MODLITWA W DUCHU ŚWIĘTYM
Chrystus żegnając się ze swymi uczniami nie zostawił ich sierotami, ale obiecał im Pocieszyciela. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. Pocieszyciel został zesłany Kościołowi, ale również przyszedł do każdego z nas na Chrzcie św. Chrześcijanin żyje Duchem Świętym, a On czyni go dzieckiem Boga. Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: "Abba, Ojcze!". A więc jestem synem, czyli dzieckiem Boga. Mam Ojca, do którego mogę przychodzić w każdej sprawie; do którego mogę się modlić.
Jestem dzieckiem Boga, a więc moja modlitwa powinna być modlitwą dziecka. Nie jest ważne czy rzeczywiście jestem dzieckiem, czy też jestem już dorosły, czy też jestem starcem. Czas dla Boga nie ma znaczenia, bo wieczności nie mierzy się czasem. Dzieckiem Boga jestem zawsze i to teraz, gdy jeszcze jestem w czasie, i później, gdy przejdę do wieczności.
Co to znaczy, że moja modlitwa powinna być modlitwą dziecka? Czy mam tak samo się modlić jak dziecko? Nie! Bo wówczas nigdy bym się nie rozwinął, nie pomnożyłbym swoich talentów, które otrzymałem od Ojca. Moja modlitwa musi rozwijać się wraz ze mną. Im bardziej jestem dojrzały, tym dojrzalsza jest moja modlitwa.
Modlić się jak dziecko, to znaczy mieć postawę dziecka. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego (Łk 18, 17). Jak dziecko przychodzi do swego kochającego ojca? Zawsze przychodzi pełne ufności i nadziei. My często na modlitwę przychodzimy z zimną kalkulacją. Ja Panie Boże się pomodlę, a Ty uzdrów, pomóż, daj, załatw. Gdy grzech wkradnie się w nasze życie, pierwsze co rzucamy to jest nasza modlitwa. Dziecko, gdy coś uczyni złego zawsze z ufnością przychodzi do swego kochającego ojca. Przynosi mu, np. zepsutą zabawkę, wyciąga ręce do ojca i jakby chce powiedzieć: zrobiłem coś nie tak, ale przecież ty możesz to naprawić. Ono zawsze ma nadzieję, że dobry ojciec uczyni tak, by jemu było najlepiej i to pod każdym względem.
Dziecko przychodzi do kochającego ojca w prostocie serca. My na modlitwie często ciężko pracujemy, wysilamy się poprzez mnożenie formułek. Dużą wagę przykładamy do schematu modlitwy, do kolejności czynności, które sobie zakładamy. Zwracamy uwagę na to: jak się modlę, czy dobrze klęczę, czy mam ładnie złożone ręce. Modlić się w prostocie nie oznacza, że tego nie biorę pod uwagę, ale nie staje się to centrum mojej uwagi. Przychodzę na spotkanie z ukochanym Bogiem. W centrum jest Ten, którego spotykam, a nie ceremonia spotkania.
Zdarza się, że na naszej modlitwie chcemy zagadać Boga. Im więcej odmówię, tym więcej zyskam. Dziecko przychodzi do swego ukochanego ojca i często nic nie mówi. Pragnie się tylko przytulić do niego. Gestami swego ciała wyraża swoją miłość do ojca. W takiej postawie szuka też zaspokojenia podstawowych potrzeb, uczuć. Wystarcza mu bliskość ojca.
Dziecko zawsze jest wdzięczne za to, co otrzymuje. Gdy dajemy dziecku nową zabawkę, ono bierze ją z radością i z zaciekawieniem. Uśmiech na jego twarzy to najlepsza zapłata dla nas. Tymczasem nasza modlitwa jest często pańszczyzną, którą chcemy dobrze odprawić. Modląc się najczęściej Boga prosimy, przepraszamy, a tak mało w nas wdzięczności. Nie widzimy jak wiele od Boga otrzymujemy i często chodzimy niezadowoleni, nienasyceni. Marzymy, pragniemy, ale nie otrzymujemy. Pojawia się frustracja, niechęć i mamy wrażenie oddalenia się Boga, braku wysłuchania. To rodzi smutek i dalsze przygnębienie. Modlitwa staje się katorgą i dlatego ją zostawiamy. Wdzięczność otwiera nas na Boga, pozwala Go dostrzegać w najmniejszych rzeczach, które otrzymuję, w każdej osobie, którą spotykam. Wdzięczność sprawia, że modlitwa jest piękna.
Dziecko zawsze przychodzi do kochającego ojca. Gdy jest mu smutno albo gdy w jego sercu gości radość ono zawsze znajduje drogę do ojca. Dziecko odchodzi od ojca tylko na chwilę, a później szybko powraca i chwyta go za rękę i dalej idą razem. Jest zawsze dumne ze swego kochającego ojca.
Modlitwa w Duchu Świętym to modlitwa dziecka. Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie i nie przeszkadzajcie im... (por. Łk 18, 16). Poddaj się natchnieniom Ducha i pozwól Mu się zaprowadzić do kochającego Cię Ojca.
O. Andrzej Lemiesz SI
/Siloe. Pismo do Grup Modlitewnych i Oaz Modlitwy/