Wyschnięte strumienie

słowa i muzyka: Jacek Kaczmarski 1997

W zardzewiałej ziemi - chwasty i kamienie,	a E
W zardzewiałej ziemi - wyschnięte strumienie.	E a
Zmarszczki dróg na próżno żłobionych przez wieki,	C G
Linie papilarne niespełnionej rzeki.	E a
Zmarszczki dróg na próżno żłobionych przez wieki,	C G
Linie papilarne niespełnionej rzeki.	E a
W zardzewiałej ziemi - kości, sierść i zęby -	a E
Proch, co skrywa diament wypchnięty z jej głębin.	E a
A nad nią błękitne po chmurach wspomnienie -	C G
Rozedrgana spiekota, ulewne płomienie.	E a
A nad nią błękitne po chmurach wspomnienie -	C G
Rozedrgana spiekota, ulewne płomienie.	E a
Po tej zardzewiałej ziemi ludzie pokrzywdzeni	a E
Zabłąkani w koleinach wyschniętych strumieni	E a
Wydłubują strzępy sierści, kości i diamenty	C G
Majacząc na słońcu, śniąc chłodne odmęty.	E a
Wydłubują strzępy sierści, kości i diamenty	C G
Majacząc na słońcu, śniąc chłodne odmęty.	E a
Majaczące plemię spragnione krynicy	a E
Zbrojne w kości przodków - tłucze się i krzyczy.	E a
Wściekła kłótnia wstrząsa niebiosa hałasem:	C G
Czy Bóg - czy rozsądek ma być ich kompasem?	E a
Wściekła kłótnia wstrząsa niebiosa hałasem:	C G
Czy Bóg - czy rozsądek ma być ich kompasem?	E a
	a E a C G E a C G E a
Przez siebie uwielbieni i znienawidzeni	a E
Depczą mylne szlaki wyschniętych strumieni	E a
Z tą prawdą tak niemiłą i świętym i łotrom:	C G
Bóg sprawił, że wciąż idę... Rozsądek - że dotrę!	E a
Z tą prawdą tak niemiłą i świętym i łotrom:	C G
Bóg sprawił, że wciąż idę...	E
Rozsądek - że dotrę!	a