POD MASKĄ
Pod maską można ukryć czasem twarz, ale nie duszę… Bo ona za jakiś czas odsłoni się wśród pokuszeń czy wzruszeń…
*
- Jak to jest, że jednym podarowano twarze zjednujące im sympatię, zaufanie, zachwyt nawet, a drudzy swoją twarzą budzą jedynie niechęć, strach, a nawet odradzę? - myślał Mat odwracając twarz od lustra. Miał w niej coś takiego, że nawet sam nie mógł na nią dłużej patrzeć. Zresztą, bezlitosnymi lustrami były dla niego twarze innych. Już od dziecka im bardziej się garnął do ludzi, tym bardziej ich od siebie odrzucał. Jedynie matka patrzyła na niego ciepło, ale z litością. A teraz najbardziej bolały go reakcje kobiet na jego spojrzenia czy próbę kontaktu. Popłoch, wzgarda, zażenowanie, wstręt… dosadne określenia. Nawet jakaś brzydula rzuciła mu: „Z taka maską nawet nie próbuj!” Życie mu już obrzydło. I wtedy pomyślał właśnie o masce, która jakoś ukryje ten ohydny grymas. I taką sobie zamówił u rymarza. Kiedy spojrzał w lustro, pierwszy raz nie odwrócił oczu. Skupił się właśnie na ich wyrazie. Były jakieś…dobre, ciepłe - jakby ich znał. Budził teraz w ludziach zdziwienie, ale już nie odrazę, a nawet zaciekawienie. Wyjechał. W nowym mieście powiedział, że ma chorobę skóry. Przyzwyczajono się do tego. Tym swoim spojrzeniem jakby zjednywał sobie przychylność. Mimo maski, nawet jego uśmiech jawił się sympatycznie. Czuł, że zaczyna żyć wśród ludzi, a nawet dla nich. Był serdeczny, wyrozumiały, wesoły - sam sobą się dziwił. I wtedy zauważył coraz cieplejsze zaciekawienie Marii, ładnej, ale wciąż samotnej kobiety z tego samego biura. Nie wierzył, że możliwe jest coś głębszego między nimi. Jednak spotykali się, a jej uczucie było coraz cieplejsze. Mat jednak był rozdarty. - Co będzie, gdy odsłoni w końcu twarz? Czy nie tragedia dla obojga? A Maria jakby odgadywała te myśli i mówiła: „Możesz być nawet do końca w tej masce, bo mnie wystarczą twoje oczy. One mi mówią więcej.” Pobrali się, choć on wciąż w to nie mógł uwierzyć. Za każdy dzień ich miłości chciał jakby odwdzięczyć się Bogu, Marii i ludziom - nawet tym trudnym do zniesienia. Z niepokojem czekał na narodzenie się dziecka… Było niewiarygodnie śliczne. - Jak to jest? - pytał siebie - Dokąd potrwa ta sielanka? Czasem pragnął przytulić twarz bez maski do twarzy Marii, dziecka, ale wiedział, że to może być końcem wszystkiego. Pamiętał, jak kiedyś patrzono na niego. I wtedy w biurze pojawił się Alex - bawidamek, któremu spodobała się Maria. Chciał ją uwieść - dla sportu albo na złość Matowi. Okazało się, że mimo maski chyba go rozpoznał, bo pochodził z miasta, gdzie Mat kiedyś mieszkał. Maria starała się nie zważać na podchody Alexa, ale ten był coraz bardziej natarczywy. Kobiety mu zwykle ulegały, bo miał to „coś”, a ta nie, więc tym uporczywiej zabiegał o nią. Któregoś dnia obwieścił w biurze, że Mat być może ukrywa niezbyt piękną przeszłość, więc kryje twarz pod maską. A on ma jego dawną fotografię…
Matem zatrzęsło, zwłaszcza, że Alex przejechał dłonią po piersiach Marii. Mat skoczył na niego z pięściami, ale tamten był młodszy i chyba po sztukach walki. Przywalił sobą Mata, unieruchomił i oniemiałym pracownikom oznajmił: „A teraz zobaczycie mordę bestii… Patrz uważnie, Piękna”. I zaczął odpinać kunsztowne zapinki maski. Za chwilę triumfalnie odrzucił ją, patrząc po wszystkich, a szczególnie na Marię. Ta stała jak zauroczona… Aleks spojrzał na twarz Mata i odskoczył. To chyba nie był tamten. Ta twarz była naprawdę przemiłą twarzą mimo bólu i strachu.
Mat zerwał się i wybiegł, nie patrząc na ludzi. Wpadł do łazienki, spojrzał w lustro i… nie rozpoznał samego siebie. Za nim wpadła Maria, rzuciła mu się na szyję płacząc i powtarzając: „Twoja twarz jest taka, jak twoje oczy, jak uśmiech, jak twoje serce… Jak on mógł!”
*
Ponoć w pierwszych dziesiątkach lat życia, twarz ma się taką, jaką dał nam Pan Bóg, ale później, staje się ona taką, jak się żyło, a zwłaszcza, jak się kochało.