Minęło trochę czasu. Łatka podrosła dużo... I dużo wyładniała. Buria również. Obie żyły ciągle u Tokarza. Był jednak problem-obydwie wciąż nie miały wybranków...
Łatka owszem, myślała o tym przystojnym Diltenie, spotkanym kiedyś przy grobach, ale dręczyła ją jedna myśl.
Puszek, Puszek, Puszek
DILTEN!!!
Zainteresowała się także Burią, obok której kręcił się jakiś rudy gruby kocur. Nie należał do najpiękniejszych cudów świata, ale był jako tako niezły.
-Bierz się za niego!! -Poleciła Łatka, gdy kocur znów wpatrywał się w siostrę.
-Niee!! Wstydzę się! -Jęczała Buria, z natury nieśmiała.
-No, dasz radę!
-Tobie to tak łatwo mówić!
Wtedy Łatka spostrzegła coś niesamowitego. Czy to możliwe?
Puszek!
Był listopad, więc dlaczego Puszek przyszedł w tak zimny wieczór?
-To niemożliwe!! -Krzyknęła wstrząśnięta i rzuciła się w ramiona kocurkowi. Poczuła jednak wilgoć. Puszek PŁAKAŁ.
Buria podeszła do niego. Od razu go poznała-w końcu to dzięki niemu Łatka z powrotem znalazła się u Tokarza.
-To ty?? Ale... dlaczego płaczesz? -Zdziwiła się. Puszek otarł łzy i rzekł:
-P..posłuchajcie mnie... Nie odwiedzałem was tak długo, bo miałem naprawdę zawalony terminarz, jeśli tak to można nazwać...
-TERMINARZ??? O czym ty mówisz..? -Nie rozumiała Łatka. Puszek kontynuował:
-Muszę wam opowiedzieć o ostatnich wydarzeniach... Płaczę, bo tego nie rozumiem... aki pech... Wszystko prawie naraz!!
-Opowiadaj!!
-Chcecie wiedzieć? -Dopytywał jeszcze kocur.
-TAK!!! -Obie kotki wprost pałały ciekawością. Puszek westchnął i oznajmił:
-No dobra, dobra... Zacznę od początku.
Puszek: Państwo pojechało do Krynicy... Tam był mój dom, zorientowałem się po przybyciu. Ujrzałem z powrotem te drzewa, tereny... Wiecie jak to jest... Czujesz się szczęśliwy, wesoły, ale wciąż czegoś ci brakuje... Zorientowałem się, co to. RODZINA!!
Wyskoczyłem przez okno, gdy państwo nie widzieli i pobiegłem poszukać domu... Ujrzałem starą zabudowę, bramę, chodnik... Ujrzałem dom...
Wszedłem pod bramą do środka, na teren domu. Było tam bardzo pusto. Gdzie bracia, mama...? Nie mówiąc już o innych kotach...
Wtem ujrzałem kocicę Bertę. To była koleżanka mamy... Bez wahania więc podbiegłem do niej i zapytałem co się dzieje. Najpierw mnie nie poznała... Popatrzyła na mnie jak na obcego... Ale potem zapytała:
-Puszek?
Odpowiedziałem, że to ja.
-Nie poznałam cię.. Zmieniłeś się wiele... -Rzekła. Ja odpowiedziałem szybko:
-Tak, tak... Gdzie reszta kotów? Było ich tu tak wiele...
-Cóż, mam złą wiadomość...
-Co?? Jaką? -Wystraszyłem się.
-Ludzie... Te okropne kreatury pozabijali niemal wszystkich z nas!! Ocaleli nieliczni!
A moi bracia i mama?
Jeden z nich żyje...Jeden nie...
-A matka??
-Umarła zaledwie parę dni temu...
Nie mogłem w to uwierzyć. Wtem ujrzałem Rutka. Stał przy drzewie i wpatrywał się w liście. Zobaczywszy mnie zdziwił się.
-Kto ty? -Zapytał podejrzliwie.
-Twój brat...
-Mój brat nie żyje!
-Puszek... To ja!
Rutek roześmiał się wtedy.
-Nie uwierzę! Puszek był mały, żałosny i mizerny, bez wąsów z jednej strony...
Postanowiłem przypomnieć mu więc coś, co tylko my możemy pamiętać.
-Zawsze mi dokuczałeś. Ty i Wikol!
Rutek przyjrzał mi się.
-Skąd go znasz? -Zdziwił się. Odpowiedziałem więc.
-To był mój brat tak samo jak i ty!
Rutek mnie poznał, ale nie był zadowolony...
-Ty... Ty parszywa larwo!! Zostawiłeś nas i pewnie pławisz się teraz w luksusiku, sądząc po twoim wyglądzie!!
-Co mam zrobić?! Nawet nie mieszkam w Kry...
On jednak przerwał mi w pół zdania:
-Nie pokazuj mi się na oczy!! Wynoś się stąd!! Albo cię zaatakuję!!
-Och, Puszek! To straszne! -Jęknęła Łatka.
-Jak on mógł! -Dodała Buria poruszona. Puszek jednak nie zakończył na tym, a dodał po chwili:
-Dużo gorzej było potem...