Jak Otwock stał się miastem   9 listopada Otwock obchodzi 98 rocznicę uzyskania praw miejskich. Przypomnijmy jak do tego doszło. Wszystko zaczęło się 137 lat temu od kolei. Chyba nikt wtedy nie przypuszczał, że Kolej Nadwiślańska, która w zamyśle swych konstruktorów stanowić miała przede wszystkim skuteczny i szybki środek lokomocji pomiędzy carskimi garnizonami rozlokowanymi w Królestwie Polskim, przyczyni się do powstania nowego miasta. Wraz z jej wybudowaniem w 1877 roku na tereny dzisiejszego Otwocka przybyli pierwsi osadnicy: poszukujący spokoju i wytchnienia mieszkańcy pobliskiej Warszawy. Jednym z nich był Michał Elwiro Andriolli, znany wówczas ilustrator, były uczestnik powstania styczniowego, który kilka lat wcześniej powrócił z zesłania. To za jego sprawą nieznana, podwarszawska miejscowość stała się popularnym letniskiem, do którego na letni wypoczynek przez kolejne dziesięciolecia ściągały setki warszawiaków. Dla nich miły cień Willi Otwockich stanowił ucieczkę przed nieznośnym skwarem panującym w nagrzanych i dusznych murach stolicy. W ślad za letnikami na tereny dzisiejszego Otwocka przybyli suchotnicy, którym suche powietrze i sosnowy mikroklimat przynosiły ulgę w ich chorobie. W 1890 roku na otwockich piaskach dr Józef Marian Geisler, lekarz praktykujący w pobliskim Karczewie, otworzył pierwszy zakład leczniczy specjalizujący się w kąpielach zdrowotnych. Po trzech latach funkcjonowania, placówka została przemianowana na sanatorium - pierwsze tego typu, czynne przez cały rok. "Sanatorium dra Geislera dla chorych piersiowych" zapoczątkowało uzdrowiskową karierę Otwocka. Po nim, jak grzyby po deszczu, zaczęły postawać kolejne zakłady lecznicze, specjalizujące się nie tylko w leczeniu gruźlicy, ale także chorób układu krążenia czy zszarganych nerwów. W czasach świetności uzdrowiska w Otwocku działało jednocześnie kilkanaście stałych sanatoriów i placówek leczniczych oraz kilkadziesiąt różnych pensjonatów, które wprawdzie nie miały wśród swojego personelu dyplomowanych lekarzy, ale mimo to chętnie przyjmowały uskarżających się na różne dolegliwości pacjentów. Przez kolejne lata Otwock rozwijał się, by z przystacyjnej osady stać się popularnym letniskiem i cenionym podówczas uzdrowiskiem. Przyciągani jego opinią letnicy i rekonwalescenci coraz częściej decydowali się na osiedlenie się tu na stałe. Gdy Wille Otwockie rozrastały się, ich mieszkańcy coraz silniej zaczęli odczuwać potrzebę samorządności. W 1912 roku z inicjatywy najbardziej szanowanych mieszkańców osady, pod przewodnictwem Antoniego Michałowskiego powołano Towarzystwo Przyjaciół Otwocka. Od tego momentu rozpoczęto aktywne starania o nadanie Otwockowi praw miejskich. Z powodu utrudnień stwarzanych przez władze carskie zabieganie o uzyskanie statusu miasta zajęło jego mieszkańcom kilka lat. Paradoksalnie w staraniach tych pomogła nadciągająca wojna. Międzynarodowy konflikt, który wybuchł w lipcu 1914 roku spowodował rozłam między wspierającymi się do tej pory obozami zaborców. Po roku od wybuchu wielkiej wojny, sukcesy militarne armii niemieckiej na froncie wschodnim sprawiły, że tereny byłego Królestwa Polskiego znalazły się pod niemiecką okupacją. 5 sierpnia 1915 roku Niemcy zajęli Warszawę. W tej sytuacji TPO ponowiło starania o nadanie Otwockowi praw miejskich. W wystosowanej do władz okupacyjnych petycji prośbę uzasadniano faktem, że Otwock jako miejscowość uzdrowiskowa bardzo się rozwinął i utracił charakter gminy wiejskiej. Ponadto zarząd gminy składający się z właścicieli ziemskich nie uwzględniał potrzeb miejscowości kuracyjnej i nie wprowadził koniecznych ulepszeń sanitarnych. W piśmie z 12 stycznia 1916 roku Cesarski Urząd Okręgowy Zarządu Cywilnego w Mińsku wyraził zgodę na przekształcenia Otwocka w samodzielną jednostkę administracyjną. Obwieszczeniem z 16 marca 1916r. Otwock przydzielony został do powiatu warszawskiego a 9 listopada 1916 roku, na mocy rozporządzenia szefa administracji niemieckiej, Generał-Gubernatora Hansa von Beselera, uzyskał prawa miejskie. Tereny, które miały wejść w granice nowopowstałego miasta wydzielono z gmin: Glinianka, Wiązowna i Karczew. Obszar ten wynosił ok. 960 mórg. Pierwsze wybory do rady miejskiej, zostały przeprowadzone pod nadzorem władz okupacyjnych już 7 lipca 1916. W ich wyniku 721 mieszkańców mających prawo głosu wybrało 10 radnych. W pierwszej Radzie zasiedli: H. Cybulski, Wł. Dworakowski, E. Kasperowicz, G. Mański, A. Michałowski, B. Migdalski, Cz. Ratman, J. Pinaj, M. Kiener, J. Wasilkowski. Burmistrzem został wybrany Witold Kasperowicz. W ten sposób, po kilku latach starań swoich mieszkańców Otwock stał się miastem. Rok 1916 zapoczątkował okres prosperity Otwocka. Podwarszawskie miasteczko przyciągało coraz większe rzesze kuracjuszy, a miejscowe sanatoria reklamowały się jako godna alternatywa dla modnych podówczas kurortów: Baden Baden, Zakopanego czy Karlovych Varów. Miastem zarządzała wtedy dwudziesto cztero osobowa Rada, złożona z chrześcijan i Żydów, a pieczę nad nim sprawował burmistrz. W okresie międzywojennym urząd ten piastowali: Witold Kasperowicz, Józef Kwieciński, Georg Opitz, Stanisław Wróblewski, Izydor Klimontowicz, Michał Górzyński, Otto Samojłowicz-Salamonowicz oraz Jan Gadomski. Przez blisko wiek Otwock powiększył swój zasięg terytorialny. W granicach miasta znalazły się Świder, Świdry Wielkie, Zamlądz, Teklin, Jabłonna, Mlądz, Świerk i Wólka Mlądzka. Po odrodzeniu samorządu terytorialnego w 1990 roku mieszkańcy Otwocka zyskali możliwość decydowania o składzie władz. O historii Miasta w skrócie i Otwocku dziś - do obejrzenia i przeczytania m.in.: "Regiony z Historią wczoraj i dziś - Otwock" - program do obejrzenia poprzez stronę fb: "Otwock, miasto z dobrym klimatem" facebook   Poniżej ścieżki dostępu do artykułów o "Otwocku - Mieście z dobrym klimatem" teraz: magazyn "Świat Podróże Kultura", numer wrzesień/październik 2014 rok: artykuł do pobrania  - artykuł "Otwock - Miasto z dobrym klimatem" na stronach 60-61 "Moja Mała Ojczyzna", dodatek specjalny Super Express'u z dnia 24 września 2014 r. Super Express

---