Czynniki fizyczne. Wpływ czynników środowiskowych na ustrój człowieka.
Wpływ prądu stałego i zmiennego na organizm
Prądem stałym nazywamy taki prąd elektryczny, który w czasie przepływu nie zmienia kierunku ani wartości natężenia.
Prąd stały
W tkankach prąd płynie najkrótszą drogą o najmniejszym oporze.
W skórze są to ujścia i przewody wyprowadzające gruczołów potowych i łojowych,
Głębiej prąd płynie w przestrzeniach międzykomórkowych oraz wzdłuż naczyń krwionośnych, limfatycznych i nerwów.
Przewodnictwo elektryczne tkanek
Zależy od zawartości wody i stężenia w niej elektrolitów.
Jest tym większe im więcej jest jonów w danej tkance.
Przewodnictwo elektryczne tkanek
Dobre przewodnictwo wykazują:
krew,
mocz,
limfa,
płyn mózgowo-rdzeniowy,
mięśnie,
tkanka łączna.
Przewodnictwo elektryczne tkanek
Gorsze przewodnictwo wykazują:
tkanka tłuszczowa,
nerwy,
ścięgna,
torebki stawowe,
kości.
Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego
1. Działanie elektrotermiczne
2. Działanie elektrochemiczne
3. Działanie elektrokinetyczne
4. Działanie biologiczne
Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego
1. Działanie elektrotermiczne - polega na powstawaniu w tkankach ciepła pod wpływem prądu elektrycznego.
Jest ono tym większe, im większe jest natężenie prądu.
Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego
2. Działanie elektrochemiczne - jest związane z elektrolizą występującą w czasie przepływu prądu przez elektrolity tkankowe.
Polega na właściwości rozszczepiania elektrolitów na skutek wędrowania anionów do anody a kationów do katody.
Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego
2. Działanie elektrochemiczne cd..
Podczas działania prądu stałego wskutek znacznego nagromadzenia anionów przy biegunie dodatnim występuje martwica skrzepowa, a przy biegunie ujemnym martwica rozpływna.
Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego
3. Działanie elektrokinetyczne - polega na przesunięciu względem siebie faz rozproszonej i rozpraszającej koloidów tkankowych pod wpływem pola elektrycznego.
Do zjawisk elektrokinetycznych należą elektroforeza i elektroosmoza.
Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego
Elektroforeza - ruch jednoimiennie naładowanych cząsteczek fazy rozproszonej (dodatnie do katody, ujemne do anody) względem fazy rozpraszającej.
Elektroosmoza - ruch całego ośrodka, czyli fazy rozpraszającej do fazy rozproszonej.
Zjawiska fizykochemiczne towarzyszące przepływowi prądu stałego
4. Działanie biologiczne - polega na wywoływaniu określonych, różnorodnych reakcji ustrojowych.
Na ogół prądy o napięciu poniżej 50V nie są dla ustroju ludzkiego niebezpieczne.
Decydujące znaczenie w działaniu prądu na ustrój ma nie napięcie ale natężenie.
Skutki biologiczne działającego prądu o różnych natężeniach:
1. Prąd o natężeniu poniżej 25mA
W chwili przekroczenia progu pobudliwości następuje działanie prądu na mięśnie poprzecznie prążkowane, powodujące skurcze tężcowe mięśni.
Podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi - wywołane stanem skurczowym mięśni.
Skutki biologiczne działającego prądu o różnych natężeniach:
2. Prąd o natężeniu od 25-75mA.
Prąd o tym natężeniu przepływając przez kończyny górne, klatkę piersiową działa przede wszystkim na czynność serca powodując migotanie komór.
Powoduje silniejszy stan skurczowy mięśni oddechowych z następowym uduszeniem oraz podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi.
Skutki biologiczne działającego prądu o różnych natężeniach:
3. Prąd o natężeniu od 75mA do 4A.
Jest to zakres prądu najsilniej działający na czynność serca.
Powoduje nieodwracalne migotanie komór z zatrzymaniem serca w rozkurczu i zejście śmiertelne.
Skutki biologiczne działającego prądu o różnych natężeniach:
4. Prąd o natężeniu powyżej 5A.
Prądy o tym natężeniu nie powodują migotania komór i dla tego są mniej niebezpieczne.
Główne szkodliwe działanie polega na wywoływaniu mniej lub bardziej rozległych oparzeń - zależnie od natężenia prądu.
Zmiany powstające w ustroju pod wpływem działającego prądu
1. Zmiany anatomiczne.
2. Zmiany czynnościowe.
1. Zmiany anatomiczne
Polegają na działaniu termicznym prądu:
Oparzenia (I, II, III stopnia),
Zakrzepy naczyń krwionośnych (zgorzel kończyny porażonej),
Porażenia ośrodkowego układu nerwowego,
Porażenia obwodowego układu nerwowego.
2. Zmiany czynnościowe
Zaburzenia pracy serca (migotanie komór),
Zmiany chorobowe naczyń wieńcowych,
Pobudzenie mięśni oddechowych do skurczów tężcowych (zatrzymanie oddechu),
Skurcz tężcowy mięśni poprzecznie prążkowanych (zginaczy lub prostowników).
Miejscowe zmiany pod wpływem prądu stałego wykorzystywanego w lecznictwie
Odczyn ze strony naczyń krwionośnych.
Reakcja nerwów i mięśni na prąd stały.
Odczyn ze strony naczyń krwionośnych
Prąd stały elektryczny powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych.
W przebiegu odczynu można wyróżnić trzy okresy:
Pierwszy - rozszerzenie naczyń powierzchownych skóry, zaczerwienienie skóry.
Drugi - rozszerzenie naczyń. Słabnie po ok.. 30 min.
Trzeci - głębokie przekrwienie tkanek utrzymujące się do kilku godzin.
Odczyn ze strony naczyń krwionośnych
Przekrwieniu towarzyszy miejscowe żywoczerwone zabarwienie skóry zwane rumieniem galwaniczym, który powstaje pod wpływem histaminy uwalnianej z magazynów tkankowych i innych związków rozszerzających naczynia.
Reakcja nerwów i mięśni na prąd stały
Prąd stały przepływający przez nerwy i mięśnie nie pobudza ich.
Przyczyną powstawania bodźca elektrycznego nie jest sam prąd ale dostatecznie szybka zmiana jego natężenia w czasie.
Przepływający przez nerwy i mięśnie prąd nie powoduje ich pobudzenia ale zmienia pobudliwość tkanki nerwowej wykorzystywaną w zabiegach elektroleczniczych.
Zabiegi elektrolecznicze przy użyciu prądu stałego
Galwanizacja,
Jonoforeza,
Kąpiele elektryczno-wodne.
Galwanizacja
Jest to rodzaj elektroterapii polegający na wykorzystaniu prądu stałego (o niskim napięciu ok. 50V i małym natężeniu ok. 0,01-0,5 mA/cm2) wytwarzanego przez specjalne aparaty przetwarzające prąd zmienny na prąd stały.
Galwanizacja
Wskazania:
nerwobóle,
przewlekłe zapalenie stawów, splotów i korzeni nerwowych w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów kręgosłupa,
leczenie porażeń wiotkich,
zaburzenia krążenia obwodowego,
przyspieszenie procesów gojenia się ran,
resorpcja wysięków, krwiaków, obrzęków.
Jonoforeza
Jest to metoda lecznicza polegająca na miejscowym wprowadzeniu leków do organizmu przez skórę lub śluzówkę za pomocą prądu stałego.
Ilość wprowadzonego leku jest proporcjonalna do napięcia prądu i czasu jego przepływu.
Od strony anody wprowadzane są jony metali, alkaloidy a od strony katody aniony.
Najczęściej stosowane są: hydrokortyzon, histamina, salicylany.
Jonoforeza
Wskazania:
jod: blizny, przykurcze bliznowate,
lidokaina, prokaina: zapalenia tkanek okołostawowych,
salicylany: przewlekłe zapalenia stawów, urazy sportowe,
histamina: rwa kulszowa, przewlekłe zapalenia stawów, odmrożenia.
Kąpiele elektryczno-wodne
Są to zabiegi elektrolecznicze, w których część lub całe ciało znajdujące się w kąpieli wodnej poddane zostaje działaniu prądu stałego.
Wyróżnia się kąpiele komorowe i całkowite.
Kąpiele elektryczno-wodne
Wskazania:
zespoły bólowe w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów kręgosłupa,
choroba zwyrodnieniowa stawów,
niedowłady,
nerwobóle.
Skutki działania prądu elektrycznego na organizm ludzki
Fizyczne (np. cieplne),
Chemiczne (np. zmiany elektrolityczne),
Biologiczne (np. zaburzenia czynności).
Prądy przemienne o dużej częstotliwości
Nie wywołują one zaburzeń przewodnictwa w nerwach, skurczów mięśni i zaburzeń w czynnościach mięśnia sercowego,
Mogą doprowadzić do uszkodzeń wskutek wytwarzania ciepła na drodze przepływu prądu przez ciało.
Prądy przemienne o dużej częstotliwości
Prądy o bardzo dużych częstotliwościach (kilka tysięcy Hz) mają stosunkowo małą zdolność do przenikania wgłąb tkanek.
Im częstotliwości są większe, tym działanie jest bardziej powierzchniowe
Prądy przemienne o małej częstotliwości
Praktycznie najbardziej niebezpieczne dla człowieka są prądy przemienne o częstotliwości 50-60 Hz, a więc częstotliwości przemysłowej.
Progowe wartości odczucia przepływu prądu przez elektrodę trzymaną w ręku wynoszą:
Prąd przemienny o małej częstotliwości
Przepływając przez mięśnie, powoduje ich silne skurcze.
Człowiek obejmując ręką przewód doznaje skurczu mięśni zginających palce, co powoduje powstanie zjawiska zwanego przymarzaniem (nie udaje się oderwać ręki od przewodu).
Skutki przepływu prądu przez ciało zależą od jego wartości, drogi i czasu przepływu oraz stanu zdrowotnego porażonego.
Decydujący wpływ, gdy chodzi o bezpieczeństwo porażeń ma wartość prądu i czas przepływu.
Przepływ krwi w naczyniach krwionośnych jest wywołany pracą serca.
Mimo, że przez serce przepływa niewielka wartość prądu, może ona spowodować śmiertelne skutki - migotanie komór sercowych.
Stan ten należy do najtrudniej odwracalnych.
Istotnym czynnikiem decydującym o wystąpieniu tego zjawiska jest czas przepływu prądu, a w przypadku krótkich przepływów, moment na który on przypadł.
Jeśli przypada na początek rozkurczu (przerwa w pracy serca) to prawdopodobieństwo wystąpienia migotania jest bardzo duże.
Przy czasie przepływu krótszym od 0,2 s wystąpienie migotania komór jest rzadkie.
W czasie rażenia występują również zaburzenia oddychania.
Przepływ prądu przez mózg może spowodować zahamowanie czynności ośrodka oddechowego sterującego czynnością oddychania.
Doprowadza to w krótkim czasie do zatrzymania oddychania, krążenia krwi (z powodu braku tlenu) i śmierć.
Podczas przepływu prądu przez klatkę piersiową dochodzi do skurczu mięśni oddechowych, co w konsekwencji prowadzi do uduszenia.
Przepływ prądu elektrycznego
Podczas przepływu prądu elektrycznego przez organizm ludzki następuje pobudzenie, a następnie porażenie układu nerwowego.
Skutkiem jest utrata przytomności.
Przepływ prądu elektrycznego
Utrata przytomności może być spowodowana:
zatrzymaniem krążenia wywołanym niedostateczną pracą serca, migotaniem komór lub zatrzymaniem serca,
przepływem prądu bezpośrednio przez czaszkę i mózg.
Przepływ prądu elektrycznego
Wytwarzanie się dużej ilości ciepła przy przepływie prądów o wysokim napięciu może w ciągu kilku sekund wywołać nieodwracalne uszkodzenie lub zniszczenie mózgu.
Przepływ prądu elektrycznego
Przepływ prądu przez ciało powoduje wytwarzanie ciepła na drodze tego przepływu.
Wzrost temperatury może prowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń organizmu człowieka.
Najczęściej spotyka się uszkodzenia skóry
Przepływ prądu elektrycznego
W miejscu wejścia prądu powstają oparzenia (od zaczerwienienia skóry, powstania pęcherzy oparzeniowych, aż po martwicę skóry i zwęglenie).
Przepływ prądu elektrycznego
Może powodować uszkodzenia mięśni.
W wyniku gwałtownych skurczów może nastąpić przerwanie włókien mięśnia.
Mogą pojawić się również zmiany w strukturze włókien mięśniowych, a także uszkodzenia kości.
Skutki pośredniego działania prądu elektrycznego
Powstają gdy prąd elektryczny nie przepływa przez ciało.
Dzieje się tak w przypadkach powstania łuku elektrycznego w wyniku zwarcia w urządzeniach elektrycznych.
Skutki pośredniego działania prądu elektrycznego
Łuk elektryczny może spowodować mechaniczne uszkodzenia skóry, mające wygląd ran ciętych, kłutych lub postrzałowych.
Towarzyszą temu często poważne oparzenia skóry powstałe również w wyniku zapalenia się odzieży.
Łuk elektryczny może wywołać również uszkodzenia cieplne i świetlne narządu wzroku.
Skutki pośredniego działania prądu elektrycznego
Do urazów wywołanych pośrednio przez prąd należy zaliczyć również złamania i inne obrażenia wynikłe wskutek upadku z wysokości wskutek odruchowej reakcji na porażenie.
Czynniki fizyczne
1. Promieniowania:
świetlne
jonizujące: α, β, γ, X
elektromagnetyczne
2. Choroba popromienna
ostra
przewlekła
Promieniowanie świetlne
Promieniowanie podczerwone o długości fali od 770 do 15000 nm
Promieniowanie widzialne o długości fali od 400 do 760 nm
Promieniowanie nadfioletowe o długości fali od 380 do 200 nm.
Działanie biologiczne
Zależy ono od głębokości przenikania fal świetlnych do skóry.
Światło o falach krótszych niż 200 nm nie przenika do skóry i zostaje całkowicie pochłonięte przez warstwę rogową naskórka.
Wraz ze wzrostem długości fal zwiększa się zdolność światła do wnikania do skóry, osiągając szczyt przy dł. fal 750 nm.
Najbardziej czynną część widma słonecznego stanowią promienie nadfioletowe.
Rodzaje promieniowania nadfioletowego:
UVC - widmo sztucznego źródła światła
UVB - o długości fali od 290 do 320 nm.
UVA - o długości fali od 320 do 400 nm
UVA
Jest promieniowaniem o długości 320-400nm.
Jest ono mniej rumieniogenne ale bardziej barwnikotwórcze od UVB.
W dużych dawkach powoduje pigmentacje skóry, czyli ciemnienie na skutek utleniania melaniny.
UVB
Jest promieniowaniem o długości fali od 290 do 320 nm.
Wywołuje:
odczyny rumieniowe (melanogenezę),
odpowiada za syntezę witaminy D,
wtórne przebarwienia,
powoduje przerost warstwy rogowej naskórka,
działa rakotwórczo
UVC
UVC światła słonecznego nie dociera do ziemi i nie odgrywa roli w posłonecznych odczynach skóry.
Stanowi natomiast część widma sztucznych źródeł światła i wywiera silne działanie rumieniotwórcze, przeciwbakteryjne i karcynogenne.
Wpływ promieniowania ultrafioletowego na organizm:
1. Wpływ na skórę:
działanie bodźcowe na zakończenia nerwowe w skórze
zwiększona odporność skóry na zakażenia
pobudza proliferacje naskórka oraz przekrwienie skóry
pobudza melanogenezę
powoduje pojawienie się wtórnych przebarwień
działanie rakotwórcze (rozwój czerniaka).
Wpływ promieniowania ultrafioletowego na organizm:
2. Zwiększa podstawową przemianę materii (działa bodźcowo na na gruczoły wydzielania wewnętrznego: przysadkę, nadnercza, jajniki i jądra)
3. Pobudza syntezę witaminy D - wpływ na gospodarkę wapniowo - fosforanową
Wpływ promieniowania ultrafioletowego na organizm:
4. Wpływ na krew i układ krwiotwórczy
zwiększa liczbę erytrocytów, hemoglobiny, leukocytów, okresowo płytek krwi
obniża poziom cukru i kwasu mlekowego
wzrost glikogenu w mięśniach i w wątrobie
5. Wpływ na układ nerwowy:
spadek pobudliwości nerwowej
przedawkowanie - objawy podniecenia, bezsenność, podrażnienie układu nerwowego.
Wskazania do naświetlań promieniami ultrafioletowymi:
Choroby skóry: łuszczyca, przewlekłe zmiany wypryskowe, bielactwo, łysienie plackowate
leczenie ran i owrzodzeń
profilaktyka oraz leczenie krzywicy
leczenie źle gojących się złamań,
wspomaganie leczenia gruźlicy kości
zespoły bólowe w przebiegu zmian zwyrodnieniowych, dyskopatii,
leczenie zapaleń stawowych
zaburzenia regulacji wegetatywnej.
Promieniowanie podczerwone
Działanie biologiczne jest związane z podniesieniem przez nie temperatury tkanek w następstwie zwiększenia energii kinetycznej ich cząsteczek.
Zaczerwienienie skóry jest równomierne, spowodowane rozszerzeniem głębiej położonych naczyń krwionośnych.
Promieniowanie podczerwone
Wskazania:
leczenie trudno gojących się ran,
stany zapalne tkanek miękkich,
zmiany pourazowe.
Promieniowania jonizujące
Jest to promieniowanie o energii wystarczającej do spowodowania jonizacji atomów lub cząsteczek.
Promieniowania jonizujące: α ,â,γ i X
Promieniowanie α - to strumieñ dodatnio naładowanych jąder helu.
Na ogół mało przenikliwe.
W powietrzu rzadko dolatują dalej niż na milimetry od źródła promieniowania.
Można się zabezpieczyć nawet kartką papieru.
Promieniowanie β - to strumień szybko poruszających się elektronów, przenikliwe dla tkanek ustroju. Ochrona za pomoc¹ betonowych płyt.
Promieniowania jonizujące: α ,â,γ i X
Promieniowanie γ - źródłem są jądra nietrwałych atomów, obdarzone nadmiarem energii w wyniku wcześniejszych przemian promieniotwórczych
Promienie γ są bardzo przenikliwe. Do ochrony przed nimi stosuje się grube osłony np. z ołowiu.
Zastosowania:
Do sterylizacji wyposażenia medycznego, produktów spożywczych.
W medycynie używa się ich w radioterapii do leczenia raka.
Promieniowania jonizujące: α ,â,γ i X
Promieniowanie X - rodzaj promieniowania elektromagnetycznego, długość fali od 5 pm do 10 nm (pomiędzy ultrafioletem i promieniowaniem γ).
W dawkach stosowanych w diagnostyce medycznej nie powinno powodować działań niepożądanych.
Promieniowanie rentgenowskie może wpływać negatywnie na rozwój płodu,
Ze względów bezpieczeństwa - badania rentgenowskie u kobiet w wieku rozrodczym w pierwszych dwóch tygodniach po menstruacji.
Patomechanizm biologicznego działania promieniowania jonizującego:
Poprzez radiolizę wody (rozpad) powodują:
indukuje powstawanie silnie toksycznych wolnych rodników ponadtlenkowych (odpowiedzialne za peroksydację lipidów, uszkadzanie białek transportujących, lizosomów w komórce)
nadmierna ilość wolnych rodników blokuje wiele enzymów wewnątrzkomórkowych, zwłaszcza katalazy i peroksydazy.
uszkodzenie błon komórkowych
Patomechanizm biologicznego działania promieniowania jonizującego:
Bezpośrednie działanie promieniowania:
Niszczy tkanki nie do końca zróżnicowane i szybko mnożące się (szpik kostny, gonady, błona śluzowa przewodu pokarmowego)
niszczy DNA i RNA - rozrywa wiązania wodorowe pomiędzy parami zasad purynowych i pirymidynowych
Skutkiem tego oddziaływania są mutacje genetyczne lub martwica komórek
uszkadzają przewodnictwo nerwowe, zwłaszcza synaptyczne.
Choroba popromienna
Ogólna nazwa ogólnoustrojowych zmian chorobowych.
Przyczyny choroby popromiennej:
ekspozycja na nadmierne dawki promieniowania w następstwie wypadków radiacyjnych:
- np. wskutek wadliwego działania reaktora jądrowego
- uszkodzenia systemu ochrony przy pracy z urządzeniami generującymi promieniowanie rentgenowskie,
narażenie na promieniowanie przy wybuchu atomowym (opad promieniotwórczy).
pochłonięcie pierwiastków i izotopów promieniotwórczych (drogą doustną lub wziewną),
Objawy ostrej choroby popromiennej występują w kilka do kilkudziesięciu godz. po napromieniowaniu.
Postacie ostrej choroby popromiennej w zależności od dawki:
1. Dawka ekspozycyjna bardzo wysoka - ponad 5000 R - postać mózgowa.
Po jednorazowej ekspozycji jest przyczyną ostrego zespołu objawów mózgowych.
1 do 2 godz. po napromieniowaniu - gwałtowne nudności i wymioty,
↑ temperatury cia³a, drgawki.
Śmierć z objawami wstrząsu następuje po 1-2 dniach.
Postacie ostrej choroby popromiennej
2. Dawka ekspozycyjna wysoka (600-800 R)- postać jelitowa.
Po napromieniowaniu: nudności, wymioty, utrata apetytu.
Po 2 -3 dniach pojawia się gorączka i ciężka biegunka (martwica nabłonka błony śluzowej przewodu pokarmowego).
Rozwija się zespół żołądkowo - jelitowy → odwodnienie, wstrząs hipowolemiczny.
Równocześnie dawka ta niszczy szpik, układ limfatyczny.
Postacie ostrej choroby popromiennej
3. Dawka ekspozycyjna średnia (ok. 400 R). Postać hematologiczna
Początkowo pojawiają się nudności, wymioty - ustępują po krótkim czasie.
2 -3 tygodnie po ekspozycji - wypadanie włosów,gorączka, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej i gardła.
4 tyg. po - wybroczyny na skórze, biegunka, krwawienia z nosa.
We krwi: ↓ ilość leukocytów, erytrocytów, płytek krwi.
↑ podatności na zakażenia, występowanie niedokrwistości i skaz krwotocznych.
Śmiertelność 50%
Postacie ostrej choroby popromiennej
4. Dawka ekspozycyjna mierna (100 - 300 R)
Objawy po 2 -3 tyg.: złe samopoczucie, utrata apetytu, wypadanie włosów, biegunka, wybroczyny skórne, utrata masy ciała.
Uszkodzenie szpiku kostnego i układu limfatycznego.
Przewlekła choroba popromienna
Odległe skutki jednorazowego napromieniowania, bądź efekt długotrwałego narażenia na powtarzające się dawki promieniowania.
Ujawniają się one po kilku-kilkunastu latach.
Przewlekła choroba popromienna
Do głównych jej skutków należą:
zwiększona zapadalność na nowotwory złośliwe (zwłaszcza nowotwory układu krwiotwórczego: białaczki i chłoniaki oraz nowotwory tarczycy, układu kostnego a także glejaki),
przyspieszone starzenie się i skrócenie życia, bezpłodność (zwykle przemijająca),
uszkodzenia genomu komórek płciowych (zwiększona liczba wad wrodzonych u potomstwa),
zaburzenia hormonalne,
zaćma
Ultradźwięki
Są to fale akustyczne o częstotliwości powyżej 16kHz, leżącej poza granicą słyszalności człowieka.
Ultradźwięki występujące w warunkach naturalnych nie przenoszą dużej ilości energii, ale wytworzone sztucznie mogą emitować duże wartości energii - powyżej 110dB.
Ultradźwięki
Rozprzestrzenianie się fal ultradźwiękowych w tkankach powoduje zmiany ciśnienia powodujące swoistą mikrowibrację, która jest podstawą zmian cieplnych i chemicznych.
Zmiany cieplne są uzależnione od fizykochemicznych właściwości środowiska.
Największe przegrzanie występuje na granicy ośrodków niejednorodnych np. nerwu i włókien mięśniowych. Dlatego podwyższenie temperatury w nerwie może osiągać 1,8°C.
Choroba ultradźwiękowa
Rozwój tej choroby występuje głównie u osób obsługujących różne urządzenia emitujące ultradźwięki do środowiska powietrznego człowieka w zakresie 16-65kHz i poziomach 110-148 dB.
Zaburzenia sprowadzają się głównie do do zmian w układzie nerwowym, włącznie z objawami wegetatywnymi.
Ultradźwięki
Dolegliwości dotyczą bólów głowy, uczucia szumu i ciężkości głowy oraz stałe uczucie zmęczenia.
U osób zawodowo narażonych na ten czynnik występują zaburzenia łaknienia, okresowe podwyższenie temperatury ciała i wahania ciśnienia tętniczego, a także zaburzenia równowagi.
2