W. Bobiński KONTEKSTY KULTUROWE W DYDAKTYCE LITERATURY

1. Integracyjny charakter przedmiotu.

2. Wprowadzenie pojęcia kontekstu (lata 80.)- bloku tekstów podzielonego na 3 grupy: źródłowych filozoficznych, z zakresu eseistyki i krytyki literackiej oraz sztuki, później rozszerzenie przez Bortnowskiego.

3. Idea kształcenia kontekstowego w podręcznikach- od 1987 r. popularyzacja integracji miedzy przedmiotowej i nauczania zintegrowanego.

4. Po co konteksty? By zauważyć tekst, by zaciekawić, by wnikliwiej interpretować itp.

5. Wartości kontekstów:

1. psychologiczna- inspirowanie do skupienia uwagi na tekście (zaciekawienie) oraz usuwanie poczucia obcości wobec literatury (dzieła)

2. merytoryczna- dostarczanie informacji, które służą kontaktowi z dziełem literackim.

6. Ze względu na funkcję metodyczną konteksty dzielimy na:

1. interpretacyjne—umożliwiają lub pogłębiają interpretacje dzieła, czyli pomagają rozwiązać problem

2. pomocnicze- zwracają uwagę na problem,, zachęcają do jego podjęcia, służą zapamiętaniu treści, poszerzaniu informacji, zaspokajaniu ciekawości, ulokowaniu nowego zjawiska w uświadamianym systemie pojęć i zjawisk.

7. Ze względu na dziedzinę konteksty dzielimy na:

1. literackie

2. historyczne

3. filozoficzne

4. plastyczne

5. filmowe

6. dziennikarskie

7. geograficzne, przyrodnicze

8. Kontekst macierzysty (wg Głowińskiego)- tekst powinien być rozpatrywany w perspektywie historycznej (próba odtworzenia elementów momentu historycznego towarzyszącego powstaniu dzieła, które usprawniają interpretacje i które można odtworzyć) i współczesnej;

9. Konteksty wspomagają samodzielność działania i myślenia, mogą wzmóc efektywność pracy, motywują do działania. Są to wszelkie odniesienia dzieła literackiego, które ułatwiają i uatrakcyjniają obcowanie z nim i jego interpretację, a także pomagają ulokować je w uświadamianym systemie kultury.

10. Kontekst w praktyce szkolnej: kontekstteks lub tekstkonteksttekst