Diagnozowanie nieprzystosowania społecznego
Nieprzystosowanie społeczne jest przedmiotem i celem diagnozowania psychologiczno-pedagogicznego. Rozpoznanie tego stanu obejmuje opis jego przejawów, płaszczyznę psychologiczną (czyli diagnozę dysfunkcji mechanizmów osobowości), szeroko pojętą diagnozę etiologiczną- tzn rozpoznanie wszystkich istotnych uwarunkowań wpływających na pojawienie się i utrwalenie syndromu zachowań antagonistyczno-destrukcyjnych tworzących styl życia nieletniego.
Diagnozowanie ma charakter analizy przypadku na którą składają się parcjalne diagnozy obejmujące poszczególne fragmenty aktywności nieletniego w jego przestrzeni życiowej. Te diagnozy to:
diagnoza pedagogiczna i psychologiczna w obrębie rodziny, szkoły
diagnoza socjologiczno-pedagogiczna w odniesieniu do aktywności w grupach nieformalnych
diagnoza psychologiczna dotycząca osobowości nieletniego ze szczególnym uwzględnieniem jej standardów i mechanizmów dysfunkcjonalnych.
W całościowym rezultacie diagnozowania ujmujemy nieletniego w jego psychologicznym położeniu życiowym.
Poszczególne fragmenty rzeczywistości psychologiczno-pedagogiczno-społecznej w psychologicznym położeniu życiowym nieletniego oddziałują na siebie nawzajem. Jest to stanowisko interakcjonistyczne.
Literatura:
„Resocjalizacja- teoria i praktyka pedagogiczna” red. Naukowa B. Urban, Jan Stanik; Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2007