54.PROBLEMATYKA DOBORU KADR DO ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ.
Sposób doboru kadr w aparacie administracji publicznej ma o tyle doniosłe znaczenie, że od jego przeprowadzenia zależeć będzie w przyszłości praca tego aparatu. W każdym dziale administracji stawia się przed kandydatami do służby publicznej pełne wymagania formalne. Te wymagania są mniejsze lub większe, w zależności od tego, o jaki dział administracji chodzi i o jakie stanowisko. Zazwyczaj stawia się ogólne wymagania, którym powinien odpowiadać każdy zatrudniony w danym resorcie a nadto różnicuje się je w zależności od tego na jakie stanowisko ma być on powołany. Do ogólnych wymagań zależy między innymi osiągnięcie określonego wieku, posiadanie pełnej zdolności do czynności prawnych, korzystanie z praw publicznych, czy posiadanie obywatelstwa polskiego. Nadto postuluje się by kandydat był nieskazitelnego charakteru, by wykazywał się odpowiednim stanem zdrowia, pozwalającym na zatrudnienie w służbie publicznej, by wreszcie posiadał odpowiednie kwalifikacje. Projekt ustawy o państwowej służbie cywilnej przewiduje powołanie Komisji Państwowej Służby cywilnej, do której należałaby troska o podnoszenie kwalifikacji kadry urzędniczej przez ustalenie zasad postępowania kwalifikacyjnego i jego przeprowadzenie do poszczególnych kategorii urzędników, rozpatrywanie odwołań w określonych sprawach, ustalenie zasad doskonalenia zawodowego urzędników itp. Proponuje się ustalenie jedenastu kategorii urzędniczych. Z reguły deklaruje się apolityczność zawodową kadry urzędniczej, ale często dobiera się kandydatów, którzy mają akceptację sił politycznych w danym okresie znajdujących się u władzy. Od osoby proponowanej na stanowisko kierownicze, należy wymagać obok odpowiednich kwalifikacji zawodowych, także szczególnych cech charakteru lub intelektu. Nie da się ustalić jakiegoś idealnego rozwiązania w tym zakresie dla każdego stanowiska kierowniczego w administracji publicznej. Samo określenie wymagań formalnych, jakim powinien odpowiadać kandydat do służby w administracji publicznej nie wystarczy. Trzeba sprawdzić przydatność kandydata. Nie wszystkie wymagania da się sprawdzić na podstawie dokumentów. Jednym ze sposobów poznania kandydata są wstępne staże i praktyki lub aplikacje. Mają one nie tylko na celu przystosowanie kandydata do pracy na danym stanowisku, ale jednocześnie ocenę jego przydatności w danym dziale. Podstawową formą naboru kadry do administracji powinny być konkursy, mimo stawianym im zarzutów. Poprzez podanie do publicznej wiadomości faktu, że poszukuje się odpowiednich kandydatów do obsadzenia określonych stanowisk, uzyskuje się kontrolę społeczną tej polityki. Po wtórne organ ma zazwyczaj większy wybór kandydatów i przez to korzystniejsze możliwości dokonania odpowiedniej selekcji. Niekiedy stanowiska administracji publicznej obsadza się drogą wyborów. Dotyczy to przede wszystkim organów samorządowych. Zaletą powoływania w drodze wyborów jest to, że w sprawie kandydata wypowiada się szczerze grono osób, można sprawdzić czy kandydat jest znany w środowisku, które go wybiera. Kandydat taki zna zazwyczaj potrzeby takiego środowiska i może reprezentować jego interesy. Wadą natomiast tego sposobu jest to, że kandydat dla przypodobania się wyborcom ubiega się o względy wyborców co może prowadzić do protekcji, wyborcy nie są w stanie ocenić przydatności kandydata do służby w administracji.
\
55. AWANSE KADR URZĘDNICZYCH.
Dużą rolę w administracji odgrywają awanse. Możliwości ich istnienia stanowi czynnik za pomocą których możemy oddziaływać na podnoszenie jakości pracy, uzupełnienia wykształcenia itp. Sam awans może być rozmaicie rozumiany, jako podwyższenie uposażenia, przeniesienie na wyższe stanowisko w hierarchii danego organu. Grają tu rolę nie tylko czynniki materialne, a także psychologiczne chęć uzyskania aprobaty w oczach zwierzchników, w opinii kolegów. Odpowiednio stosowana polityka awansów, uposażeń, rozmaitych rodzaju dodatków finansowych, może spełniać rozmaite role np.: dodatek za wysługę lat działań w kierunku stabilizacji załogi pracowniczej, za pomocą dodatków kwalifikacyjnych możemy podnosić wykształcenie pracowników. Polityka awansów powinna być tak kształtowana, by funkcjonariusz administracji miał przekonanie, że jego awans zależy w dużej mierze od niego samego tj. od wydajności jego pracy, jakości pracy, nie zaś od dyskrecjonalnej władzy przełożonych. Jeśli bowiem wyrobi się w nim przekonanie, że jego awanse są zależne od czynników subiektywnych wówczas będzie szukał drogi do awansu przez zabiegi szkodliwe z punktu widzenia interesów społecznych.
56.KSZTAŁCENIE I DOKSZTAŁCANIE KADR W ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ.
Gdy chodzi tu o pracowników administracji zwanych umownie „obsługą techniczną” np.:(osoby zajmujące się maszynopisaniem) wystarczy z reguły przygotowanie na poziomie szkoły średniej, najlepiej zawodowej. Dotyczy to sporej liczby pracowników. Jednak w miarę wdrażania postępu technicznego w administracji publicznej powinna malec liczba pracowników tego typu. Natomiast problem wykształcenia wyższego dla potrzeb administracji pojawiła się w latach 80, kiedy to większość wydziałów prawa i administracji rozpoczęło ewidencję stacjonarnych studiów administracji. Uważano bowiem, że potrzebom administracji państwowej odpowiada w większym stopniu typ klasyczny studiów prawniczych. W tym wypadku mylono się jednak gdyż należy zwrócić uwagę, że w wielu działach administracji, zwłaszcza podejmujących organizatorską działalność, tradycyjne wykształcenie prawnicze okazuje się niewystarczające. Dotyczy to np.: osób zajmujących stanowiska kierownicze w administracji lub pracujących w tych działach, w których na pierwszy plan wybija się organizowanie pracy różnych zespołów, zaspakajanie potrzeb materialnych i innych obywatela. Obecnie lukę powstałą przez niektóre uczelnie państwowe studiów administracji, wypełniają wyższe prywatne szkoły zawodowe w zakresie zarządzania.
Pracownik urzędów państwowych; ustawa o pracownikach urzędów państw - 16.09.1982r
To osoba zatrudniona w Kancelarii Sejmu, Senaru, Prezydenta, SN, Biurze TK, Biurze Rzecznika Praw Dziecka, Prokuratorii Generalnej, urzędach wojewódzkich, komendach.
Może być osoba która jest obywatelem polskim, ukończyła 18 lat i ma pełną zdolność do czynności prawnych i korzysta z pełni praw publicznych, ma odpowiednie kwalifikacje, nieskazitelny charakter, ma odpowiednie wykształcenie i odbyła aplikację administracyjną a posiada stan zdrowia pozwalający na zatrudnienie na danym stanowisku. (aplikacja adm. ma na celu praktyczne i teoretyczne przygotowanie pracownika do należytego wykonywania obowiązków- trwa 12 miesięcy, kończ się oceną kwalifik).
Urzędnik państwowy jest obowiązany chronić interesy państwa i prawa obywateli a w szczególności: Przestrzegać Konstyt i innych przepisów prawa, racjonalne gospodarować środkami publicznymi, rzetelnie, bezstronnie i terminowo wykonywać powierzone zadania, chronić tajemnicy służb, dążyć do pogłębienia zaufania obywateli, dochowywać tajemnicy służbowej, rozwijać własną wiedzę zawodową, godnie zachowywać się w pracy i poza nią.
Urzędnik państwowy nie może wykonywać zajęć sprzecznych z jego obowiązkami,, nie może uczestniczyć strajkach. Urzędnik państwowy mianowany podlega okresowym ocenom kwalifik. Oceny dokonuje kierownik urzędu. Kierownik może skierować urzędnika mającego wykształcenie prawnicze do odbycia aplikacji legislacyjnej., która kończy się egzaminem.
Urzędnikowi państwowemu przysługuje wynagrodzenie zależne od zajmowanego stanowiska, dodatek za wieloletnią pracę, nagroda jubileuszowa, mogą być przyznawane nagrody i wyróżnienia. Za osiągnięcia w pracy zawodowej urzędnik państwowy może otrzymać odznakę honorową. Urzędnicy państwowi mianowani ponoszą odpowiedzialność porządkową (upomnienie) i dyscyplinarną: nagna, nagana z ostrzeżeniem, nagana z pozbawieniem możliwości awansu na okres 2 lat, przeniesienie na niższe stanowisko.
3