 | Pobierz cały dokument gf.w3.2.03.geologia.gzmiw.uam.2010.2013.i.rok.doc Rozmiar 32 KB |
Morfologia ziaren określana za pomocą mikroskopu elektronowego, potrzebujemy powiększenia ok. 2000 x. Jesteśmy w stanie odróżnić ziarna które przeszły transport eoliczny od ziaren związanych ze środowiskiem fluwialnym, względnie morskim. Ziarna, które są pochodzenia eolicznego przy bardzo dużym powiększeniu mają nierówną falistą powierzchnię. Ziarna, które znajdowały się przez długi okres w wodzie są zazwyczaj gładki, względnie posiadają szereg mikrostruktur. Gładkość jest związana z faktem rozpuszczania w wodzie. Problem w tym, ze ziarna często przechodzą zarówno przez środowisko eoliczne jak i fluwialne.
Struktury sedymentacyjne
W zależności od prędkości i energii środka transportującego osad, powstają różne formy osadu różniące się budową wewnętrzną, to znaczy wielkością składników i ich ułożeniem. Pojedyncza warstewka osadu jednorodna i niewykazująca wewnątrz śladów żadnego warstwowania to tzw. lamina. Każda lamina jest zapisem jakiegoś epizodu w czasie, to jednorodne obsunięcie cię osadu czy tez pojedynczy opad jakiegoś osadu np. materiału piroklastycznego - jeden wybuch wulkanu - jedna lamina tefry. Jeśli mamy do czynienia z grupa lamin występujących w określonym porządku geometrycznym, mówimy o tzw. zestawie lamin. Laminacja widoczna w skale potocznie określana jest mianem warstwowania. To termin mało precyzyjny. Zestaw lamin możemy powszechnie nazywać warstwą. Grubsze warstwy posiadające cechy wyróżniające je od innych warstw określane są mianem ławicy.
Zazwyczaj szerokość słupka mówi nam o wielkości ziaren. Jeśli mamy ławicę w obrębie której będzie jakieś warstwowanie,mowa wówczas o członach.
Zróżnicowanie wielkości składników widoczne w profilu, od frakcji grubszej w spągu do frakcji drobniejszej w stropie, określane jest jako uziarnienie frakcjonalne. Uziarnienie to jest zazwyczaj następstwem prądów zawiesinowych, czyli podwodnych spływów błotnych. Skala tych pływów może być różna, największą skale obserwujemy na skłonie kontynentalnym. Lawina która zejdzie pod wodą daje nam warstwę osadu, w którym będziemy mieli następstwo od grubego do drobnego. W spągu możemy mieć zlepieniec, później piaskowiec, wyżej iłowiec. Profil bliski - osad proksymalny, zróżnicowanie grubszych ziaren, profil daleki - osad dystalny, zróżnicowanie drobnych ziaren. Jeden spływ daje nam jedną taką warstwę. Gdy mamy do czynienia z procesem geologicznym np. na Atlantyku, to spływy błotne odbywają się stale. Osad taki, składający się z ławic osadów o uziarnieniu frakcjonalnym nazywamy fliszem.
Formy osadów (Gradziński, Zarys sedymentologii)
W zależności od prędkości i energii wody na dnie powstają różne nierówności określane mianem form dna.
 | Pobierz cały dokument gf.w3.2.03.geologia.gzmiw.uam.2010.2013.i.rok.doc rozmiar 32 KB |