1. Pojęcie „moralności”.

Pod pojęciem moralności rozumiemy - zbiór zasad(norm), które określają, co jest dobre, a co złe, którymi zgodnie z danym światopoglądem religijnym bądź filozoficznym powinni kierować się ludzie.

Moralność jest jednym z systemów normatywnych.

Zwykle jednocześnie istnieje kilka konkurencyjnych i po części zgodnych, po części różnych systemów normatywnych funkcjonujących w obrębie jednej kultury, na przykład:

1. prawo państwowe

2. moralność religijna przyjęta przez teologów danej religii

3. moralność religijna werbalnie deklarowana przez większość wyznawców danej religii

4. normy moralne faktycznie przyjmowane w codziennym życiu

Gdy mówi się o moralności należy określić jej podmiot i przedmiot.

Podmiotem moralności jest osoba(osoby) oceniająca postępowanie lub zachowanie człowieka albo też zalecająca określone działanie.

Przedmiotem moralności są:

1. motywy(intencje, pobudki),

2. sam czyn człowieka(działanie lub zaniechanie działania, do którego człowiek był obowiązany z jakiegoś tytułu),

3. skutki czynu.

Oceniając znaczenie moralności stwierdzamy, że moralność jest oprócz prawa, religii, czy obyczaju, zjawiskiem regulującym życie społeczne - wzajemny stosunek ludzi czy grup społecznych

2. Pojęcie „normy”.

Norma -to powinność określonego zachowania się. Norma domaga się od nas realizacji dobrego stanu rzeczy. Oznacza więc:

1. obowiązujący wzór, schemat postępowania,

2. idealną powinność,

3. rozkaz nakazujący postępowanie

Zazwyczaj w danej sytuacji, norma wyznacza obowiązki i powinności, sformułowane według obowiązujących w danej społeczności ocen i wartości. stąd najczęściej normy moralne dzielimy na normy zakazujące danego postępowania i normy nakazujące jakieś postępowanie.

Pamiętać należy, że na straży wszelkich norm stoi jakaś społeczność mogąca zastosować - wobec osoby nie stosującej się do danych norm - dolegliwość o różnej postaci i intensywności, zwaną sankcją.

Skrajnym przypadkiem jest szczególna sankcja, stosowana przez samą jednostkę, przybierająca postać samooceny, powszechnie znana jako „wyrzuty sumienia”.

Każda norma zbudowana jest w formie zdania warunkowego , w którym można wydzielić trzy elementy a nazwach: hipoteza, dyspozycja i sankcja.

Zdanie ma postać:

Jeżeli konkretny człowiek w określonych warunkach, zachowa się w dany, zakazany sposób, to spotka go dolegliwość wymierzona przez grupę społeczną.

Jakiego człowieka i w jakich warunkach obowiązuje stosowanie się do normy - określa hipoteza.

Jakie postępowanie jest zakazane lub wyjątkowo nakazane - określa dyspozycja.

Dolegliwość(kara) wymierzana przez grupę społeczną za złamanie normy - to sankcja.

3. Prawo a moralność.

Prawo jako system uporządkowanych norm prawnych łączy się ściśle z funkcjonowaniem państwa. Natomiast moralność funkcjonuje we wszystkich społeczeństwach, niekoniecznie ujętych w ramach państwowych.

Powstanie państwa i jego organów, warunkuje prawo - ogół norm postępowania, na straży których stoi Państwo, ze swoim aparatem przymusu.

W Polsce będą to - organy ścigania taki jak Policja i Prokuratura, organy wymiaru sprawiedliwości , jak Sądy oraz organy wykonania kary - jak Służba Więzienna.

Istotną różnicą między prawem a moralnością jest to, iż prawo ma charakter sformalizowany. W państwach demokratycznych, nikt nie może tłumaczyć się nieznajomością prawa, by uniknąć kary, bo prawo jest podawane do powszechnej wiadomości.

W Polsce przepisy prawa ogłaszane są w dwóch, głównych publikatorach(organach promulgacyjnych): Dzienniku Ustaw i Monitorze Polskim. Data wydania takiego publikatora- to data opublikowania prawa.

Nadto prawo ma charakter instytucjonalny : oznacza to powołanie wielu instytucji czuwających nad jego przestrzeganiem.

Przekroczenie prawa pociąga za sobą konsekwencje wymuszane przez organy państwowe w postaci określonych sankcji prawnych kar.

Natomiast nieprzestrzeganie norm moralnych powoduje jedynie sankcje opinii publicznej, która nie jest precyzyjnie określona co do charakteru, czasu trwania i miejsca dolegliwości, tak jak kara za naruszenie normy prawnej, wymierzana przez Państwo.

4. Etyka zawodowa

Etyka zawodowa - to całokształt norm wyznaczających określone obowiązki moralne, dotyczące zarówno czynności wynikających bezpośrednio z wykonywania danego zawodu, jak i związanych z tym zawodem społecznych stosunków zawodowych.

Każda etyka zawodowa ma w sobie elementy etyki ogólnej, akceptowanej przez całe społeczeństwo, z elementami specyficznymi dla danego zawodu. We współczesnym świecie problematyka etyki zawodowej uzyskała ogromne znaczenie społeczne ze względu na powszechne poszanowanie dla praw i wolności człowieka i obywatela.

Z uwagi na to, że zawód pracownika ochrony jest w Polsce zawodem nowym istotne wskazówki co do norm etycznych pracownika ochrony wynikać mogą z podstawowych funkcji etyki zawodowej funkcjonariuszy ochrony porządku prawnego, takich jak np. policjanci.

Podstawowe funkcje etyki zawodowej ukierunkowane one są w szczególności na:

1. regulowanie stosunków wewnątrz grupy zawodowej (zachowania pracowników względem siebie),

2. określenie stosunku przedstawicieli zawodu do przedmiotu pracy, co ma szczególne znaczenie, gdy praca wykonywana jest bezpośrednio na rzecz innych ludzi,

3. zabezpieczenie przed grożącymi przedstawicielom zawodu pokusami i nadużyciami moralnymi wiążącymi się z charakterem wykonywanego zawodu,

4. podnoszenie prestiżu grupy zawodowej w opinii społeczeństwa(co zapewnia uznanie społeczne, możliwość wyższych zarobków i własną satysfakcję moralną),

5. uczciwość, rzetelność i profesjonalizm pracy

6. przestrzeganie tajemnicy zawodowej

7. dbanie o dobro klienta

8. odpowiedzialność za własną pracę,

Dyrektywy wynikające z zasad etyki zawodowej pracownika ochrony:

1. praworządności,

2. poszanowania godności człowieka

3. sumiennego i rzetelnego wypełniania obowiązków

4. uczciwości i unikania korupcji,

5. zachowanie w dyskrecji informacji poufnych,

6. utrzymywania relacji służbowych w duchu wzajemnego poszanowania, uczciwości i lojalności,

7. profesjonalizmu własnych działań i świadomej dyscypliny.

3

---