1045

Opieka wzrasta proporcjonalnie do potrzeb podopiecznego, ciągłe przyjmowanie opieki ze strony najmłodszych dzieci, chorych, upośledzonych i niepełnosprawnych. Opieka jest przez nich przyjmowana biernie, ale może przerodzić się w krańcową nadopiekuńczość. Drobne umiejętności mogą być zaczątkiem wykonywania praktycznych czynności. Względnie samodzielne radzenie sobie z samoobsługą osobistą bez kontroli, zachęty, pouczenia dotyczy dzieci starszych. Rola opiekuna to zapewnienie materialnej egzystencji. Celem opieki wychowawczej jest nie tylko zaspokojenie potrzeb, ale doprowadzenie podopiecznego do samodzielności. Opieka maleje wraz z wiekiem podopiecznego. Im dziecko młodsze potrzebuje więcej opieki. W miarę dorastania podopiecznego, opiekun powinien wymagać większej aktywności w zaspokajaniu potrzeb. Zaspokajanie potrzeb podopiecznego, opiekun powinien regulować od czynności najprostszych do najtrudniejszych bardziej odpowiedzialnych. W różnych grupach wiekowych i miejscach proces ten będzie wyglądał inaczej. W szkole mogą to być dyżury, jest to zaspokajanie potrzeb grupy. W domu ten proces może być realizowany poprzez angażowanie dziecka w obowiązki domowe np. przygotowywanie posiłków. W placówkach opiekuńczych takich jak np. dom dziecka zasada ta jest trudna do zrealizowania a nawet nie możliwa, ze względu na: w placówkach takich jest pełna obsługa np. Kucharki, które przygotowują posiłki, intendentka, która robi zakupy itp. co uniemożliwia aktywności wychowanków. Drugim czynnikiem, który nie pozwala na realizacje tej zasady to liczebność wychowanków takich placówkach.