 | Pobierz cały dokument osobowosc.cw.5.psychologia.osobowosc.doc Rozmiar 38 KB |
OSOBOWOŚĆ II, ćwiczenia nr 5
Oniszczenko W. „Elementy genetyki zachowania” [w:] w Strelau
Genetyka zachowania - dyscyplina naukawa z pogranicza genetyki i nauk o zachowaniu; jej głównym celem jest ustalenie wkładu czynników genetycznych na ogólną wariację fenotypową cech lub zachowań, przy jednoczesnej kontroli wpływów środowiskowych. Inspirowana pracami Galtona i Mendla.
Dwie gałęzie badań nad zmiennością:
a) Genetyka molekularna - bada czynniki determinujące rozwój wewnątrzosobniczy, strukturę DNA, procesy kodowania informacji genetycznej w cząsteczkach; poznaje układ i znaczenie genów, a zwłaszcza genomu.
b) Genetyka ilościowa - związana z teorią ewolucji i rozwojem metod statystycznych, bada zmienność międzyosobniczą, wywołaną zarówno przez czynniki genetyczne jak i środowiskowe. Wykorzystuje do tego celu metody analizy statystycznej wyników pomiaru różnic indywidualnych.
Założenia
Pierwszym założeniem genetyki zachowania jest fakt iż jednostki w populacji różnią zarówno z przyczyn genetycznych, jak i środowiskowych, ale genotyp i środowisko nie są skorelowane. Przestawia to poniższy wzór:
Vp= Vg + Ve
Vp = zmienność fenotypu
Vg = zmienność genotypu
Ve = zmienność środowiska
Drugie założenie odnosi się do determinacji genetycznej różnic indywidualnych - zmienność w zakresie większych cech lub zachowań wynika z wpływów poligenicznych (wielu genów różnie umiejscowionych na chromosomach). Na tej podstawie stworzona metodę badawczą QTL, stosowaną w odniesieniu do cech lub zachowań które przyjmują rozkład normalny - w wypadku chorób psychicznych większe znaczenie mają poszukiwania pojedynczych genów i metoda OGOD.
Quantitative trait loci zakłada symultaniczne wykrywanie oraz identyfikację genów o różnym umiejscowieniu i zmiennym zakresie wpływu na zachowanie, a szczególnie jego zaburzenia, nawet jeśli w porównaniu z innymi genami czy czynnikami środowiskami mają one w nim niewielki udział. Inspirowany intensywnie rozwijającymi się od koniec XX wieku badaniami genomu człowieka.
Uwzględniając szerszy zakres zjawisk wzór opisujący determinanty zmienności fenotypowej prezentuje się następująco:
Vp = Va + Vam + Vd + Vep + Ve + V(g*e) + V(ge)
Z przedstawionej formuły wynika, że zmienność określonej cechy stanowi rezultat sumowania się wpływów zmienności czynników genetycznych: addytywnego (Va) i doboru rodziców (Vam), dominacji (Vd) i epistazy (Ve) oraz zmienności środowiskowej (Ve), a także interakcji (Vg*e) i korelacji (Vge)
 | Pobierz cały dokument osobowosc.cw.5.psychologia.osobowosc.doc rozmiar 38 KB |