Kowalstwo - rzemiosło wykonywane przez kowala, przy użyciu narzędzi kowalskich. Polega na kształtowaniu metali. Miejsce pracy kowala nazywane jest kuźnią.
Podstawowe wyposażenie kuźni:
Palenisko - umożliwia ogrzanie metalu do temperatury, która umożliwia łatwiejszą obróbkę.
Kowadło - zajmuje zwykle centralne miejsce kuźni. Jest to duży blok twardego metalu, specjalnie ukształtowany, na którym kładzie się metal poddawany obróbce.
Młotek - zwykle jest ich kilka. Różnią się wielkością i ciężarem. Służą do nadawania kształtu metalowi.
Szczypce - służą do chwytania rozgrzanego metalu, oraz przytrzymywania go na kowadle w czasie obróbki młotkiem.
Fartuch i rękawice kowalskie - służą do ochrony ciała.
Kowalstwo, od czasu wytopu metalu z rud metali, stało się jednym z najważniejszych zawodów wykonywanych przez człowieka . Kowalstwo było cenione we wszystkich kulturach, którym znany był sposób na pozyskanie metalu.
Płatnerstwo - rzemiosło wykonywane przez płatnerza. Polega na kształtowaniu przedmiotów, zwykle elementów zbroi wykonanych z metalu. Płatnerstwo było bardzo ważnym rzemiosłem w okresie średniowiecza.
Kowadło - narzędzie używane przy ręcznej obróbce metalu lub kamienia do podtrzymywania materiału obrabianego za pomocą takich narzędzi jak dłuto czy młotek, szczególnie przy pracach kowalskich.
Kowal - rzemieślnik zajmujący się kowalstwem. Jest to zanikający zawód, który polega na tworzeniu (wykuwaniu) przedmiotów z metalu np. kociołki, podkowy, gwoździe, narzędzia, a także broni białej.
Najczęściej spotykane wyroby kowala artystycznego to:
ogrodzenia i płoty posesji
balustrady balkonowe
kraty okienne
bramy i furtki wejściowe
inne ozdoby
Kowal pracuje w warsztacie zwanym kuźnią.
Młotek - jedno z najstarszych narzędzi używanych przez człowieka, służące do uderzania w materiał w celu jego obróbki, do uderzania w inne narzędzie, takie jak dłuto, przecinak, wybijak, punktak itp. lub do wbijania w różne powierzchnie gwoździ, klinów, pali itp.
Składa się z dwóch podstawowych elementów: obucha i trzonka; całość przypomina literę "T" ("daszek" odpowiada obuchowi). Obuch najczęściej wykonany jest ze stali narzędziowej (stal narzędziowa węglowa N6, N7 lub N7E) i ma kształt zbliżony do wydłużonego prostopadłościanu z jedno- lub dwustronnie ściętym jednym z końców. Trzonek zwykle jest drewniany. Na ogół połączenie trzonka z obuchem wzmocnione jest przez klin. Wielkością charakteryzującą młotki jest masa obucha (np. młotek 150 g); masa największych ręcznych młotków (młotów) osiąga 20 kg.
Oprócz tradycyjnego młotka do prac mechanicznych, są też młotki do zastosowań specjalnych:
młotek blacharski - obuch wykonany jest z twardej gumy, elastycznego tworzywa lub ze stali zakończonej gumowymi nakładkami - służy do kształtowania blachy, a także może być użyty do pobijania dłuta lub innego narzędzia
młotek ciesielski - obuch wykonany ze stali, zamiast ściętego końca są dwa zęby, z których jeden jest krótszy i wygląda jak złamany. W górnej części obucha jest wyżłobienie, w którym znajduje się magnes służący do przytrzymania gwoździa w pozycji, w której łatwo jest go wbić w materiał. Drugi koniec obucha służy do wyciągania gwoździ, do kucia i do podważania na zasadzie dźwigni.
młotek szewski - powierzchnia uderzająca obucha jest wypukła, dostosowana do wbijania gwoździ w miękkie powierzchnie (skórę); zamiast ściętego przeciwległego końca są wygięte "łapki" do wyciągania gwoździ
młotek murarski - zwykle nieco większy od młotka tradycyjnego, służy do łamania cegieł, wybijania kanałów w murze itp. prac budowlanych
młotek geologiczny - podobny do młotka murarskiego, jeden jego koniec jest zaostrzony, drugi płaski; służy do rozbijania skał, pobierania próbek materiału skalnego
młotek stolarski - ma obuch wykonany z twardego drewna, służy do pobijania innego narzędzia - dłuta, przecinaka itp.
młotek jubilerski (cyzelarski) - służący do prac jubilerskich, miniaturowy, o niewielkiej masie
młoto-klin - młot z długim trzonkiem i ostrym obuchem (przypominającym obuch siekiery); służy do rozbijania pieńków drewnianych; jest wbijany za pomocą dużego młota (5 kg lub więcej), tak aby rozrywać drewno wzdłuż słojów
młotek kamieniarski - wykorzystywany na przykład przy brukowaniu
młotek zegarmistrzowski - zegarmistrz oprócz zwykłego młotka ślusarskiego używa kilku rodzajów innych młotków: młotka stalowego mającego z jednej strony płaski obuch, a z drugiej ostry rąb (długość obucha od 35 do 100 mm), młotka mosiężnego do prostowania blach i prętów oraz młotka z drewna bukowego lub rogu do prostowania kopert
młotek sędziowski lub sądowy - używany do uciszania uczestników postępowania procesowego lub publiczności w sądzie[1]
Młot, młotek i młoteczek określają także inne przedmioty zbliżone kształtem lub funkcją - różne części składowe mechanizmów, urządzeń itp. lub też całe maszyny.
Obcęgi - narzędzie ręczne z częścią roboczą w postaci dwóch przeciwstawnie ustawionych łukowatych szczęk zakończonych na ostro. Służy głównie do wyciągania gwoździ oraz odcinania drutu. Stosowane głównie przez cieśli, stolarzy i dekarzy.
W zastosowaniach elektrycznych i precyzyjnych stosuje się małe obcęgi nazywane obcążkami o dokładniej wykonanych ostrzach o nieco innym, bocznym, ustawieniu - w przeciwieństwie do czołowego ustawienia klasycznych obcęgów.
Czasami mylnie tą nazwą nazywane są szczypce lub kombinerki. Dawniej kowale stosowali obcęgi do wyrywania zębów.
Szczypce - przedmiot służący do chwytania rozgrzanego metalu oraz do przytrzymywania go na kowadle w czasie obróbki młotkiem.
W energetyce używane są następujące typy palenisk:
paleniska stałe
paleniska rusztowe
paleniska pyłowe
z palnikami naściennymi
z palnikami tangencjonalnymi
paleniska gazowe i olejowe
paleniska kombinowane
Podkowa - metalowe wzmocnienie w kształcie litery U przybijane gwoździami (zwanymi podkowiakami) do kopyt końskich w celu zapobiegania ścieraniu się kopyt.
Od początków jeździectwa kopyta końskie przysparzały sporo kłopotów, ponieważ szybko się ścierały. Spowodowane to było koniecznością dźwigania dodatkowego ciężaru oraz poruszaniem się po podłożu niekoniecznie najlepszym dla konia wybieranym przez jeźdźca. Około 400 roku p.n.e. grecki wódz Ksenofont, szukając sposobu utwardzenia kopyt, zalecał trzymać konie w stajniach o podłodze lekko pochyłej, dla zapewnienia odpływu uryny, brukowanych kostką "na grubość kopyta". Kolejnym etapem na drodze do wynalezienia podków były stosowane przez Rzymian jak i wiele innych ludów specjalne sandały dla koni, skórzaną lub metalową podeszwę przywiązywano do kopyt koni. Jednak prawdziwe podkowy, przybijane gwoździami, stanowiące jedyną skuteczną ochronę przed ścieraniem wynaleziono dopiero ok. 1000 roku, pojawiły się one u Celtów i Galów.
Wraz z pojawieniem się podków pojawił się problem, podkute kopyta nie ścierały się a wiec stale rosły (kopyta rosną ok. 1cm na miesiąc). A gdy stawały się zbyt długie, koń zmieniał postawę co powodowało nietypowe obciążenie stawów, chorował na pęciny, a w konsekwencji poruszał się z coraz większym trudem. Dlatego konieczne stało się, co 4-5 tygodni, rozkucie kopyt i przywrócenie im przez ostruganie normalnej długości i wysokości oraz ponowne okucie (przekucie).
Istnieje wiele różnych rodzajów podków, przystosowanych do rodzaju wykonywanej pracy lub korygujących nieprawidłową postawę zwierzęcia. Najczęściej używane to:
Podkowy wyścigowe - są bardzo lekkie, zazwyczaj wykonane z aluminium;
Podkowy na lód - posiadają specjalne otwory, w które można wkręcić hacele,
Podkowy przeciwpoślizgowe - mają rowki osłaniające główki gwoździ,
Podkowy grube, tzw. targowe - można je założyć sprzedając konia, dzięki czemu wydaje się on wyższy a kopyta większe,
Podkowy pantoflowe - stosowane u koni stawiających nogi zbyt blisko siebie, korygujące tę wadę postawy.