Metoda indywidualnych przypadków- opracowana przez Mary Richmond w Stanach Zjednoczonych w drugim dziesięcioleciu XX wieku. Traktowała osobę potrzebującą pomocy jako „pacjenta” uważając, że tok postępowania wobec niego powinien się zacząć od postawienia dobrej diagnozy. Met. jest sposobem badań polegającym na analizie jednostkowych losów ludzkich uwikłanych w określone sytuacje wychowawcze lub na analizie konkretnych zjawisk natury wychowawczej przez pryzmat jednostkowych biografii ludzkich z nastawieniem na opracowanie diagnozy przypadku lub zjawiska w celu podjęcia działań terapeutycznych. 3 etapy prowadzenia przypadku 1diagnoza społeczna (rozpoznanie z jednej strony przyczyn stanu danej jednostki, z drugiej sił jednostki i jej najbliższego środowiska na którym można oprzeć postępowanie rewalidacyjne) 2opracowanie planu postępowania 3prowadzenie przypadku Zasady jej praktycznego zastosowania: -akceptacja, komunikacja, indywidualizacja, zasada uczestnictwa, z. zaufania i poszanowania prywatności, z. samoświadomości i poczucie odpowiedzialności za los klienta Stosujemy w odniesieniu do osób potrzebujących ratunku, opieki u kresu sił i możliwości działania, a także u normalnych ludzi którym często niezbędna jest porada, doraźne wsparcie w sytuacji kryzysu Metody pracy grupowej zostały powszechnie wprowadzone w połowie lat sześćdziesiątych. Prekursorką tej metody była Clara A.Kaiser. Możemy wyróżnić cztery etapy pracy z grupą 1. tworzenie grupy 2. stabilizacja jej struktury i norm 3. realizacja jej celów 4. oceny efektów działania i decyzja o dalszym istnieniu lub rozwiązaniu grupy. 6 celów pracy grupowej wg. K. Heapa: -ulżenie izolacji -wspieranie społecznego uczenia się i dojrzewania -przygotowywanie na nadchodzące kryzysy i inne zmiany w życiu, -wyjaśnianie i rozwiązywanie problemów indywidualnych -wyjaśnianie i rozwiązywanie problemów w środowisku członków grupy -ułatwianie samopoznania
Metoda indywidualnych przypadków- opracowana przez Mary Richmond w Stanach Zjednoczonych w drugim dziesięcioleciu XX wieku. Traktowała osobę potrzebującą pomocy jako „pacjenta” uważając, że tok postępowania wobec niego powinien się zacząć od postawienia dobrej diagnozy. Met. jest sposobem badań polegającym na analizie jednostkowych losów ludzkich uwikłanych w określone sytuacje wychowawcze lub na analizie konkretnych zjawisk natury wychowawczej przez pryzmat jednostkowych biografii ludzkich z nastawieniem na opracowanie diagnozy przypadku lub zjawiska w celu podjęcia działań terapeutycznych. 3 etapy prowadzenia przypadku 1diagnoza społeczna (rozpoznanie z jednej strony przyczyn stanu danej jednostki, z drugiej sił jednostki i jej najbliższego środowiska na którym można oprzeć postępowanie rewalidacyjne) 2opracowanie planu postępowania 3prowadzenie przypadku Zasady jej praktycznego zastosowania: -akceptacja, komunikacja, indywidualizacja, zasada uczestnictwa, z. zaufania i poszanowania prywatności, z. samoświadomości i poczucie odpowiedzialności za los klienta Stosujemy w odniesieniu do osób potrzebujących ratunku, opieki u kresu sił i możliwości działania, a także u normalnych ludzi którym często niezbędna jest porada, doraźne wsparcie w sytuacji kryzysu Metody pracy grupowej zostały powszechnie wprowadzone w połowie lat sześćdziesiątych. Prekursorką tej metody była Clara A.Kaiser. Możemy wyróżnić cztery etapy pracy z grupą 1. tworzenie grupy 2. stabilizacja jej struktury i norm 3. realizacja jej celów 4. oceny efektów działania i decyzja o dalszym istnieniu lub rozwiązaniu grupy. 6 celów pracy grupowej wg. K. Heapa: -ulżenie izolacji -wspieranie społecznego uczenia się i dojrzewania -przygotowywanie na nadchodzące kryzysy i inne zmiany w życiu, -wyjaśnianie i rozwiązywanie problemów indywidualnych -wyjaśnianie i rozwiązywanie problemów w środowisku członków grupy -ułatwianie samopoznania