Porównaj polimeraze DNA I i RNA u e.c
Polimeraza DNA I:
Katalizuje dołaczanie kolejnych deoksyrybonukleotydow do grupy 3'-OH juz istniejacego fragmentu DNA.
Wymaga prekursorow w postaci wszystkich czterech 5'-trifosforanow deosksynukleotydow,jonow Mg2+,matrycy DNA, i odcinka startowego zawierajacego wolna grupe 3'-OH
Ma 3 rozne miejsca aktywne:odrebne dla aktywnosci polimerazowej w kierunku 5'3'.odrebne dla aktywnosci egzonukleazy 3'5' i inne dla aktywnosci egonukleazy 5'3' gdyz wykazuje aktywnosc endonukleazy 3'5'(sprawdzajaca wiernosc repliakacji) i aktywnosc endonukleazy 5'3' (korekta bledow w DNA)
Polimeraza RNA:
Do zainicjowania replikacji konieczny jest starter RNA-„primer” syntetyowany prez polimerae RNA-prymaza.Może ona syntetyzowac RNA bezposrednio na jednoniciowej matrycy DNA,gdyz nie wymaga startera.
Starter RNA utworzony przez prymaze ulega wydluzaniu prze polimeraze DNAIII,która katalizuje synteze zarowno nici wiodacej jak i opuznionej.Po zsyntetyzowaniu odcinka DNA przez polimeraze DNAIII,polimeraza DNA I,wykorzystujac swa aktywnosc egzonukleazowa 5'3',usuwa starter RNA,a luke zapelnia nowym DNA.
Polimerazy β-wystepuja w jadrach kom ssakow ale nie jest odp za zwykla replikacje DNA lecz sluzy w procesach naprawczych.
Proteoglikany i GAG opisać.
Proteoglikany - wielkocząsteczkowe składniki substancji pozakomórkowej złożone z rdzenia białkowego połączonego kowalencyjnie z łańcuchami glikozaminoglikanów (siarczanu heparanu, siarczanu chondroityny) o wysokim stopniu zróżnicowania. Są składnikiem macierzy komórkowej, odpowiadają za właściwe napięcie tkanki łącznej oraz oddziałują specyficznie z kolagenem i elastyną
W skład proteoglikanów nie wchodzi kwas hialuronowy ponieważ nie tworzy wiązań kowalencyjnych z rdzeniem białkowym.
Glikozaminoglikany (GAG) - grupa związków chemicznych - polisacharydy, które są zbudowane z powtarzających się jednostek dwucukrowych, z których jedna reszta to zawsze aminocukier, a druga to kwas uronowy. Niemal wszystkie GAG zawierają dodatkowo grupę siarczanową. W połączeniu z białkami tworzą proteoglikany.
Glikozaminoglikany i proteoglikany stanowią elementy strukturalne organizmów żywych, mogą też pełnić rolę związków biologicznie aktywnych, odpowiedzialnych za rozmaite reakcje.
Do przedstawicieli tej grupy związków zalicza się:
siarczan keratanu I i II
Funkcje proteoglikanów
są składnikiem macierzy pozakomórkowej
oddziałują z białkami adhezyjnymi takimi jak np. lamina
wiążą polikationy i kationy. Dzięki temu dochodzi do hydratacji tkanki łącznej i nadania jej odpowiedniego napięcia
posiadają właściwości żelujące dzięki czemu "jak sita" wyłapują cząsteczki
w kłębuszkach nerkowych modulują właściwości filtrujące poprzez wyłapywanie kationów
jako białka niekolagenowe tworzą strukturę kości (biglikan, dekorin)
wpływają na ściśliwość chrząstki (agrekan)
mogą występować również wewnątrz komórki
specyficznie oddziałują z kolagenami i elastyną
Opisać inhibicje kompetencyjną, czy leki mogą być takimi inhibitorami?
Katalityczna szybkość enzymu może być zmniejszona poprzez cząsteczki inhibitora. Istnieje wiele metabolitów obecnych normalnie w organizmie, oraz leków i toksyn, obcych dla organizmu. Rozróżnie się dwa typy inhibicji: odwracalną i nieodwracalną. Inhibicję odwracalną możemy dalej podzielić na kompetencyjną i niekompetencyjną.
INHIBITOR KOMPETYCYJNY jest zazwyczaj strukturalnie podobny do normalnego substratu danego enzymu, dzięki temu współzawodniczy z cząsteczkami substratu o wiązanie się z miejscem aktywnym. Enzym może wiązać albo cząsteczkę substratu albo cząsteczkę inhibitora, ale nie obie jednocześnie. I.k. wiąże się z miejscem aktywnym odwracalnie. Przy dużych stężeniach substratu działanie i.k. zostanie przezwyciężone, ponieważ duże stężenie substratu będzie z powodzeniem współzawodniczyć z cząsteczką inhibitora o wiązanie się w miejscu aktywnym. Nie nastąpi więc żadna zmiana w wartości Vmax enzymu, ale w obecności i.k. pozornie zmniejsza się powinowactwo enzymu do jego substratu, dlatego wartość Km wzrasta.
Dobrym przykładem hamowania kompetycyjnego dostarcza DEHYDROGENAZA BURSZTYNIANOWA. Enzym ten używa bursztynianu jako substratu i jest hamowany kompetycyjnie przez MALONIAN.
Wiele leków działa przez naśladowanie struktury substratu specyficznego dla enzymu docelowego. Kompetycyjny charakter inhibicji można rozpoznać z użyciem wykresu Lineweavera-Burka. Inhibicja kompetycyjna zwiększa nachylenie linie na wykresie, Km wzrasta. Dlatego przy dawkowaniu należy pamiętać o odpowiednim stężeniu, gdyż duże stężenie substratu znosi inhibicję.