 | Pobierz cały dokument poezja.skamandrytow.iwaszkiewicz.filologia.doc Rozmiar 62 KB |
Poezja Skamandrytów ( Iwaszkiewicz, Lechoń, Słonimski, Tuwim, Wierzyński)
Czym był Skamander?
Skamander to najpopularniejsze i najbardziej wpływowe ugrupowanie poetyckie w dobie dwudziestolecia międzywojennego. Jego oddziaływanie jest nie do przecenienia, jeśli chodzi o ukształtowanie się pewnych norm języka poetyckiego, obowiązujących w tamtym okresie. Wszystkie ważne wówczas manifesty i programy poetyckie sytuowały się albo w opozycji do założeń skamandrytów, albo jako wpisujące się w proponowany przez nich model twórczości.
Grupa powstała w 1918 roku w środowisku autorów skupionych wokół periodyków Pro Arte et Studio oraz Pro Arte. Później stworzono miesięcznik Skamander (wydawany w latach 1920-1928, a następnie, po przerwie, w okresie 1935-1939). Członkowie tej grupy poetyckiej udzielali się też w Wiadomościach Literackich (1924-1939).
Już od 1918 roku poeci będący założycielami grupy spotykali się i prezentowali swoje utwory w kawiarni Pod Picadorem. Pomysłu na nazwę grupy dostarczył fragment Akropolis Stanisława Wyspiańskiego. Skamander to nazwa rzeki przepływającej przez równinę trojańską w Azji Mniejszej.
Rdzeniem, a zarazem twórcami Skamandra - grupy poetyckiej - byli: Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Lechoń, Antoni Słonimski, Julian Tuwim, Kazimierz Wierzyński. Z nimi współpracowali wybitni krytycy literatury, tacy jak Wilam Horzyca i Karol Wiktor Zawodziński. Skamandryci uznali Leopolda Staffa i Stefana Żeromskiego za swoich patronów literackich. Istniała też nieformalna grupa poetów, tzw. satelitów Skamandra, czyli takich, na których twórczość ogromny wpływ mieli właśnie skamandryci. Do tej grupy twórców należeli: Jerzy Liebert, Feliks Przysiecki i Maria Pawlikowska-Jasnorzewska.
Skamander miał charakter grupy sytuacyjnej, czyli takiej, która nie występowała z jednorodnym, wspólnie opracowanym programem. Ukształtowała się pod wpływem licznych zjawisk w konkretnej sytuacji literackiej w Polsce niepodległej. To właśnie ta sytuacja, a nie, jak można by przypuszczać jednakowa koncepcja poezji, integrowała wielką piątkę. Skamandryci przede wszystkim kontestowali zastaną rzeczywistość poetycką i programy twórczości literackiej. Nowa sytuacja kraju rodziła w nich potrzebę stworzenia nowej, wyzwolonej tak jak kraj poezji. Twórcy dążyli również do zajęcia jak najkorzystniejszego dla nich miejsca na rynku wydawniczo-czytelniczym.
Badaniem i spisywaniem dziejów tego ugrupowania zajmował się twórca biografii Skamandra - Janusz Stradecki. Wyróżnił on trzy okresy dziejów tego poetyckiego zrzeszenia. Pierwszy nazwał czasem kształtowania się grupy, drugi - czasem właściwej działalności, a trzeci - okresem rozpadu grupy.
Okres pierwszy
 | Pobierz cały dokument poezja.skamandrytow.iwaszkiewicz.filologia.doc rozmiar 62 KB |
