PODSTAWOWE ZASADY EDUKACJI I REWALIDACJI OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH W SYSTEMOWYM UKŁADZIE ICH POTRZEB ŻYCIOWYCH I SPOŁECZNEGO WSPARCIA
ZASADA PERSONALZACJI
-osoba niepełnosprawna ,bez względu na rozległość i głębokość dysfunkcji, pozostaje zawsze osobą, podmiotem, a etyczne pryncypia nakazują przestrzegania zasady chronienia relacji osobowych ludzi niepełnosprawnych, ich godności i tożsamości osobowej, decydują one bowiem o sytuowaniu ich w środowisku, stają się motywem realizowania się sensu życia oraz wspólnym programem tworzenia kultury humanistycznej .
ZASADA WCZESNEJ DIAGNOZY I NORMALIZACJI ŻYCIA,
CZYLI TWORZENIA OPTYMALNYCH WARUNKÓW ROZWOJU
- osiąganie normalności życia jest równocześnie nabywaniem autonomii
- uwrażliwienie otoczenia, aby przyczyniało się do zagwarantowania strukturalnego i przestrzennego obszaru ich godnego życia.
ZASADA ODPOWIEDZIALNOŚCI
-odnosi się zarówno do sfery prywatnej jak i publicznej losu
człowieka niepełnosprawnego
- nic nie może usprawiedliwiać lekceważenia realiów bezpiecznego
współistnienia ludzi odmiennych w ich normalnej sytuacji
bytowej wspólnotowości.
ZASADA POMOCNICZOŚCI
-jest to przesuwanie uprawnień możliwie najbliżej dziejących się
spraw pomocowych
- polega na zakwestionowaniu idei państwa opiekuńczego
- jej współczesne zastosowania zakładają uwzględnienie nowych,
kulturowych i ustrojowych punktów odniesienia z desakralizacją
praw, opartych nie na równości pozorów, a na uczuciowej
i umysłowej wrażliwości współczesnych pokoleń wobec
podmiotowego rozumienia potrzeb osób niepełnosprawnych
-jest to zasada indywidualnego uczenia się i dojrzewania każdej
jednostki, jej twórczej samorealizacji i partnerskiego
współdziałania z otoczeniem.
ZASADA POSZERZANIA AUTONOMII OSÓB WYCHOWYWANYCH
-kierowanie się własnym interesem życiowym (przez osoby
niepełnosprawne)w osiąganiu samodzielności w zakresie
rozwiązywania ważnych problemów poznawczych i praktycznych
-autonomia moralna polega na rozumnym, niezależnym od
zewnętrznych nacisków wyborze określonych norm i zasad
postępowania
-uznanie podmiotowości i autonomii jednostek upośledzonych
umysłowo to np. uszanowanie ich prywatności, intymności,
kształtowanie poczucia sprawstwa jako dostrzeganie skuteczności
własnego działania
-autonomia może być pojmowana jako cel rozwoju i
wychowania, ale może być też osiągana jako środek
doświadczania pełni człowieczeństwa
ZASADA INDYWIDUALIZACJI
-dostosowanie pozytywnych postaw i działań terapeutyczno-
wychowawczych do kategorii upośledzeń i charakteru
osób wychowywanych
-jest podstawową zasadą określającą optymalne warunki rozwoju
i powodzenia czynności profilaktycznych, usprawniających,
korekcyjnych i wyrównawczych
-odwołuje się ona do potrzeby i zasady aktywności wychowanka
z uwzględnieniem jego indywidualnych właściwości osobowych
i osobowościowych, rozwoju pozytywnego nastawienia
do rzeczywistości oraz dostosowywania postaw otoczenia do cech
charakteru wychowywanych
-indywidualne programy stymulacyjne powinny uwzględniać nie
tylko ograniczenia, osobiste upodobania, ale także potencjalne
możliwości i sposoby ich rozwijania w różnych sytuacjach
ZASADA WIELOSPECJALISTYCZNEGO PODEJŚCIA
I WSPÓŁPRACY Z RODZINĄ
-bez niej działanie edukacyjno- rehabilitacyjne staje się
postępowaniem nieracjonalnym, w próżni społecznej, trudno w
nim ustalić sensowne cele i zadania oraz osiągnąć
wielowymiarowe rezultaty
-sposoby rodzicielskiego myślenia i działania terapeutyczno-
wychowawczego stosowane wobec niepełnosprawnego dziecka
są pochodną bliskiego i systematycznego współdziałania
rodziców z kompetentnymi specjalistami