Powierzchowne mięśnie klatki piersiowej
M. pierisowy większy (m. pectoralis major)
Przyczepy początkowe:
Rozpoczyna się trzema częściami:
Część obojczykowa (górna):
- przyśrodkowa połowa obojczyka
Część mostkowo - żebrowa (środkowa):
- powierzchnia przednia mostka
- chrząstki żeber prawdziwych
Część brzuszna (dolna) (czasami może jej brakować):
- blaszki przednie pochewki m. prostego brzucha
Przyczepy końcowe:
Kończy się ścięgnem mającym 5-7 cm szerokości na grzebieniu guzka większego kości ramiennej.
Czynności:
Skurcz wszystkich części pociąga łopatkę do przodu, przyciąga ramię przyśrodkowo i do przodu. Opuszcza podniesione ramię oraz obraca je do wewnątrz (jak przy obejmowaniu). Przy ustalonych ramionach oba mm. piersiowe są ważnymi mięśniami pomocniczymi podczas wdechu.
M. piersiowy mniejszy (m. pectoralis minor)
Położony jest na powierzchni przedniej klatki piersiowej i przykryty m. piersiowym większym.
Przyczepy początkowe:
Rozpoczyna się 3. lub 4. wiązkami na powierzchni zewnętrznej końców przednich drugiego lub trzeciego do piątego żebra kostnego.
Przyczepy końcowe:
Kończy się krótkim, silnym ścięgnem na wyrostku kruczym łopatki.
Czynności:
Obniża obręcz kończyny górnej oraz pociąga ją przyśrodkowo. Przesuwa obręcz do przodu. Obraca łopatkę, obniżając nieco panewkę stawową. Przy ustalonych ramionach działa jako mięsień wdechowy.
M. podobojczykowy (m. subclaviius)
Przyczepy początkowe:
Rozpoczyna się silnym ścięgnem na powierzchni górnej 1. żebra na granicy kostno - chrzęstnej.
Przyczepy końcowe:
- powierzchnia dolna obojczyka.
Czynności:
Pociąga obojczyk ku dołowi i do przodu. Hamuje ruchy w stawie mostkowo - obojczykowym.
M. zębaty przedni (m. serratus anterior)
Dzieli się na 3 części różniące się grubością, długością i kierunkiem włókien.
Przyczepy początkowe:
Rozpoczyna się przeważnie dziesięcioma zębami na zewnętrznej powierzchni dziewięciu górnych żeber.
Część górna (najgrubsza, utworzona z krótkich włókien) rozpoczyna się tuż przy przyczepie m. pochyłego środkowego na 1. i 2. żebrze oraz na łuku ścięgnistym rozpiętym między nimi.
Część środkowa (najcieńsza) rozpoczyna się na 2. i 3. żebrze.
Część dolna rozpoczyna się od 4. do 9. żebra.
Przyczepy końcowe:
brzeg przyśrodkowy łopatki
Część górna kończy się na stronie żebrowej górnego kąta łopatki.
Część środkowa przyczepia się do brzegu przyśrodkowego łopatki.
Część dolna kończy się na stronie żebrowej dolnego kąta łopatki.
Czynności:
Część górna pociąga staw ramienny do przodu.
Część dolna obraca łopatkę w ten sposób, że kąt dolny przesuwa się do przodu i bocznie w kierunku dołu pachowego, panewka stawowa łopatki ku górze. Dzięki czemu ramię może być odwiedzione ponad poziom.
Cały mięsień przyciska łopatkę do klatki piersiowej.
Głębokie (właściwe) mięśnie klatki piersiowej
Mm. międzyżebrowe (mm.intercostales)
Położone są w przestrzeniach międzyżebrowych i łączą 2 sąsiednie żebra. Zawierają dużo włókien ścięgnistych i występują w dwóch warstwach.
Mm. międzyżebrowe zewnętrzne (mm. intercostales externi)
Mięśnie położone są w przestrzeniach międzyżebrowych od guzków żeber do bocznych końców chrząstek żebrowych.
Rozpoczynają się na dolnym brzegu wyżej leżącego żebra, na zewnątrz od bruzdy żebra.
Kończą się na brzegu górnym niżej leżącego żebra.
Czynności:
Unoszą żebra (są mięśniami wdechowymi).
Mm. międzyżebrowe wewnętrzne (mm. intercostales interni)
Położone są w przestrzeniach międzyżebrowych począwszy od okolicy kątów żeber aż do mostka.
Rozpoczynają się na brzegu dolnym wyżej leżącego żebra do wewnątrz od bruzdy żebra.
Kończą się na brzegu górnym niżej leżącego żebra.
Czynności:
Opuszczają żebra (są mięśniami wydechowymi).
Mm. podżebrowe (mm. subcostales)
Rozpoczynają się na powierzchni wewnętrznej dolnych żeber w okolicy kątów żeber.
Włókna mijają jedno lub dwa żebra kończąc się na brzegu górnym żebra.
M. poprzeczny klatki piersiowej (m. transversus thoracis)
Leży do tyłu od mostka.
Czynności:
Część dolna zmniejsza kąt przyczepu chrząstki żebrowej do mostka (działa wdechowo).
Przepona (diaphragma)
Rozpięta jest między jamą brzuszną i klatką piersiową, wypukłą ku górze. Zależnie od przyczepów przeponę dzielimy na 3 części:
Część lędźwiowa (pars lumbalis)
Najsilniejsza część przepony.
Rozpoczyna się po stronie prawej i lewej trzema ścięgnistymi więzadłami łukowatymi: pośrodkowym, przyśrodkowym i bocznym oraz odnogą przepony.
Odnoga prawa rozpoczyna się na powierzchni przedniej kręgosłupa w odcinku lędźwiowym na wysokości L1-L3.
Odnoga lewa przyczepia się do dwóch górnych kręgów lędźwiowych.
Na wysokości Th12 obie odnogi przechodzą jedna w drugą i wspólnie z kręgosłupem ograniczają otwór dla przejścia aorty i przewodu piersiowego. Ku górze i nieco na lewo od rozworu aortowego pęczki mięśniowe rozstępują się i tworzą otwór dla przejścia przełyku oraz obu pni błędnych położonych na przednim i tylnym obwodzie przełyku.
Więzadło łukowate pośrodkowe stanowi łuk w przednim ograniczeniu rozworu aortowego, utworzony przez zbiegające się włókna przyśrodkowych ścięgnistych brzegów obu odnóg przepony.
Więzadło łukowate przyśrodkowe rozpięte jest między trzonem 1. lub 2. kręgu lędźwiowego a wyrostkiem żebrowym (poprzecznym) 1. kręgu lędźwiowego nad m. lędźwiowym większym i zrośnięte z powięzią tego mięśnia.
Więzadło łukowate boczne biegnie od wyrostka żebrowego 1. kręgu lędźwiowego do 12. żebra nad m. czworobocznym lędźwi, zrośnięte z powięzią tego mięśnia.
Część żebrowa (pars costalis)
Jest najszerszą częścią przepony.
Rozpoczyna się sześcioma wiązkami od powierzchni wewnętrznej chrząstki 7. do 12. żebra.
Część mostkowa (pars sternalis)
Najmniejsza część przepony.
Składa się z wąskich, krótkich pęczków, które rozpoczyna się na powierzchni wewnętrznej wyrostka mieczykowatego i kieruje się do środka ścięgnistego.
Środek ścięgnisty stanowi wspólne ścięgno końcowe wszystkich 3. części przepony.
2