Różnice między strukturami próbek 6.1 (Mosiądz M68) a 6.2 (Mosiądz M60) i ich wpływ na właściwości materiałów:
W próbce 6.1 oglądamy strukturę α o zawartości cynku 30 - 33 % i twardości 56 HB (twardość mosiądzu o strukturze α rośnie od 40 HB do 56 HB przy zmianie zawartości cynku od 4% do 20%, powyżej tej zawartości twardość się nie zmienia aż do 38%).
Dla próbki 6.1 granica plastyczności Re wynosi 100Mpa, a wytrzymałość na rozciąganie Rm 320 Mpa. Wydłużenie A przy zawartości cynku 30 - 33 % przyjmuje największą wartość około 67% większą niż dla czystej miedzi.
W próbce 6.2 natomiast widzimy strukturę dwufazową α+β` o zawartości cynku 39 - 41 %. Obecność kruchej, uporządkowanej fazy β` zwiększa twardość do około 80 HB, wytrzymałość na rozciąganie Rm do 500 MPa, poza tym powoduje mały wzrost granicy plastyczności Re i zmniejszenie wydłużenia A poniżej 20%.
Jak widać mosiądz z próbki 6.1 ma wysoką tłoczność i bardzo dobre właściwości plastyczne przy niskiej twardości i wytrzymałości. Wraz z pojawieniem się fazy β` (próbka 6.2) właściwości wytrzymałościowe mosiądzu rosną przy drastycznym spadku właściwości plastycznych.
Różnice między strukturami próbek 6.2 (Mosiądz M60) a 6.3 (Mosiądz M059) i ich wpływ na właściwości materiałów:
Próbka 6.3 podobnie jak próbka 6.2 przedstawia strukturę dwufazową α+β`, jednak ziarna fazy α próbki 6.3 mają inny kształt spowodowany krzepnięciem dendrytycznym. Jasne dendryty roztworu α to kryształy o najczęściej wydłużonym lub przestrzennie rozbudowanym kształcie. W próbce 6.3 widzimy także małą zawartość ołowiu, który poprawia skrawalność. Dla mosiądzów odlewniczych wytrzymałość na rozciąganie Rm zawiera się w granicach 300 - 500 Mpa, wydłużenie A w granicach 5 - 20 %, a twardość od 70 do 120 HB.
Struktura dendrytyczna mosiądzów odlewniczych pogarsza właściwości odlewu z powodu częstej segregacji chemicznej wywołanej odbieganiem składu od równowagowego. I tak właściwości wytrzymałościowe i wydłużenie mosiądzu z próbki 6.3 (odlewniczego) są mniejsze niż mosiądzu z próbki 6.2.