Pamiętnik z powstania warszawskiego
W 1967 roku Miron Białoszewski ma czterdzieści lat. Zaczyna wspominać powstanie warszawskie. Jego wybuch nastąpił, kiedy autor był u przyjaciół na Woli. Już następnego dnia walk cywilni ludzie zaczęli intensywnie przygotowywać się do życia w nowych realiach. Wszyscy próbowali „się jakoś urządzić”. Budowane były podziemne przejścia i barykady. W bombardowanych domach piwnice zastępowały schrony. Na Wolę zaczęli przybywać ludzie ewakuujący się z innych dzielnic Warszawy. Białoszewski wrócił do rodzinnego mieszkania mieszczącego się przy ulicy Chłodnej 40, a następnie razem z całą rodziną przeniósł się na ulicę Ogrodową.
Opiekując się rannymi autor strącił kontakt z własną rodziną. Kiedy ulicę Chłodną przejęli Niemcy, Białoszewski przedostał się na Stare Miasto i koczował jakiś czas ze swoim przyjacielem Swenem i jego rodziną w piwnicy. Stopniowo życie całej dzielnicy przeniosło się do piwnic, które tworzyły skomplikowany system pomieszczeń i korytarzy. W piwnicach gnieździło się tysiące osób, usiłujących zdobyć żywność, modlących się, dyskutujących. Dwudziestego dnia powstania, po silnych bombardowaniach, bohaterowie zostali zmuszeni do poszukiwania nowego miejsca schronienia. Mieli w planach zatrzymać się w kościele Sakramentek, ale niestety spóźnili się i był on już pełny. Schronili się zatem w piwnicy Izby Rzemieślniczej, mieszczącej przy ulicy Miodowej. Z desek i cegieł zrobili prowizoryczną kuchnię oraz inne podstawowe sprzęty. Z wielkim trudem udawało im się zdobyć wodę. Żywności również mieli bardzo mało, a nowych uchodźców ciągle przybywało.
Transportując ciężko rannego, Białoszewski i jego przyjaciel razem z innymi powstańcami, opuścili Starówkę. Na ulicy Chmielnej Miron odnalazł ojca, znajomych i krewnych. Tam również przeżył niezwykle ciężkie, bo trwające aż trzy dni, bombardowanie. W krótkim czasie kilka razy zmieniał miejsce pobytu, aż w końcu zatrzymał się w Śródmieściu, przy ulicy Wilczej. Także i tam usiłował stworzyć sobie podstawowe warunki życia. 15 sierpnia wojskom rosyjskim udało się przejąć Pragę - ta wiadomość przyniosła nową nadzieję autorowi i pozostałym powstańcom. Znowu zaczynało brakować jedzenia i wody. Pojawiły się wszy, ale fryzjer pracował cały czas normalnie. Narrator, jego ojciec i Swen, a także grupa innych ludzi wybrali się do młyna przy ulicy Prostej, aby przynieść chociaż trochę ziarna. Udało im się zdobyć zboże dla siebie i powstańców.
Po 63 dniach ciężkich walk nastąpiła kapitulacja powstania. Przebywający w piwnicach mieszkańcy wyszli na powierzchnię. Warszawa była jednym gigantycznym gruzowiskiem. Dnia 3 października bohaterowie utworu pod niemieckim nadzorem opuścili stolicę. Zostali przetransportowani do obozu przejściowego w Pruszkowie. Białoszewski wspólnie z ojcem zgłosili się jako chętni do pracy w Opolu. Do rodzinnej Warszawy autor powrócił dopiero w lutym 1945 roku.