Antybiotykoterapia praktyczna, Ratownictwo Medyczne, Farmakologia


Antybiotykoterapia praktyczna

W określonych warunkach wszystkie mikroby mogą być patogenne. Najlepszy efekt leczniczy daje leczenie przyczynowe, czyli w wypadku bakterii - antybiotyki. Zanim je jednak zastosujemy musimy być pewni, że są wskazania.

Wskazania do zastosowania antybiotyków

  • kliniczne rozpoznanie domniemanego czynnika pategennego wrażliwego na antybiotyk, ale bez weryfikacji bakteriologicznej.

  • kliniczne rozpoznanie choroby i weryfikacja bakteriologiczna

  • ciężki stan kliniczny choroby spowodowanej najprawodpodobniej drobnoustrojem chorobotwórczym wrażliwym na antybiotyk

  • infekcja u osoby z obniżoną odpornością

Przeciwskazania

  • infekcja drobnoustrojem niewrażliwym na antybiotyk

  • brak rozpoznania bakteriologicznego u chorego z ograniczonym zakażeniem, w dobrym stanie ogólnym, z prawidłową odpornością

  • izolacja drobnoustrojów bez klinicznych dowodów na ich patologiczną rolę (z wyjątkiem płynu m-r)

  • wymagana dawka terapeutyczna antybiotyku wyższa od dopuszczalnej

Brak wskazań do antybiotykoterapii jest jednocześnie przeciwskazaniem.

Miarą aktywności bakteriobójczej antybiotyków jest MBC (minimalne stężenie bakteriobójcze), a zdolości do hamowania wzrostu bakterii MIC (najniższe stężenie hamujące) wyrażone w mg/l. Bardzo dobre antybiotyki to te, których MBC jest bliskie MIC.

Nieuzasadnione jest stosowanie antybiotyków w chorobach o etiologii wirusowej, tylko dlatego, że działają „zapobiegawczo”, tak samo błędne jest stosowanie antybiotyków „na wszelki wypadek”. Ryzyko zastosowania antybiotyku nie może być większe od ryzyka samej choroby, szczególnie podczas stosowania antybiotyków o znacznej toksyczności. Ustalając dawkę antybiotyku należy brać pod uwagę biologiczny okres półtrwania, stopień wiązania z białkami, przenikanie do tkanek, dystrybucję, metabolizm, kumulację i drogi wydalania.

Od okresu półtrwania zależy odstęp czasu między dawkami, od stopnia wiązania z albuminami zależy aktywność przeciwbakteryjna. Im więcej antybiotyku wiąże się z białkami, tym mniejsza jest jego aktywność przeciwbakteryjna. Od stopnia przenikania antybiotyku zależy jego efektywność działania. Antybiotyki ulegające metabolizmowi są z reguły mniej aktywne biologicznie. O wyborze często decydują drogi eliminacji.

Leczenie antybiotykami należy zaczynać od leków tzw. pierwszego rzutu, a w razie niepowodzenia zastosować leczenie skojarzone. Stosując takie leczenie należy pamiętać o interakcjach. W czasie leczenia u 5% występują objawy niepożądane, które dzielą się na alergie, dysbakteriozy i objawy toksyczne). Objawy niepożądane występują częściej u ludzi w starszym wieku. Uważa się, że wiąże się to z upośledzoną czynnością wielu narządów lub przyjmowaniem przez nich większych ilości leków. Najgroźniejszy jest wstrząs anafilaktyczny, który występuje u 0,05% leczonych, ale w 10% kończy się zgonem. Długotrwałe stosowanie antybiotyków, szczególnie o szerokim spektrum działania u 3-10% chorych prowadzi do nadmiernego rozwoju drożdżaków Candida i toksynotwórczych laseczek C. difficile wywołujących dość często zapalenie jelita grubego, rzadziej rzekomobłoniaste jego zapalenie i sporadycznie piorunującą postać tego zapalenia. Oznaczenie toksyny A w kale jest najprostszą metodą wykrywania C. difficile.

Oporność może być determinowana, informacje genetyczną można przechowywać w chromosomach, plazmidach i transpozonach. Opornosć chromosomalna występuje w wyniku mutacji, plazmidy to ruchome fragmenty pozachromosomalnego DNA. Plazmidy mogą być przenoszone z komórki do komórki gatunków nawet odległych taksonomicznie. Transpozony są fragmentami DNA zdolnymi do przenoszenia się z jednej cząstki DNA do innej.

Zwalczanie antybiotykoporności

Kierunki walki z bakteriami

  1. Poszukiwanie nowych antybiotyków (karbocefamy)

  2. Poszukiwanie nowych inhibitorów enzymów rozkładających antybiotyki (tazobaktam)

  3. Poszukiwanie związków niszczących chromosomową oporność drobnoustrojów (enhancing peptide, WGS, oligozymy)

  • antybiotyk o podwójnym punkcie działania przeciwbakteryjnego

  • terapia genowa (leki „antysensowne)

  • terapia poprzez ukłąd immunologiczny (bistymina, bioparox)

Nowe mechanizmy działania

Nowe antybiotyki

  1. Hamowanie inwazyjności drobnoustrojów (hamowanie wnikania dokomórkowego, wirulencji i adhezji)

  2. Hamowanie syntezy białka

  3. Hamowanie tworzenia struktury DNA

  • ketolidy (G+, G-, beztl.)

  • streptograminy (G+,G-, wewnątrzkomórkowe)

  • tienamy (G+,G-)

  • benzoksazyny (G+,MRSA)

  • oksozalidony (G+,MRSA, MRCNS,G-, beztl.)

  • pochodne furanu, biguanidu, tiostreptanu



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
4. ANTYBIOTYKI I INNE CHEMIOTERAPEUTYKI, Ratownictwo Medyczne, FARMAKOLOGIA, 2 ROK, 5
Leki inotropowe i pwstrząsowe, Ratownictwo medyczne, Farmakologia, Farmakologia
Nitrogliceryna, Ratownicto Medyczne, Farmakologia
Klemastyna, Ratownicto Medyczne, Farmakologia
1. LEKI PRZECIWZAKRZEPOWE I FIBRYNOLITYCZNE, Ratownictwo Medyczne, FARMAKOLOGIA, 1 ROK, 3
Metyloprednizolon, Ratownicto Medyczne, Farmakologia
4. Leki przeciwpadaczkowe, Ratownictwo Medyczne, FARMAKOLOGIA, 2 ROK, 4
8. LEKI MIEJSCOWO ZNIECZULAJĄCE, Ratownictwo Medyczne, FARMAKOLOGIA, 2 ROK, 4
Metody oparte na działalności praktycznej, Ratownicto Medyczne, Metodyka nauczania pierwszej pomocy,
antybiotyki2, Studia - ratownictwo medyczne, 3 rok, Zawansowane procedury ratunkowe
IV-układ nerwowy-pbólowe, Ratownictwo Medyczne, Farmakologia
Leki w ratownictwie, Ratownictwo Medyczne, Farmakologia, Leki
Ratownictwo Medyczne-konspekt wykł. nr1, Ratownicto Medyczne, Farmakologia
28 LEKÓW, Ratownicto Medyczne, Farmakologia
Wyklad 1 Wymagany zakres wiedzy 2012, Ratownictwo medyczne, Ratownictwo medyczne, Farmakologia, Farm

więcej podobnych podstron