Uczucia Juliusza Słowackiego na podstawie utworów "Hymn", oraz "Do matki"
Juliusz Słowacki urodził się w Krzemieńcu 1809 roku. Wychowywał się w środowisku elity intelektualnej, a pochodzenie z arystokratycznej rodziny w pełni dawało mu szansę na rozwijanie swych talentów poetyckich. Początek XIX wieku był epoką romantyzmu. Dominowały wówczas idee patriotyczne i niepodległościowe, problem wolności i walk narodowo-wyzwoleńczych. Pomimo, iż Słowacki żył w dostatku, swobodzie i nie odczuwał na własnej skórze władzy okupanta, jednak dostrzegał on tę niewolę narodową. Snuł szerokie refleksje dotyczące człowieka i wolności, jego honoru i przeznaczenia. Dowodem tego są jego utwory, w których autor porusza problem uwięzi narodowej.
Po upadku powstania listopadowego, Juliusz opuścił ojczyznę. Nie widział dla siebie miejsca w kraju, którym rządzi obcy władca, kraju podległym i zależnym. Zostawiwszy swą matkę oraz ziemie polskie, emigrował na zachód. Twórca wciąż komponował nowe wiersze, nie odbiegając tematycznie od swej ojczyzny - Polski. Kiedy po piętnastu latach, car ogłosił ułaskawienie powstańców z 1831 roku, niektórzy emigranci wracali do kraju. Wówczas Słowacki w 1847 roku napisał utwór poświęcony i adresowany do jego matki, która wśród powracających osób na darmo szukała twarzy swego syna.
Wiersz "Do matki" Słowacki utrzymał w formie prośby o przebaczenie. Poeta wyrażał w nim swą miłość do rodzicielki i to, jak bardzo mu ciężko wiedząc, że matka daremnie wciąż czkała na jego powrót. Lecz wyjaśnił jej powód decyzji pozostania na emigracji. Tłumaczył, iż to honor nie pozwalał mu powrócić oraz, że nie mógł się zhańbić wróciwszy pod władzę okupanta. Mimo to i tak będzie myślami ze swoją matką dopóty, dopóki ich śmierć nie rozdzieli. Poeta porównał siebie do psa, który na sztandarach Polski rozłożony leżał i na zawołanie, tylko wzrok odwracał. Efektem decyzji pozostania na emigracji było cierpienie spowodowane rozłąką z matką. Mimo to autor wiersza wybrał ból, wolał rozpacz i tęsknotę, niż powrót do Polski "pod obrożą".
Liryka ta bezpośrednio zobrazowała myśli i uczucia podmiotu lirycznego. Bardzo wielką rolę dla poety odgrywała jego matka. Autor zobrazował nam, jak wielkim cierpieniem dla niego jest niewola narodu polskiego, że nawet łzy matki nie zmieniły jego decyzji.
Podczas pobytu na emigracji, Słowacki odbył wiele interesujących podróży, które wzbogaciły jego wyobraźnię twórczą. Podczas wyprawy do Egiptu, poeta napisał wiersz pt. "Hymn", w którym szczerze odkrywał się przed Bogiem, mówił wprost, że jest mu smutno.
Utwór ten powstał w okoliczności podróży statkiem do ziemi obiecanej. Poeta spoglądając poza burtę statku na horyzont, zachwycał się pięknem otaczającego go świata. Dojrzał piękne, zachodzące słońce, blask tęczy promienistej, oraz odbicie ognistej gwiazdy w lazurowej wodzie Wszystko to było cudowne, autor wiersza wiedział to Bóg stworzył te zjawiska właśnie dla człowieka. Lecz i tak te piękności nie dawały mu szczęścia. Jego myśli wciąż powracały do ojczyzny. Juliusz porównał siebie do pustego kłosa, który dla obcych ludzi zachowywał twarz. Lecz środek wypełniony został pustką, smutkiem i tęsknotą. Czuł się jak małe dziecię, które płaczu bliskie, na matki odejście się żaliło. Ale rozumiał dobrze, że tak musi być. Wiedział, że już nigdy nie powróci do ojczyzny, a każdy następny dzień będzie kolejnym dniem troski i zmartwienia.
W wierszach "Hymn" oraz "Do matki" , Juliusz Słowacki stwierdził, że jego życie jest wielką wędrówką. Spostrzegał siebie jako samotnego pielgrzyma przebywającego podróż, której końca nigdy nie mógł osiągnąć. Końcem tym było dla niego życie w ojczyźnie, Polsce wolnej i niezależnej.