a. Fizjologia MIĘŚNI SZKIELETOWYCH - Badanie WŁAŚCIWOŚCI MIĘŚNI SZKIELETOWYCH
podgrupa 1
Doświadczenia przeprowadzane na ćwiczeniach polegają na zbadaniu aktywności skurczowej mięśni szkieletowych jako funkcji intensywności i częstotliwości stymulacji. Czas trwania bodźca jest natomiast wielkością stałą i wynosi 1ms.
Intensywność stymulacji - amplituda / wielkość działającego bodźca
Amplituda skurczu - siła skurczu; wielkość skurczu; zmiany w długości mięśnia (skurcz izotoniczny), lub zmiany w napięciu mięśnia (skurcz izometryczny)
Repetycja - czas między stymulacją kolejnymi bodźcami, wielkość odwrotnie proporcjonalna do częstotliwości stymulacji
Zadanie do wykonania:
Sz1. SKURCZ POJEDYNCZY IZOTONICZNY
Celem ćwiczenia jest zbadanie wpływu intensywności stymulacji na amplitudę skurczu pojedynczego izotonicznego oraz wykreślenie i interpretacja krzywej obserwowanej zależności.
Wykonanie:
włączyć przyciskiem On/Off zasilanie stymulatora, transformatora i oscyloskopu
zawiesić mięsień na haku
za pomocą licznika („counts”) ustawić na stymulatorze MODE na single (= działanie bodźcem na pojedynczym)
ustawić na transformatorze przełącznik w pozycji „free”, aby dolny koniec mięśnia umieszczony w pętli pozostał wolny
kabel łączący transformator z oscyloskopem podłączyć do gniazda w części LENGHT transformatora
ustawić na oscyloskopie:
CHANNEL 1 (czułość osi Y odpowiadającej amplitudzie bodźca) = 200mV/kratka
CHANNEL 2 (czułość osi Y odpowiadającej amplitudzie skurczu) = 20mV/kratka do momentu wyznaczenia wartości bodźca progowego, a następnie 50mV/kratka
TIMBASE (czułość osi X odpowiadającej czasowi) = 20ms/kratka
stymulować (ustawić amplitudę bodźca - APLITUDE i nacisnąć przycisk „On” (pod napisem STIMULUS) mięsień bodźcami o stałym czasie trwania i wzrastającej amplitudzie:
zacząć od 50mV, zwiększając amplitudę co 50mV do momentu zaobserwowania na ekranie oscyloskopu wykresu pierwszego widocznego skurczu
na oscyloskopie włączyć funkcję „store” i dokładnie ustalić wartość bodźca progowego, zmieniając amplitudę o 10mV
z włączoną funkcją „store” zwiększać dalej amplitudę o 20-50mV w celu wyznaczenia wartości bodźca maksymalnego, powyżej, którego nie wzrasta wielkość skurczu
wyczyścić ekran oscyloskopu „Clear screen” i wyznaczyć amplitudę oraz czas trwania skurczu po zadziałaniu bodźcem 290mV
z ekranu oscyloskopu:
odczytać wartości amplitudy skurczu (mV) odpowiadające amplitudzie bodźca działającego na mięsień i zamieścić je w tabeli 0a, przyjmując, że 1 kratka na osi Y = 20 lub 50mV (w zależności od ustawienia na CHANNEL 2)
odczytać wartości amplitudy skurczu (mV) oraz czas trwania skurczu (ms) po zadziałaniu bodźcem progowym i maksymalnym oraz bodźcem o amplitudzie 290mV, przyjmując, że 1 kratka na osi Y = 20 lub 50mV oraz 1 kratka na osi X = 20ms; uzyskane wyniki zamieścić w tabeli 1
przekopiować na kartkę otrzymany wykres
wartości amplitudy skurczu wyrażonej w mV przeliczyć na zmiany w długości mięśnia (mm) przyjmując, że 1mm=50mV, zamieścić w tabeli 1 i wykorzystać do wykreślenia krzywej obrazującej zależność amplitudy skurczu pojedynczego izotonicznego od intensywności stymulacji
10) amplitudę skurczu po zadziałaniu bodźcem 290mV wyrażonej w mV przeliczyć na zmiany długości mięśnia (mm) przyjmując, że 1mm=50mV i zamieścić w tabeli 1.
a. Fizjologia MIĘŚNI SZKIELETOWYCH - Badanie WŁAŚCIWOŚCI MIĘŚNI SZKIELETOWYCH
podgrupa 2
Doświadczenia przeprowadzane na ćwiczeniach polegają na zbadaniu aktywności skurczowej mięśni szkieletowych jako funkcji intensywności i częstotliwości stymulacji. Czas trwania bodźca jest natomiast wielkością stałą i wynosi 1ms.
Intensywność stymulacji - amplituda / wielkość działającego bodźca
Amplituda skurczu - siła skurczu; wielkość skurczu; zmiany w długości mięśnia (skurcz izotoniczny), lub zmiany w napięciu mięśnia (skurcz izometryczny)
Repetycja - czas między stymulacją kolejnymi bodźcami, wielkość odwrotnie proporcjonalna do częstotliwości stymulacji
Zadanie do wykonania:
Sz2. SKURCZ TĘŻCOWY IZOTONICZNY
Celem ćwiczenia jest zbadanie wpływu częstotliwości stymulacji serią 6 bodźców na amplitudę skurczu tężcowego izotonicznego oraz wykreślenie i interpretacja krzywej obserwowanej zależności.
Wykonanie:
włączyć przyciskiem On/Off zasilanie stymulatora, transformatora i oscyloskopu
za pomocą licznika („counts”) ustawić na stymulatorze MODE na train (= działanie serią bodźców) a COUNTS na 6
zawiesić mięsień na haku
na stymulatorze ustawić amplitudę bodźca - AMPLITUDE =290mV
ustawić na transformatorze przełącznika w pozycji „free”
kabel łączący transformator z oscyloskopem podłączyć do gniazda w części LENGHT transformatora
ustawić na oscyloskopie:
CHANNEL 1 (czułość osi Y odpowiadającej amplitudzie bodźca) = 500mV/kratka
CHANNEL 2 (czułość osi Y odpowiadającej amplitudzie skurczu) = 50mV/kratka TIMBASE (czułość osi X odpowiadającej czasowi) = 500ms/kratka
stymulować (ustawić repetycję serii bodźców - DELAY i nacisnąć przycisk „On” (pod napisem STIMULUS) mięsień bodźcami o stałym czasie trwania i amplitudzie oraz wzrastającej częstotliwości:
zacząć od zastosowania impulsów elektrycznych o niskiej częstotliwości (dużej repetycji = 500ms)
następnie zwiększać częstotliwość bodźców - zmniejszać repetycję wg następującego schematu: 200ms i 100ms (przy TIMBASE = 200 ms/kratka); 67ms i 50ms (przy TIMBASE = 100ms/kratka) oraz 25ms i 20ms (przy TIMBASE = 50ms/kratka), czyli do momentu nałożenia się skurczów i zaobserwowania zjawiska skurczu tężcowego niezupełnego i zupełnego
z ekranu oscyloskopu odczytać:
wartości amplitudy skurczu (mV) odpowiadające częstotliwości bodźców działających na mięsień i zamieścić je w tabeli 1, przyjmując, że 1 kratka na osi Y = 50mV
wartości amplitudy skurczu: tężcowego niezupełnego i zupełnego (mV) oraz czas ich trwania (ms) przyjmując, że 1 kratka na osi Y = 50mV oraz 1 kratka na osi X = odpowiednio 500ms, 200ms, 100ms lub 50ms; uzyskane wyniki zamieścić w tabeli 1.
10) wartości amplitudy skurczu wyrażonej w mV przeliczyć na zmiany długości mięśnia (mm), przyjmując, że 1mm=50mV, zamieścić w tabeli 1 i wykorzystać do wykreślenia krzywej obrazującej zależność amplitudy skurczu tężcowego izotonicznego od częstotliwości stymulacji serią bodźców.
a. Fizjologia MIĘŚNI SZKIELETOWYCH - Badanie WŁAŚCIWOŚCI MIĘŚNI SZKIELETOWYCH
podgrupa 3
Doświadczenia przeprowadzane na ćwiczeniach polegają na zbadaniu aktywności skurczowej mięśni szkieletowych jako funkcji intensywności i częstotliwości stymulacji. Czas trwania bodźca jest natomiast wielkością stałą i wynosi 1ms.
Intensywność stymulacji - amplituda / wielkość działającego bodźca
Amplituda skurczu - siła skurczu; wielkość skurczu; zmiany w długości mięśnia (skurcz izotoniczny), lub zmiany w napięciu mięśnia (skurcz izometryczny)
Repetycja - czas między stymulacją kolejnymi bodźcami, wielkość odwrotnie proporcjonalna do częstotliwości stymulacji
Zadanie do wykonania:
Sz3. SKURCZ POJEDYNCZY IZOMETRYCZNY
Celem ćwiczenia jest zbadanie wpływu intensywności stymulacji na amplitudę skurczu pojedynczego izometrycznego oraz wykreślenie i interpretacja krzywej obserwowanej zależności.
Wykonanie:
włączyć przyciskiem On/Off zasilanie stymulatora, transformatora i oscyloskopu
zawiesić mięsień na haku
za pomocą licznika („counts”) ustawić na stymulatorze MODE na single (= działanie bodźcem na pojedynczym)
ustawić na transformatorze przełącznik w pozycji „lock”, aby dolny koniec mięśnia umieszczony w pętli został unieruchomiony
kabel łączący transformator z oscyloskopem podłączyć do gniazda w części FORCE transformatora
ustawić na oscyloskopie:
CHANNEL 1 (czułość osi Y odpowiadającej amplitudzie bodźca) = 200 mV/kratka
CHANNEL 2 (czułość osi Y odpowiadającej amplitudzie skurczu) = 20 mV/kratka do momentu wyznaczenia wartości bodźca progowego, a następnie 50mV/kratka
TIMBASE (czułość osi X odpowiadającej czasowi) = 20ms/kratka
stymulować (ustawić amplitudę bodźca - APLITUDE i nacisnąć przycisk „On” (pod napisem STIMULUS) mięsień bodźcami o stałym czasie trwania i wzrastającej amplitudzie:
zacząć od 50mV, zwiększając amplitudę co 50mV do momentu zaobserwowania na ekranie oscyloskopu wykresu pierwszego widocznego skurczu
na oscyloskopie włączyć funkcję „store” i dokładnie ustalić wartość bodźca progowego, zmieniając amplitudę o 10mV
z włączoną funkcją „store” zwiększać dalej amplitudę o 20-50mV w celu wyznaczenia wartości bodźca maksymalnego powyżej, którego nie wzrasta wielkość skurczu
wyczyścić ekran oscyloskopu „Clear screen” i wyznaczyć amplitudę oraz czas trwania skurczu po zadziałaniu bodźcem 290mV
z ekranu oscyloskopu:
odczytać wartości amplitudy skurczu (mV) odpowiadające amplitudzie bodźca działającego na mięsień i zamieścić je w tabeli 0b, przyjmując, że 1 kratka na osi Y = 20 lub 50mV (w zależności od ustawienia na CHANNEL 2)
odczytać wartości amplitudy skurczu (mV) oraz czas trwania skurczu (ms) po zadziałaniu bodźcem progowym i maksymalnym oraz bodźcem o amplitudzie 290mV, przyjmując, że 1 kratka na osi Y = 20 lub 50mV oraz 1 kratka na osi X = 20ms; uzyskane wyniki zamieścić w tabeli 1
przekopiować na kartkę otrzymany wykres
wartości amplitudy skurczu wyrażonej w mV przeliczyć na zmiany w napięciu mięśnia (N), przyjmując, że 1N=50mV, zamieścić w tabeli 1 i wykorzystać do wykreślenia krzywej obrazującej zależność amplitudy skurczu pojedynczego izometrycznego od intensywności stymulacji
10) amplitudę skurczu po zadziałaniu bodźcem 290mV wyrażonej w mV przeliczyć na zmiany w napięciu mięśnia (N), przyjmując, 1N=50mV i zamieścić w tabeli 1.
a. Fizjologia MIĘŚNI SZKIELETOWYCH - Badanie WŁAŚCIWOŚCI MIĘŚNI SZKIELETOWYCH
podgrupa 4
Doświadczenia przeprowadzane na ćwiczeniach polegają na zbadaniu aktywności skurczowej mięśni szkieletowych jako funkcji intensywności i częstotliwości stymulacji. Czas trwania bodźca jest natomiast wielkością stałą i wynosi 1ms.
Intensywność stymulacji - amplituda / wielkość działającego bodźca
Amplituda skurczu - siła skurczu; wielkość skurczu; zmiany w długości mięśnia (skurcz izotoniczny), lub zmiany w napięciu mięśnia (skurcz izometryczny)
Repetycja - czas między stymulacją kolejnymi bodźcami, wielkość odwrotnie proporcjonalna do częstotliwości stymulacji
Zadanie do wykonania:
Sz4. SKURCZ TĘŻCOWY IZOMETRYCZNY
Celem ćwiczenia jest zbadanie wpływu częstotliwości stymulacji serią 6 bodźców na amplitudę skurczu tężcowego izotonicznego oraz wykreślenie i interpretacja krzywej obserwowanej zależności.
Wykonanie:
włączyć przyciskiem On/Off zasilanie stymulatora, transformatora i oscyloskopu
za pomocą licznika („counts”) ustawić na stymulatorze MODE na train (= działanie serią bodźców) a COUNTS na 6
zawiesić mięsień na haku
na stymulatorze ustawić amplitudę bodźca - AMPLITUDE =290mV
ustawić na transformatorze przełącznika w pozycji „lock”
kabel łączący transformator z oscyloskopem podłączyć do gniazda w części FORCE transformatora
ustawić na oscyloskopie:
CHANNEL 1 (czułość osi Y odpowiadającej amplitudzie bodźca) = 500 mV/kratka
CHANNEL 2 (czułość osi Y odpowiadającej amplitudzie skurczu) = 50 mV/kratka TIMBASE (czułość osi X odpowiadającej czasowi) = 500 ms/kratka
stymulować (ustawić repetycję serii bodźców - DELAY i nacisnąć przycisk „On” (pod napisem STIMULUS) mięsień bodźcami o stałym czasie trwania i amplitudzie oraz wzrastającej częstotliwości:
zacząć od zastosowania impulsów elektrycznych o niskiej częstotliwości (dużej repetycji = 500ms)
następnie zwiększać częstotliwość bodźców - zmniejszać repetycję wg następującego schematu: 200ms i 100ms (przy TIMBASE = 200 ms/kratka); 67ms i 50ms (przy TIMBASE = 100 ms/kratka) oraz 25ms i 20ms (przy TIMBASE = 50 ms/kratka), czyli do momentu nałożenia się skurczów i zaobserwowania zjawiska skurczu tężcowego niezupełnego i zupełnego
z ekranu oscyloskopu odczytać:
wartości amplitudy skurczu (mV) odpowiadające częstotliwości bodźców działających na mięsień i zamieścić je w tabeli 1, przyjmując, że 1 kratka na osi Y = 50mV
wartości amplitudy skurczu: tężcowego niezupełnego i zupełnego (mV) oraz czas ich trwania (ms) przyjmując, że 1 kratka na osi Y = 50mV oraz 1 kratka na osi X = odpowiednio 500ms, 200ms, 100ms lub 50ms; uzyskane wyniki zamieścić w tabeli 1.
10) wartości amplitudy skurczu wyrażonej w mV przeliczyć na zmiany w napięciu mięśnia (N), przyjmując, że 1N=50mV, zamieścić w tabeli 1 i wykorzystać do wykreślenia krzywej obrazującej zależność amplitudy skurczu tężcowego izotonicznego od częstotliwości stymulacji serią bodźców.