Przetwarzanie zdjęć lotniczych
Bardzo przydatnym podkładem dla leśnych map numerycznych obrazującym strukturę przestrzenną obszarów leśnych i ich sąsiedztwa są zdjęcia lotnicze, a w zasadzie ortofotomapy w postaci cyfrowej.
Poprzez ortofotomapę rozumie się obraz fotograficzny posiadający na całej swej powierzchni jednolitą ustaloną skalę, nie obarczony wpływem błędów orientacji zewnętrznej i deniwelacji terenu.
Ortofotomapy wykonuje się z pojedynczych zdjęć, przy czym wszystkie zdjęcia z bloku są przetwarzane, a arkusze ortofotomap mozaikowane są ze środkowych części zdjęć.
Ortofotomapy
Materiałem fotogrametrycznym powszechnie wykorzystywanym (ze względu na łatwy dostęp i niskie koszty) w systemach informacji leśnej mogą być barwne zdjęcia w skali 1:26 000 wykonane w latach 1995 - 1999 dla obszaru całej Polski w ramach programu PHARE.
W celu interpretacji treści leśnej lepsze byłyby zdjęcia o innych parametrach technicznych, ale niewątpliwą zaletą tego materiału fotogrametrycznego jest ich aktualność, dostępność i niski koszt wykonania wtórnych diapozytywów.
Zdjęcia PHARE
Materiałem fotogrametrycznym powszechnie wykorzystywanym (ze względu na łatwy dostęp i niskie koszty) w systemach informacji leśnej mogą być barwne zdjęcia w skali 1:26 000 wykonane w latach 1995 - 1999 dla obszaru całej Polski w ramach programu PHARE.
W celu interpretacji treści leśnej lepsze byłyby zdjęcia o innych parametrach technicznych, ale niewątpliwą zaletą tego materiału fotogrametrycznego jest ich aktualność, dostępność i niski koszt wykonania wtórnych diapozytywów.
Ortofotomapy
Ze zdjęć barwnych w skali 1:26000 generować można cyfrowe ortofotomapy w skali 1:5000. Piksel ortofotomapy w tej skali wynosi 0,5 m (0,1 mm w skali opracowania). Dokładność ortofotomap jest dla szczegółów sytuacyjnych I grupy dokładnościowej rzędu mxy=1-2 piksele tj. 0,5-1 m w terenie.
Dokładność położenia elementów na obszarach leśnych charakteryzuje się niższą dokładnością, np. dokładność położenia dróg leśnych jest rzędu 1 mm w skali opracowania (5 m w terenie). Wynika to z mniej wyraźnych konturów dróg leśnych, z mniej dokładnej korekcji zniekształceń wynikających z deniwelacji terenu, gdyż dokładność numerycznego modelu terenu generowanego metodą korelacji obrazów dla obszarów leśnych jest rzędu 4-10 m (dla terenów otwartych wynosi ona 2-3 m), a także ze względu na przesłanianie przez korony drzew obiektów niżej położonych. Drzewa zobrazowane w pewnym oddaleniu od środka rzutów „kładą się” i zasłaniają niekiedy całkowicie, drogi leśne.
Aby obraz ortofotomapy pokazywał maksymalnie dużo obiektów, należy w trakcie opracowania stosować następujące wymagania:
wytwarzać i mozaikować ortofotografie w sposób, który będzie minimalizował wpływy błędów numerycznego modelu terenu, zniekształceń perspektywicznych oraz spadku jasności zdjęcia ku jego brzegom czyli ortofotomapa powinna być tworzona tylko ze środkowych części zdjęć lotniczych,
obraz powinien być niezależny od podziału arkuszowego,
szew połączenia nie powinien być widoczny na obrazie i powinien być prowadzony wzdłuż linii, które są granicami konturów terenowych; wymaganie to wynika nie tylko z troski o estetykę, ale ma na celu zachowanie czytelności ortofotomapy.
Ortofotomapy w skali 1:5000 wykonane ze zdjęć PHARE w skali 1:26000 niosą wiele informacji o pokryciu terenu. Niejednokrotnie mogą one uszczegółowić treść leśnych map numerycznych. Przy interpretacji obszarów leśnych na podstawie ortofotomap wykonanych ze zdjęć lotniczych w skali 1:26000, elementami decydującymi o wydzielaniu odrębnych obiektów są struktura przestrzenna i barwa. Jeżeli interpretację dokonuje się poprzez stereoskopową obserwację zdjęć lotniczych,istotnym elementem w kartowaniu treści leśnej jest również zróżnicowanie wysokości drzewostanów.
Przy wykreślaniu granic między różnorodnymi powierzchniami leśnymi interpretację dokonuje się na podstawie następujących zmiennych widocznych na ortofotomapie:
zwarcie drzewostanów,
barwa koron drzew,
tekstura powierzchni leśnej.
Analizy zdjęć wykazują, że położenie i kształt kreślonych granic w trakcie interpretacji mogą być zbliżone do granic istniejących wydzieleń taksacyjnych, ale także istnieją sytuacje, gdy nie jest możliwe dostrzeżenie zróżnicowania skartowanego na mapach drzewostanowych oraz zdążają się również przypadki odmienne, tzn. na obszarze jednego drzewostanu manifestują się na zdjęciu powierzchnie niejednorodne.
Oczywiście w sposób prosty i szybki możliwa jest identyfikacja takich obiektów jak: luki, gniazda, obszary wylesień, pogorzelisk, zbiorniki wodne. Analizie poddany być może także kształt i położenie granicy polno-leśnej.
Ponadto ortofotomapa wizualizuje zagospodarowanie przestrzenne i pokrycie terenu nie tylko dla obszarów należących do Lasów Państwowych, ale również dla ich otoczenia.