Rehabilitacja społeczna
Jest to proces, który ma na celu przywrócenie samodzielności społecznej osobie, która w wyniku niepełnosprawności jest jej pozbawiona. Ten rodzaj rehabilitacji obejmuje również edukację osób zdrowych w zakresie umożliwiającym zrozumienie potrzeb osób niepełnosprawnych i akceptację ich jako pełnoprawnych członków społeczeństwa. Rehabilitacja społeczna zmierza do najpełniejszej integracji osoby niepełnosprawnej z rodziną, środowiskiem pracy i społeczeństwem jako całością.
Rehabilitacja społeczna w instrumentach polityki państwa
PFRON - zadania rehabilitacji społecznej
Tworzenie i wspieranie działalności warsztatów terapii zajęciowej
Finansowanie uczestnictwa osób niepełnosprawnych i ich opiekunów w turnusach rehabilitacyjnych
Wspieranie sportu, kultury, turystyki i rekreacji osób niepełnosprawnych
Likwidacja barier architektonicznych, technicznych i w komunikowaniu się, zakup sprzętu rehabilitacyjnego
Zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze przyznawane osobom niepełnosprawnym
Prowadzenie okresowych programów celowych na konkretne działania w zakresie rehabilitacji społecznej
Rehabilitacja społeczna w działaniach instytucji pozarządowych
Rehabilitacja podstawowa osób niepełnosprawnych
Udzielanie pomocy rzeczowej i materialnej
Promocja i wsparcie zatrudnienia osób z niepełnosprawnością
Lobbing na rzecz środowiska osób niepełnosprawnych i ochrona ich interesów
Animowanie grup samopomocowych (grup wsparcia)
Sprzyjanie integracji osób niepełnosprawnych poprzez obecność tej tematyki w środkach masowego przekazu
Działania o charakterze naukowo - oświatowym
Organizowanie imprez sportowych, kulturalnych, turystycznych, turnusów rehabilitacyjnych dla osób niepełnosprawnych
Podstawy prawne rehabilitacji
Konstytucja RP z dn. 2.04.1997 (Dz. U. nr 78, poz. 483)
Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 1997 r. , nr 123, poz. 776)
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. 2004 r., nr 64, poz. 593 z późń. Zm.)
Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. 1994 r., nr 111, poz. 535 z późń. Zm.)
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. 2008 r., nr 164, poz. 1027)
Ustawa z dnia 11 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty (Dz. U. 2007 r., nr 80, poz. 542)
Literatura
Wybrane zagadnienia rehabilitacji osób niepełnosprawnych dla studentów pedagogiki, (red.) W. Troszczyńska - Nakonieczna, Legnica, Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa im. Witelona, 2010.
Kukla D., Duda W., Czerw - Bajer M., Osoby niepełnosprawne w systemie edukacji i poradnictwa zawodowego. Warszawa, Difin, 2011.
Pytania kontrolne:
Definicja słowa „rehabilitacja”
Jakie są cele rehabilitacji?
Jakie są rodzaje rehabilitacji?
Scharakteryzuj znane ci rodzaje rehabilitacji
Wymień podstawowe polskie akty prawne regulujące kwestie rehabilitacji osób niepełnosprawnych
Model zdrowej rodziny z dzieckiem pełnosprawnym
podmiotowość- to odrębność psychofizyczna, określone potrzeby, zainteresowania, cele; zdrowa rodzina zapewnia warunki do kształtowania się podmiotowości wszystkim jej członkom (zwłaszcza dzieciom)
więzi emocjonalne - silne, pozytywne, łączące wszystkich członków rodziny
spójny system norm i wartości - to naczelne zasady, które porządkują rytm codziennego życia członków rodziny, pomagają w wychowywaniu dzieci
plastyczność - umiejętność dostosowania zachowania każdego członka rodziny do specyfiki sytuacji, w jakiej aktualnie się ona znalazła
stabilność - stałość emocjonalna i materialna, jako podstawa poczucia bezpieczeństwa wszystkich członków rodziny
komunikacja interpersonalna - sposoby porozumiewania się między członkami rodziny
Model rodziny z dzieckiem niepełnosprawnym
Podmiotowość |
Zostaje ograniczona; członkowie rodziny mają trudności z dostosowaniem się do nowych warunków |
Więzi emocjonalne |
Wystąpienie silnych, przykrych emocji, szoku, kryzysu emocjonalnego, pozornego przystosowania się i wreszcie akceptacji |
Plastyczność |
Zmiana systemu wartości „z mieć na być”, celów życiowych, oczekiwań związanych z dzieckiem |
Stabilność |
Następuje destabilizacja: życia emocjonalnego, społecznego, aksjologicznego, sfery ekonomicznej; utrata poczucia bezpieczeństwa, chaos |
Komunikacja interpersonalna |
Komunikacja staje się jednokierunkowa (dziecko niepełnosprawne może mieć trudności z komunikowaniem się) brak komunikacji = brak więzi |
Poprawna percepcja |
Zaburzona równowaga wewnętrzna rodziny; dziecko niepełnosprawne staje się „centrum”; zaburzone relacje z otoczeniem |
Niepełnosprawność w rodzinie jest…
Zdarzeniem niepożądanym powodującym złe skojarzenia
Prowadzi do zmian w funkcjonowaniu wszystkich członków rodziny w różnych obszarach ich aktywności
Wymaga szczególnego wysiłku adaptacyjnego
Zagubione rodzicielstwo… Rodzice i dziecko z niepełnosprawnością
Zagubienie rodzice - dziecko niepełnosprawne
Zaburzenie relacji interpersonalnych (dziecko zachowuje się w sposób niezrozumiały dla rodziców; trudno jest nawiązać z nim kontakt emocjonalny; rodzice są często nadopiekuńczy hamując samodzielność dziecka; rehabilitacja i walka o zdrowie dominują w kontaktach rodzice - dziecko)
Zagubienie rodzic - rodzic (mąż - żona)
Konflikty między rodzicami prowadzące do oddalenia psychicznego i fizycznego
Trudności w zaspokojeniu potrzeb innych zdrowych dzieci
Brak wsparcia i niezrozumienie ze strony bliskich i dalszych krewnych
Zagubienie rodzice - osoby obce
Rodzice czują się opuszczeni przez znajomych i odrzuceni przez otoczenie
Dominujące uczucia: poczucie krzywdy, osamotnienie, obcość, oddalenie się od ludzi
Zagubienie w sobie
Wynika z konieczności ograniczania lub rezygnacji z własnych marzeń, planów, potrzeb psychicznych z powodu wyczerpania zasobów finansowych lub ograniczeń własnej aktywności
Zagubienie w przestrzeni
Dotyczy ograniczonej ilości miejsc publicznych, w których rodzice mogą swobodnie przebywać ze swoim dzieckiem
Zagubienie w czasie
Rodzice nie wybiegają myślami w przyszłość, ani nie wspominają przeszłości - obie rzeczywistości są bolesne
Inne macierzyństwo
Macierzyństwo realizowane wobec dziecka niepełnosprawnego jest trudne, ponieważ:
Oznacza dla matki zasadniczą i trwałą zmianę w jej egzystencji i sytuacji życiowej
Głęboki kryzys emocjonalny jest jej udziałem przez pierwsze miesiące a nawet lata od urodzenia dziecka
Matka jest zmuszona przeżyć utratę ideału, którym miało być narodzone dziecko; rodzice marzą o sukcesach swoich dzieci, dla wielu matek dzieci niepełnosprawnych sukcesem jest, gdy dziecko osiągnie samodzielność w zakresie czynności samoobsługowych
Matka przyjmuje na siebie wiele absorbujących obowiązków, które powodują zmęczenie i stres potęgowany brakiem postępów rozwojowych dziecka, a także lękiem o jego przyszłość
Matka wie, że dziecko, zwłaszcza niepełnosprawne intelektualnie, będzie oczekiwało jej opieki stale, a ona sama nie będzie mogła liczyć na jego opiekę w okresie starości
Trudności są potęgowane przez zbyt małe wsparcie społeczne, prawne i ekonomiczne, co utrudnia wspomaganie rozwoju dziecka w kierunku autonomii i pełnej przydatności społecznej
Matka dziecka z niepełnosprawnością żyje z poczuciem odmienności - z jednej strony spotyka się z pozornym poparciem dla integracji, z drugiej z odrzuceniem, litością, niezdrową fascynacją innością swojego dziecka
Matka kosztem ogromnego wysiłku psychicznego, rezygnując z własnych potrzeb, często zaniedbując pozostałych członków rodziny walczy o normalność dziecka niepełnosprawnego, co staje się dla niej głównym celem życia
Nadmierne obciążenie matki może prowadzić do jej psychofizycznego wyczerpania w postaci „zespołu wypalenia się sił” - objawy: dystans emocjonalny wobec dziecka, utrata wiary w kompetencje macierzyńskie, negatywny obraz dziecka i emocjonalne odtrącenie go
Inne ojcostwo
Ojcowie zbyt często nie wypełniają przypisanych sobie ról względem dziecka niepełnosprawnego i całej rodziny
Zdrowe dziecko jest dla ojca źródłem radości i dumy, staje się przyczyną budowania jego tożsamości ojcowskiej; niepełnosprawne dziecko nie potrafi utrzymać ojcowskiej miłości, jest powodem rozczarowania i zawodu
Ojciec mocno przeżywa niepełnosprawność dziecka, ale robi to w sposób powściągliwy; nie jest włączany w zadania wychowawcze przez żonę, dlatego z czasem jego obecność staje się drugoplanowa
Wyrazem przeżywania negatywnych emocji przez ojca jest: zamykanie się w świecie własnych spraw, brak zainteresowania kontaktem z dzieckiem, utrata więzi małżeńskiej
Inne braterstwo
Dzieci zdrowe wychowujące się w rodzinie z dzieckiem niepełnosprawnym mogą czuć się: zaniedbywane, odrzucone, stawia im się zbyt wysokie wymagania, szybko muszą stać się odpowiedzialne i samodzielne
Dzieci czują się zobowiązane do udzielania rodzicom wsparcia emocjonalnego
Bywają osamotnione w rozwiązywaniu swoich problemów, mają wiele pytań na temat choroby brata/siostry, ale milczą, by nikogo nie urazić
Dzieci czasem wstydzą się swojego niepełnosprawnego rodzeństwa, co powoduje w nich poczucie winy, zakłopotanie
Obecność dziecka niepełnosprawnego w rodzinie może budować również postawy empatyczne i uczyć właściwych zachowań społecznych
Wzorem zachowań dla dziecka zdrowego są zachowania rodziców względem osoby niepełnosprawnej
Akceptacja dziecka niepełnosprawnego przez rodziców, ich pozytywny stosunek do niego, realizacja własnych potrzeb i pragnień pozostałych dzieci sprzyjają dobrym stosunkom pomiędzy rodzeństwem i dają nadzieję na prawidłowy rozwój dzieci
Rodzina z dzieckiem niepełnosprawnym słuchowo - statystyka
W Polsce rodzi się 0.2% - 0.4% noworodków z problemami w sferze słyszenia (po upływie roku wskaźnik ten wzrasta od 0.5%- 1% - niektóre zaburzenia objawiają się później)
W Polsce żyje około 4 milionów osób z różnymi uszkodzeniami słuchu
Liczba dzieci niesłyszących to 70 - 90 tysięcy
Około 20% dzieci w wieku szkolnym ma problemy ze słuchem
Rodzina
podmiotowość
Więzi emocjonalne
Plastyczność
Stabilność
komunikacja
Normy i wartości