Charakterystyka Wertera
Werter jest tytułowym i głównym bohaterem powieści Johann'a Wolfgang'a Goethe'go pt "Cierpienia młodego Wertera".Uczuciowość i wrażliwość czynią z niego idealnego bohatera romansu.Werter jest człowiekiem atrakcyjnym towarzysko "Poczyniłem różne znajomości, towarzystwa nie znalazłem jeszcze żadnego.Nie wiem co mam w sobie pociągającego dla tych ludzi, tylu mnie z nich lubi", umie rysować, tańczyć, prowadzić konwersacje, ma dużo wolnego czasu, łatwo zdobywa przychylność kobiet i sam jest bardzo podatny na ich urok.Często sie wzrusza.Pewnego razu spotkał sześcioro dzieci "od jedenastu do dwu lat" i uwjającą się wokół nich piękną dziewczynę "Średniego wzrostu, o pięknej figurze, odzianą w prostą białą suknię z różowymi kokardami u ramion i piersi.Trzymała czarny chleb i krajała swym małym stojącym wokół, każdemu po kawałku wedle proporcji jego wieku i apetytu, i podawała każdemu uprzejmie..."Widok ten wzruszył bohatera tak bardzo,że do wieczora nie mógł myśleć o niczym innym.Na rzeczywistość reaguje natomiast emocjonalnie.Gdy na balu dowiedział się,że Lotta jest "tak jakby zaręczona" z "dzielnym człowiekiem" imieniem Albert, pomylił kroki w tańcu i w pewnym momencie "nie wytrzymuje", pochyla sie i całuje dłoń Lotty "wśród najrozkoszniejszych łez".Liczą się dla niego tylko jedynie racje serca, a nie rozumu nie przeszkadza mu to, iż Lotta jest zaręczona. Spragniony uczucia, ideał kobiety znajduje o osobie Lotty "jednej z najmilszych stworzeń", którą kocha miłością bezgraniczną i absolutną "Odtąd niech słońce, księżyc i gwiazdy gospodarują spokojnie, ja nie znam dnia ni nocy i cały świat zatraca się wokół mnie".Werter to człowiek samotny z wyboru i w gruncie rzeczy nie rozumiany przez otoczenie.Mimo, że wielokrotnie skarży się na brak bliskiej osoby, tak na prawdę nie jest otwarty na ludzi i czesto nimi pogardza "Jest to najpunktualniejszy błazen, jaki istnieć może.Powolny i nudny, jak stara ciotka.Człowiek, który nie jest z siebie nigdy zadowolony i którego przeto nikt zadowolić nie może.".Zbyt jest zajęty sobą i swoim cierpieniem, aby dostrzec problemy i potrzeby innych.Werter gardzi życiem czynnym, wypełnionym aktywną działalnością.Przekonanie o bezcelowości ludzkiej egzystencji i niemożliwości prawdziwego porozumienia z innymi decyduje o jego postawie rezygnacji.Swoje życie przeżywa wewnętrznie, spala się w intensywnych namiętnościach, miłość do dziewczyny powoduje już nie rozkosz, ale ból: "Nie widze nic, nad wiecznie połykającego, wiecznie przeżuwającego potwora".Ukojenie próbuje odnależc w kontakcie z przyrodą.Wyjeżdża na wieś gdzie zachwycał się tajemniczymi ogrodami "gdzie miła dolina dymi w koło mnie, a wysokie słońce spoczywa na powierzchni nieprzeniknionego lasu i tylko pojedyńcze promienie wkradają sie do wnętrza świątnicy" i studnią, z której wodę czerpały dziewczęta "najniewinniejsze to zajęcie i najkonieczniejsze".Uwolnienia od cierpień miłosnych szuka w samobójczej śmierci "Lotta! Lotta!- I koniec ze mną! Zmysły me plączą się. Już od tygodnia jestem bez przytomności. Oczy moje są pełne łez.Nie żądam niczego, nie pragnę niczego.Lepiej dla mnie bym odszedł", która stanowi dla niego akt wolności ludzkiej. Werter postrzega świat jako więzienie, rzeczywistość wrogą człowiekowi, absurdalną i bezsensowną.Życie jest dla niego pasmem nieszczęść, niszczących człowieka i pozbawiających jego egzystencję sensu.Nie może zrealizować swych dążeń w otaczającym go świecie.Doznaje zawodu w miłości, życiu towarzyskim, gdy w czasie proszonego obiadu u hrabiego, Werterowi dano do zrozumienia, iż jako mieszczanin nie jest mile widziany wśród arystokracji, nawet kontemplacja natury nie przynosi już mu ukojenia.Życiowa filozofia Wertera jest głęboko pesymistyczna i nihilistyczna.Bohater Goethe'go cierpi na "ból istnienia", wynikający z samego faktu ludzkiej egzystencji.