istnieje różnica natury między zdaniami nauk empirycznych a metafizyką. Twierdzenia metafizyki są nieempiryczne, czyli bezsensowne, zgodnie z pozytywistycznym kryterium sensowności, twierdzenia nauki są empiryczne ze względu na metodę indukcyjną. Popper twierdził, że jeśli unicestwia się metafizykę ze względu na indukcyjne kryterium demarkacji to należy też odrzucić wszystkie podstawowe prawa przyrodoznawstwa.

Najbardziej ogólne czyli podstawowe prawa fizyki nie spełniają indukcjonistycznego kryterium demarkacji. Nie mogą być zweryfikowane konkluzywnie metodą indukcyjną.

Kryterium demarkacji należy traktować jako konwencję. .

Falsyfikowalność jako kryterium demarkacji:

Jeśli falsyfikowalność przyjąć za kryterium demarkacji teoria musi dostarczać zdań, które mogą posłużyć w procesie falsyfikacji, które staną się przesłankami w rozumowaniu falsyfikacyjnym.