ŚCIĄGA - NOWE
Ajschylos wprowadza na scenę drugiego aktora
Andrea Palladio - twórca projektu Teatro Olimpico w Vicenzy
August Schlegel to naczelny teoretyk romantyzmu; według niego melodramat ukazuje sprawy niezwykłe w fantastycznej inscenizacji i wśród ruchu scenicznego.
Ciceri był z wykształcenia malarzem, jest on autorem około 400 dekoracji, pracował też dla francuskiej opery i Odeonu; był nadwornym dekoratorem król Ludwika XVIII; tworzył malownicze dekoracje o kolorycie lokalnym. romantyzm
David Garrick (1717-1779) - angielski aktor, dramaturg i przedsiębiorca teatralny, który wywarł wpływ na całą sztukę aktorska XVIII wieku. Sztandarowym przykładem geniuszu aktorskiego Garricka jest jego rola w sztuce Szekspira Ryszard III, była to także przełomowa rola dla samego artysty, bowiem wówczas kontrakt z nim podpisał słynny menadżer Charles Fleetwood, który zatrudnił Garricka na sezon w teatrze Drury Lane Theatre. Zrewolucjonizował grę aktorską stosując daleko posunięty realizm. J.Lacy i Garrick przejęli Drury Lane Theatre w kwietniu 1747. Teatr znajdował się w upadku, z którego Lacy i Garrick go wyciągnęli.
Edmund Kean - romantyzm, odtwórca ról szekspirowskich, w 1833 zakończyła się jego kariera;
Filip Astley zbudował pierwszy królewski amfiteatr w 1758 r. Wymyślił on, aby połączyć scenę pudełkową z pudełkową i tym samym rozbić ową scenę pudełkową. Wprowadził połączenie sceny teatralnej z cyrkową. Wprowadził ponad to konie do teatru. romantyzm
Filip Taglioni - twórca romantycznego baletu, roku 1837 zaczyna prowadzić szkołę baletową w Petersburgu.
Francois d'Aubignac - teoretyk teatru, w 1657 zostaje opublikowana jego Praktyka teatru. Książka miała być swoistą nauką pisania dramaturgii.
G.E. Lessing - niemiecki pisarz , filozof , dramaturg , publicysta i krytyk sztuki , oświecenie. Jego sztuki i pismach teoretycznych istotny wpływ na rozwój literatury niemieckiej .
Gilberta Pixérecourt - romantyzm, za ojca melodramatu uważa się dramaturga i inscenizatora który wskazał zarazem drogę późniejszej dramaturgii francuskiej. Autor 94 dramatów.
Giorgio Vasari także zajmował się oświetleniem teatralnym.
Hildegarda z Bingen — jej dramaty wystawiane były w jej klasztorze; była przeoryszą klasztoru; przeciwstawiała się benedyktynom, i udzielała pochówku ekskomunikowanym; poddana została wielu procesom, w których zawsze zwyciężała; prowadziła swoją własną politykę zakonną; była mistyczka, miała widzenia; pierwsze wizje mistyczne miała w wieku kilku lat, dlatego też została oddana na wychowanie do mniszek. Komponowała utwory muzyczne. Pisała słowa pieśni religijnych. Była znawczynią medycyny, doradzała w tym temacie innym zjeżdżającym do niej z całej Europy. Pisała pisma mistyczne. Jeździła z kazaniem po całej Europie.
Hroswitha/Roswitha — pierwsza dramaturgini mniszka, poświęciła się dramaturgii, miała w klasztorze nieograniczony dostęp do dramaturgii antycznej, przerabiała je na współczesne formy, żyła i tworzyła 935-1000 r. była Niemką, do dziś zachowały się jej sztuki, część z jej pism wychwalają czyny Ottona; sztuki te wystawiane były w bardzo zamkniętym gronie
J. Furttenbach - teatr publiczny powstał w Ulm w Niemczech, był to pierwszy teatr publiczny zbudowany został przez niego. Był on architektem i scenografem. Napisał książki dotyczące: teatrów, okrętów i fajerwerków.
Jean-Baptiste Lully - francuskich kompozytorów epoki baroku. Zasłynął jako faktyczny twórca francuskiej opery narodowej, francuskiego typu uwertury operowej, rozwinął także recytatyw w języku francuskim. U szczytu swojej kariery na dworze Ludwika XIV otrzymał tytuł Nadintendenta Muzyki Królewskiej co uczyniło go najważniejszym i najbardziej wpływowym muzykiem we Francji epoki Króla Słońce. Ćwiczył się także w tańcu i aktorstwie. Ludwik XIV w 1653 mianował go nadwornym kompozytorem i stworzył dla niego zespół Les petits violons. Komponował wówczas głównie balety i divertissement, a po nawiązaniu współpracy z Molierem tzw. comédie-ballets. W 1672 otrzymał przywilej królewski na założenie Academie Royale de Musique et de Danse oraz patent na wyłączne prawo wystawiania dzieł scenicznych z muzyką w teatrach francuskich, czym przypieczętował zwycięstwo nad swym muzycznym konkurentem P. Perrinem. Niektóre kompozycje: balety: opery, komedie , kompozycje religijne (tzw. Wielkie Motety), utwory instrumentalne, 9 utworów organowych.
Konrad Eckof — oświeceniowy aktor, był nauczycielem aktorstwa w Hamburgu i w Manhein. wprowadza nazwę Akademii Aktorstwa — traktuje się tutaj aktorstwo jako pewną sztukę, twierdził on, że należy budować teorię teatralną i pracować w zakresie aktorstwa, aby mógł wytworzyć się odpowiedni prestiż tego zawodu; pomagał mu Konrad Ackermann
Lord Lester - posiadał jedną z p[pierwszych trup aktorskich w Anglii
Mari Taglioni — córką Filipa;aktorka, w Sylfidzie tańczyła, Guselle. romantyzm
Max Herman — buduje naukę teatrologiczna
Monotdory - francuski aktor, znany głównie z roli Cyda, a sztuce Corneilla.
Nicola Sabbabini 1638 Rawenna po raz pierwszy zastosował zmianę dekoracji w trakcie sztuki.
panna Rachel, panna Georg — występowała w teatrze bulwarowym, specjalizowała się w rolach dworskich, grała kobiety piękne i władcze, zdolne do zbrodni (Klitajmestra, Małgorzata Burgundzka) fascynował się nią Słowacki
Pizystarat wprowadził święto Dionizji Wielkich
Riwiusz Andronikus był on niewolnikiem, który posiadał możnego mecenasa, który wykształcił go aktorsko. Miał on ojca Greka więc znał grekę i łacinę. Zasłynął z przetłumaczenia Iliady i Odysei na łacinę, był zatem pierwszym tłumaczem. Zadebiutował w roku 240 p.n.e. Ponadto był także nauczycielem aktorów
Sebastiano Serlio, który czytał Witruwiusza (opisywał on architekturę starożytnej Grecji i Rzymu). Stworzył on typ sceny ogrodowej, niestałej, rozbieranej na zimę. Była to scena estradowa, za estradą wznosiła się ku górze perspektywa centralna obniżona po to, żeby najlepsza widoczność była z miejsca honorowego w centrum. Był on tez wynalazcą makiety teatralnej. Robił mnóstwo eksperymentów z oświetleniem teatralnym. Wprowadziła w zakresie oświetlenia stosowanie małych oliwnych lampek
Sofokles - wprowadza na scenę trzeciego aktora
Św. Genezjusz - patron aktorów, za czasów cesarza Dioklecjana, który prześladował chrześcijan. Był aktorem tzw. teatru niskiego, zajmującego się komediami. W prezentowanych wówczas sztukach wyśmiewano m.in. chrześcijan, ich obrzędy i sposób życia. Podczas jednego z takich przedstawień Genezjusz grał rolę chrześcijańskiego neofity. Na scenie odbył się jego prześmiewczy chrzest, podczas którego parodiowano gesty i słowa chrześcijan. Scenariusz przewidywał także szyderczą scenę skazania i śmierci nowo ochrzczonego. Tymczasem, zaraz po owym prześmiewczym chrzcie, spłynęła na Genezjusza łaska: uwierzył w to, z czego przed chwilą szydził. Ponieważ na przedstawieniu był obecny cesarz, stanął przed nimi i wyznał: „Wszystko do tej pory było tylko grą, teraz jednak stało się to prawdą, jestem chrześcijaninem". Chwilę potem z woli cesarza zginął śmiercią męczeńską, co miało być grą aktorską, stało się sakramentalną i męczeńską rzeczywistością.
Talma - sojusznik Diderota w walce o uszlachetniony realizm na scenie. Jako pierwszy na scenie pojawił się w rzymskiej todze. Był bardzo popularnym aktorem
Tespis z Ikarii sam występował w swych sztukach, wprowadził do tragedii pierwszego aktora