1.Antroponim-nazwa własna osoby, np. imię, nazwisko lub pseudonim

2.Adaptacja (z łaciny adaptare - przystosować), przekształcenie, przystosowanie do innych funkcji. Adaptacja utworu literackiego (transpozycja) oznacza przystosowanie utworu do innej struktury rodzajowej (np. przeróbka dzieła epickiego lub lirycznego na dramatyczne).

3. Archaizacja (stylizacja archaiczna) - rodzaj stylizacji językowej polegającej na wprowadzeniu do utworu literackiego archaicznych elementów słownictwa, rzadziej form gramatycznych lub konstrukcji składniowych. W wypadku braku zabytków dokumentujących dawne formy (np. dla polszczyzny sprzed XII w.) celom stylizacji archaicznej mogą służyć elementy gwarowe lub pochodzące z języka dawnych epok. Problem archaizacji języka nabrał znaczenia z rozwojem powieści historycznej i wzrostem tendencji realistycznych w literaturze. W literaturze polskiej rozkwit tego rodzaju stylizacji przypada na wiek XIX. W szerokim zakresie wprowadził archaizację do swoich powieści historycznych Henryk Sienkiewicz. W "Trylogii" oparł stylizację językową na polszczyźnie XVII-wiecznej, wprowadzając zarówno archaizmy leksykalne, fonetyczne, fleksyjne a także archaizując tok składniowy. Dzięki temu idealnie odtworzył atmosferę przedstawionej epoki.

Źródło „http://pl.wikipedia.org/wiki/Archaizacja”

4. Animizacja inaczej ożywienie - literacki środek stylistyczny polegający na nadaniu przedmiotom nieożywionym lub pojęciom abstrakcyjnym cech istot żywych, np. morze ryczy, chmura goni chmurę. Szczególnym przypadkiem animizacji jest antropomorfizacja w odniesieniu do przedmiotów nieożywionych, gdy przypisuje się im cechy wręcz ludzkie.

5.Egzotyzacja-czynienie czegoś egzotycznym; używanie, wprowadzanie egzotyzmów

6.Ekwiwalencja dynamiczna (funkcjonalna) przekazuje główną myśl wyrażoną w tekście źródłowym. Jeśli jest to konieczne, cel ten osiągany jest kosztem dosłowności, oryginalności sememu, a także kolejności wyrazów w zdaniu, formy gramatycznej tekstu źródłowego, itd.

7.Ekwiwalencja formalna (odwzorowana w tłumaczeniu dosłownym) stara się traktować tekst "dosłownie" lub " słowo w słowo" (ostatnie wyrażenie jest zresztą dosłownym tłumaczeniem łacińskiej frazy "verbum pro verbo"). Jeśli jest to konieczne, to ekwiwalencja to jest osiągana kosztem naturalności języka docelowego.

Nie ma jednak wyraźnej granicy między ekwiwalencją formalną a dynamiczną. Wprost przeciwnie pozwalają one na podchodzenie do tłumaczenia na wiele sposobów. W zależności od potrzeby i kontekstu, ten sam tłumacz może użyć każdego z rodzajów ekwiwalencji w różnych miejscach tego samego tekstu. Kompetentne tłumaczenie wymaga wyważonego łączenia ekwiwalencji formalnej i dynamicznej. Co więcej, w niektórych przypadkach tłumaczenie może być zarówno dynamicznie, jak i formalnie ekwiwalentne z tekstem oryginalnym

8.Ekwiwalent kulturowy: polega na zastąpieniu wyrażenia kulturowego w języku źródłowym, innym wyrażeniem w języku docelowym; jednak „nie są one precyzyjne” (Newmark 1088b: 83).

9. Hiperonim (wyraz nadrzędny) - leksem o znaczeniu ogólnym, nadrzędnym w stosunku do innych, któremu podporządkowana jest klasa wyrazów bardziej szczegółowych pod względem semantycznym (czyli tzw. hiponimy).

Przykładowo słowo "metal" jest hiperonimem dla słów "miedź", "srebro"; słowo "samochód" jest hiperonimem słów "sedan", "coupe" etc. "Miedź", "złoto" itp. to z kolei hiponimy słowa "metal". Hiperonimia jest zjawiskiem stylistycznym działającym na zasadzie dwustronnej: hiperonim-hiponim.

10. Imię własne - N jest imieniem własnym, gdy nazywa lub wskazuje dane indywiduum w celu odróżnienia go od innych indywiduuów. Tak zdefiniowany termin "imię własne" pokrywa się z terminem "nazwa indywidualna". Jest to najczęstsza w logice koncepcja imienia własnego, występująca m.in. u Milla, Dąmbskiej i Russella.

Tadeusz Czeżowski definiuje imię własne jako spełniające definicję przyjętą najszerzej, wyłącza jednak spośród imion własnych wyrażenia okazjonalne. Stanisław Leśniewski definiuje imię własne jako taką nazwę N, która konotuje cechę posiadania imienia bzmiącego tak właśnie, jak N - np. nazwa "Kowalski" konotuje cechę posiadania naziwska "Kowalski".

Niemiecki termin Eigenname (Frege) czy angielski proper name oprócz rozumień najszerzej przyjętych określają także nazwę jednostkowego przedmiotu, który stanowi denotację tej nazwy. Jest to rozumienie odległe od potocznego.

Źródło „http://pl.wikipedia.org/wiki/Imi%C4%99_w%C5%82asne_(logika)”

11.kalki leksykalne, czyli wyrazy utworzone na wzór słów obcojęzycznych, jednak przy użyciu rodzimych morfemów, np. nadwaga `overweight', wiatrówka `wind-jacket', narty wodne `water-ski';

12. kalki syntaktyczne (składniowe), czyli stosowanie obcej składni wobec rodzimych wyrazów i wyrażeń, np. wydawać się być powstałe przez analogiczną konstrukcję `to seem to be'.

13. Strukturalne - "kalki"

Wierne odwzorowania obcych konstrukcji językowych, tłumaczenia ich na język polski. Wyróżniamy dwa typy kalek:

Słowotwórcze

Odwzorowania pojedynczych obcych słów. Np. przedstawienie to kalka niem. Vorstellung (vor-przed; stellung-stawianie), rozpracować - od ros. razrabotac', przysłówek od łac. adverbium, brakoróbstwo od ros. brakodielstwo, nastolatek od ang. teenager, rzeczoznawca od niem. Sachverständiger, światopogląd od niem. Weltanschauung, zaimek od łac. pronomen, itd.

Frazeologiczne

Odwzorowania obcych zwrotów. Np. wziąć się za coś od ros. wzjat'sja za czto nibut', punkt widzenia od fr. point de vue, nie ma sprawy od ang no matter, otwarty na coś od fr. ouvert sur..., szukać za czymś od niem. nach etwas suchen, rozumieć pod czymś od. niem. unter etwas verstehen, rzecz w tym od ros. dieło w tom, wydawać się być jakimś od ang. seem to be, polityczna poprawność od ang. political correctness, itd.

14. Kompensacja, ogólnie: równoważenie jednego działania innym działaniem.

15. mikrotoponim «nazwa miejsca lub niewielkiego terenu»

16.

---