Błogosławieni smutni
Kazimierz Muranty
"Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni." (Ew. Mateusza 5:4)
Ludziom, przeżywającym smutek i doświadczenie, współczuje się. Za ludzi szczęśliwych uważa się na ogół tych, którym się dobrze powodzi. Pan Jezus zwraca jednak uwagę, że ci, którzy przeżywają smutek, są błogosławieni. Doświadczenie i smutek dotyka wielu ludzi, ale faktem jest, że żadne szczęście nie byłoby pełne, gdyby nie było poprzedzone smutkiem. Ileż to łez wyzwala smutek z oczu ludzkich! Ludzie smucą się z różnych powodów, począwszy od smutków dziecka aż do smutku ludzi dorosłych, którzy bywają ciężko doświadczeni chorobą czy utratą bliskich.
Drogi Czytelniku! Jeśli twoim udziałem jest smutek, a serce twoje jest niepocieszone, przybliż się do Boga, a Jego błogosławieństwo będzie z tobą! Najczęstszym powodem, który doprowadza człowieka do smutku, jest grzech. Często świadomie ukrywany, wychodzi wbrew woli człowieka na jaw, przynosząc mu smutek i udrękę. Stary Testament opisuje m.in. przestępstwo, które popełnili bracia Józefa, sprzedając go jako młodego chłopca kupcom egipskim. Kiedy po wielu latach w okresie głodu przybyli do Egiptu, zostali rozpoznani i doprowadzeni do Józefa, który był wówczas wielkorządcą Egiptu. Kiedy stanęli przed nim, nie poznali go. Lecz kiedy im się przedstawił i odpowiedział dobrem za wyrządzone zło, bracia przeżyli wielki wstyd i smutek w sercach swoich. Ich starannie ukrywany grzech został objawiony.
Kto pod wpływem Słowa Bożego poznał swój grzech, powinien niezwłocznie pojednać się z Bogiem. Swym grzesznym i nieuporządkowanym życiem wyrządzasz smutek Bogu. Czas łaski jeszcze trwa, wyznaj więc swoje grzechy Jezusowi i przyjmij Go jako swojego osobistego Zbawiciela, a unikniesz sądu i kary i osiągniesz życie wieczne w chwale.
Kiedy Psalmista Dawid zrozumiał swój grzech, pokutował i mówił: "Łoże moje polewam łzami. Łzy są moim pokarmem we dnie i w nocy". Podobnie łzy skruchy wylewała u stóp Jezusa kobieta lekkich obyczajów - grzesznica. Tak smucił się Piotr po swym głębokim upadku. I tych smutnych, pragnących naprawić swój grzech, pociesza Pan mówiąc, że będą błogosławieni. Być może, ze i ty w swoim życiu wylałeś wiele łez, ale przytoczone wyżej łzy Piotra czy Dawida, to łzy szczerej pokutym, płynące z serca. Taki smutek może utulić tylko Bóg. On chce, abyś w sposób szczery i świadomy przybliżył się do Niego. Wtedy osuszy ci łzy i będziesz pocieszony.
Drogi Czytelniku! Bez szczerego żalu i skruchy nie ma pokoju i pojednania z Bogiem. Tam, gdzie nie ma łez, nie będzie i radości. Jezus nie stanie się twoim Zbawicielem, jeśli z żalem nie wyznasz przed Nim swoich grzechów. Nie życzę ci smutku ani łez, ale życzę ci uwolnienia od grzechu i pojednania z Bogiem. Czas łaski Bożej trwa. Pan Jezus zaprasza: "Przyjdźcie do Mnie… spracowani i obciążeni, a Ja wam sprawię odpoczniecie". Czy zdajesz sobie sprawę, jaka wielka ulga i odprężenie cię spotka, jeśli swoje serce otworzysz przed Panem?
Istnieją złamane i rozbite serca rodzicielskie, ubolewające nad stanem i losem swoich dzieci. Ale Pan mówi: "Bardziej jak ty miłujesz swoje dziecię, Ja ciebie umiłowałem. Ja swoją krew i życie oddałem za ciebie i twoje dziecię!"
Jezus dysponuje środkami i drogami, którymi może powołać twoich najbliższych do Siebie. Dlatego włóż swoje troski w dłoń Jezusa i otwórz swoje serce przed Nim w modlitwie. Być może, że i ty w życiu swoim miewałeś chwile zwątpień, niewiary i odstępstwa od Boga, a teraz, po latach, z żalem patrzysz na podobne postępowania twoich najbliższych. I może jest to krzyż, który niesiesz z woli Jezusa! A może jesteś smutny i jest ci ciężko i przykro z powodu twoich najbliższych, którzy są nieprzyjaźnie ustosunkowani do twojej wiary i czytania Słowa Bożego? Lecz ty w smutku swoim zdaj się na wolę Bożą i podporządkuj się jej.
Powodem wielkiego smutku może być choroba lub śmierć kogoś najbliższego. I tu zachodzi pytanie. Czy wobec tego smutek może mieć jakiś związek z błogosławieństwem?
Drogi Czytelniku! Bóg może zesłać doświadczenie w postaci choroby. Ale także doświadczenie powoduje uporządkowanie życia, wprowadza pokorę i przybliża do Boga. Uczy też poznania Bożej miłości i wierności. Niech zaistniały okres smutku i doświadczeń w twoim życiu stanie się czasem błogosławionym. Pan w twoim smutku może zesłać pocieszenie i błogosławieństwo. Czytaliśmy we wstępie, że smutni będą pocieszeni. Pociecha często zastępuje to, co człowiek stracił. Pan to rozumie i dlatego mówi: Chcę was pocieszyć, tak jak matka cieszy dziecię swoje.
Istnieje obraz znanego malarza, przedstawiający młodego człowieka klęczącego przed Jezusem i ze smutkiem trzymający głowę na Jego łonie. Jezus położył swą dłoń na głowie młodzieńca, pocieszając go. Pod obrazem napisane są słowa: "Jezus pocieszyciel". Pan nas pociesza przez Swoje Słowo i dlatego Biblia nazywana jest Słowem pocieszenia. Istnieje stwierdzenie, że nie ma na świecie takiej książki, na którą upadłoby tyle łez. Ale i nie ma na świecie drugiej takiej księgi, która by tyle łez osuszyła.
W pewnej wiosce, wysoko w górach, żył wierzący człowiek wraz z żoną i córką . Pomimo ubóstwa czuł się szczęśliwy. Ale i do tego domu zawitał smutek. Pewnego dnia umarła mu żona, a potem córka. Na skutek tych ciężkich przeżyć stracił wzrok, a zdrowie jego zostało poważnie naruszone. Po pewnym czasie odwiedził go wierzący brat w Chrystusie i serdecznie współczuł mu. A kiedy modlili się, wówczas ów ślepy człowiek wypowiedział w modlitwie słowa, które kiedyś cieszyły i napełniały ufnością serce Dawida: "Błogosław, duszo moja Panu, a nie zapominaj wszystkich dobrodziejstw Jego". Potem rozweseliła się jego twarz, uśmiechnął się i powiedział: "Ja wiem, że niedługo powoła mnie Pan z tej doliny łez do chwały swojej i tam spotkam się z moimi najbliższymi".
Drodzy Czytelnicy! Tak cieszy Pan wiernych swoich, którzy mają smutek. Oni wśród doświadczeń są błogosławieni. Ale pełne błogosławieństwo osiągną tam, w wieczności, w domu Ojca. My, prawdziwie wierzący ludzie, powołani jesteśmy do cudownej chwały i dlatego zdajemy sobie sprawę, że doświadczenie i smutek nie są warte tej radości i chwały, którą nam Pan przygotował w wieczności. Tam smutku ani łez już nie będzie. My Jemu podobni będziemy. I dlatego pewien młody brat w świadectwie swoim tak powiedział: "…tam otrzymam znowu moje nogi, które mi amputowano".
Przyjmij i ty Jezusa do swego serca i raduj się z nami! Obietnice Pańskie wypełniają się! "Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni pocieszeni będą".