Założenia reformy
1. Nauczanie początkowe matematyki jest pierwszym etapem nauczania szkolnego, charakteryzującym się specyficznymi metodami pracy, stopniowo przechodzącymi w metody typowe dla klas starszych; matematyka jest potężnym czynnikiem kształtowania osobowości człowieka, toteż nauczanie tego przedmiotu musi uwzględnić m.in. Potrzebę zaspokajania ciekawości i zdobywania wiedzy przez dziecko.
2. Rozpatrywane w szkole abstrakcyjne problemy matematyczne powinny być inspirowane i motywowane konkretnymi zagadnieniami interesującymi uczniów. Powinniśmy uczyć z jednej strony konstruowania abstrakcyjnych modeli matematycznych odpowiadających sytuacją praktycznym, a z drugiej strony dostrzegania praktycznych zastosowań rozwiązań abstrakcyjnych. Związek matematyki z życiem powinien być obustronny.
3. Przy wyborze treści nauczania powinniśmy myśleć nie tyle o potrzebach dzisiejszych, ile o tych, które zaistnieją wówczas, gdy uczniowie objęci dziś reformą osiągną pełnię swych możliwości życiowych, a więc o potrzebach społeczeństwa w wiekach następnych.
4. Ze względu na ogromnie szybkie i coraz bardziej wzrastające tempo zmian otaczającego nas świata, w nauczaniu matematyki należy kłaść szczególny nacisk na przygotowanie ucznia do analizowania nowych dla niego sytuacji i szybkiego przystosowania się do nich.
5. Należy dążyć do tego, aby na lekcjach matematyki uczniowie jak najwięcej pracowali samodzielnie i podejmując próby rozwiązania interesujących problemów sami dochodzili do pojęć matematycznych. Nie wolno dopuszczać do uczenia się matematyki na pamięć bez zrozumienia.
6. Nauczanie musi być prowadzone tak, aby stopniowo tworzyć w umyśle ucznia całościowy, strukturalny i trwały obraz matematyki.
7. Program nauczania powinien być traktowany elastycznie, a metody nauczania trzeba dostosować do indywidualnych możliwości uczniów.
8. Troska o ucznia słabego i wysiłek, by przyjść mu z pomocą, nie może wiązać się z zaniedbywaniem uczniów zdolniejszych.