Polska jest krajem przekształcającym - za cenę ogromnego wysiłku całego narodu - struktury państwa, gospodarki i życia społecznego dla sprostania wyzwaniom, które niesie wiek XXI. Stwarzają one dla nas ogromne szanse, ale również wielkie zagrożenia. Każda orientacja, środowisk czy ugrupowanie polityczne musi szukać odpowiedzi, które z tych szans
i zagrożeń są najistotniejsze dla przyszłości, perspektyw rozwoju, lub upadku naszej państwowości; każde powinno podjąć próbę sformułowania programu odbudowy godnej tego miana Rzeczypospolitej.
Polska droga do Unii Europejskiej rysuje się dzisiaj niejasno, zarówno co do terminów integracji, jak i płynących z niej korzyści. Umowa stowarzyszeniowa z roku 1991, która miała zapewnić Polsce przywileje pozwalające na przyspieszone wyrównanie poziomu rozwoju gospodarki z krajami Unii, w praktyce stała się narzędziem zdominowania polskiego rynku. Dzisiaj prawie 2/3 unijnego eksportu zalewa nasz rynek, dławiąc wiele dziedzin rodzimej wytwórczości. Równocześnie terminy włączenia Polski do UE nie są przez naszych partnerów w sposób wiążący określone. Wymaga to zasadniczej zmiany procedur negocjacyjnych tzw. programów dostosowawczych dla rożnych dziedzin naszej gospodarki. W każdej z nich Polska musi wypracować program zmian odpowiadający naszym interesom Warunkiem wejścia do Unii musza być gwarancje zachowania polskiej własności ziemi, oraz utrzymania w naszych rękach dyspozycji, w takich strategicznych dziedzinach jak system bankowy, energetyka czy telekomunikacja. O ostatecznym przystąpieniu do UE zadecydować powinni wszyscy obywatele w powszechnym, narodowym referendum.
Trwają negocjacje Polski z Unią Europejską. Ich zwieńczeniem będzie przystąpienie naszego kraju do struktur europejskich. Polskiemu rządowi zależy na tym, aby jak najszybciej uzyskać członkostwo w tych strukturach. Obecne człowieczeństwo, a w dużej mierze młodzież, która dorosłe życie spędzi już w Polsce - państwie członkowskim Unii Europejskiej; zadaje sobie pytanie: Jak będzie wyglądało nasze życie? Wiąże z integracja szereg oczekiwań i obaw. Nie można zatem przesadnie chwalić Unii, czy tez nie zauważając szans , snuć negatywne opinie na jej temat. Ważne jest, aby pokazać ją z każdej strony, dysponując prawdziwymi i rzetelnymi informacjami. Kierując się dobrem naszym i kraju, stwórzmy własne plusy i minusy przystąpienia Polski do struktur europejskich. Jednak by to uczynić, poszerzmy wiedze na temat Unii. Może wtedy nie będzie już dla nas „czarna magia”.
By nasze państwo mogło mówić o jakichkolwiek kosztach i zyskach integracji, musi także zwrócić uwagę na wyzwania i szanse. Liczy się to, aby nie obiecywać „złote góry”, czy
tez wywoływać strach ujemnymi skutkami. Szczepionka na to jest solidna reforma naszego kraju. Chodzi o to, żeby Polska była solidna. Konieczne są przemiany, widziane na dużą skalę.
Wiele osób uważa, że to przedsięwzięcie nie będzie miało żadnej pozytywnej strony. Sugerując się opiniami, że Unia przejęła nad nami kontrole i to jej oddaliśmy nasz rynek. To jak się nam będzie żyło zależy w dużej mierze od nas. W naszym przygotowaniu do integracji z Unią Europejską powinniśmy uwzględnić konkurencyjność naszego państwa. Zapracujmy także na jakość naszego członkostwa w UE.
Będziemy mieli dostęp do rynku, na którym będzie kilkumilionowa liczba konsumentów. Stawia to przed naszymi przedsiębiorcami szanse pokazania się z jak najlepszej strony. Jak wiemy, w Unii występuje bezcłowy przepływ towarów, przepływ pracowników, usług
i kapitału. Na zasadzie tego wyprodukowany towar powinien być przeznaczony do obrotu we wszystkich państwach jednolitego rynku. Gdy Polska będzie należeć do Unii Europejskiej, to będzie mogła być podmiotem decyzji podejmowanych w gospodarce.
Niestety są też obawy w związku z przystąpieniem do UE. Jest dużo czynników, które powstrzymują społeczeństwo przed integracja. Stwórzmy wiec rzetelny jej obraz.
Z wypowiedzi wielu krytyków można wywnioskować, że państwa Unijne będą próbowały włączyć się w nasze sprawy narodowe i polityczne. Można już nawet spotkać się z opiniami, ze Unia poprzez swe działania narusza tradycje narodów. Należy przypuszczać, że celem Unii jest powołanie takiego państwa, które ma wspólną, jedną walutę, kulturę, rynek
i system prawny. Jak się mamy w tej sprawie ustosunkować, gdy opinie na temat UE nasączone są różnego rodzaju aluzjami i mitami tego typu.
Z obserwacji i doświadczeń innych krajów członkowskich można wywnioskować, ze nie mieli oni widocznej poprawy życia (np. Austria). Rozczarowało to wiele osób, które wiązały z tym przedsięwzięciem ogromne nadzieje. Polacy boja się, ze nie będzie dla nich pracy, przez co zwiększy się bezrobocie. A co będzie jeżeli zostaniemy zalani produktami
z zachodu? Czy w związku z tym nie upadnie popyt na nasze produkty? Jak wytłumaczymy zdesperowanych rolników, którzy wysypują zboże na drogi? Warto wysunąć refleksje na ten temat.
Warunkiem członkostwa Polski w Unii jest dostosowanie prawne. Konieczne jest przyjęcie całego dorobku prawnego Unii. Jest to nie tylko kwestia przetłumaczenia wielu aktów prawnych i ich przyjęcie przez Polskę, ale głównie zapewnienia ich przestrzegania.
Dostosowanie prawa polskiego do wspólnotowego może okazać się kosztowne w niektórych dziedzinach np. przyjęcie standardów socjalnych i ochrony środowiska. W obecnej fazie integracji polski rząd, w większym niż dotychczas stopniu uwzględnia potrzebę szerokiej konsultacji i akceptacji społecznej dla działań podejmowanych na etapie dochodzenia do członkostwa w Unii Europejskiej.
Chcemy by wynegocjowany Traktat członkowski był znany i aprobowany przez polskie społeczeństwo. Intencją rządu jest zatem jak najlepsze wykorzystanie okresu rokowań członkowskich w celu informowania uświadamiającego skale korzyści i wyznań płynących
z naszego członkostwa w Unii Europejskiej. Informacje winny być adresowane do ogółu polskiego społeczeństwa. Możliwie najszersza wiedza Polaków dotycząca UE jest gwarantem wykorzystania możliwości wynikających z naszego uczestnictwa w UE. Chcemy dyskutować o szansach, ale także o wyzwaniach i zagrożeniach związanych z procesem integracji, wierząc, ze tego wymaga rzetelny dialog rządu i polskiego społeczeństwa.
Restrukturyzacja jest obecnie w Polsce zjawiskiem wszechobecnym, dotykającym poszczególnych gałęzi polskiej gospodarki. Pomysłodawcy i zleceniodawcy przedsięwzięć tego typu, w szczególny sposób upodobali sobie przemysł. Proces ten dotyka kolejne zakłady, kopalnie i huty, są one poddawane gruntownym "reformom", które kończą się najczęściej likwidacją samego przedsiębiorstwa, a co za tym idzie setek tysięcy miejsc pracy. Realizatorzy restrukturyzacyjnych pomysłów twierdzą, że chcą w ten sposób uzdrowić polski przemysł i poprawić jego wydajność. Zapominają oni jednak dodać, że pomysłodawcami tych projektów są urzędnicy z Brukseli, a mają oni jeden cel, dostosować polską gospodarkę do unijnych wymagań. W ramach dostosować Polskę do wymagań płynących z Brukseli, restrukturyzacji (czyt. likwidacji) ulęgają poszczególne sektory polskiej gospodarki.
Górnictwo jest gałęzią przemysłu, w której integracja poczyni największe spustoszenia. W wyniku nacisków Unii Europejskiej został przyjęty program reformy górnictwa węgla kamiennego w latach 1998-2002. Niesie on za sobą wiele zmian, które będą stopniowo wdrażane w życie. Unia Europejska dąży to likwidacji polskiego górnictwa twierdząc, że jest ono nie opłacalne
i przynosi ogromne straty. Zaś po wstąpieniu do Polski do euroraju, poszczególne państwa członkowskie musiałyby dopłacać do każdej wydobytej tony węgla. Jest jednak pewna niekonsekwencja w działaniach UE. Z jednej strony żąda ona likwidacji polskich kopalń,
z drugiej zaś dopłaca ogromne sumy do kopalń unijnych, w postaci dopłat bezpośrednich. Doprowadza w ten sposób do obniżenia cen unijnego węgla, czyniąc go bardziej konkurencyjnym wobec polskiego węgla. Dyrektywy płynące z Unii, mają tylko jeden cel, zlikwidować polskie kopalnie, tak by pozbyć się groźnego konkurenta i uzyskać nowe rynki zbytu.
Kolejnym sektorem polskiego przemysłu, który "upodobali" sobie urzędnicy z Brukseli, jest polskie hutnictwo. W 1999 roku w porozumieniu z Komisją Europejską rząd premiera Buzka opracował "Program Restrukturyzacji Polskiego Przemysłu Stalowego", który zdaniem jego autorów miał poprawić rentowność, a także uzdrowić sytuację przemysłu hutniczego.
Po dwóch latach wdrażania powyższego programu, efekty "uzdrawiania" są aż nadto widoczne. Poszczególne huty są zmuszane do ograniczania swoich mocy produkcyjnych. Zmniejszenie produkcji w sposób ujemny odbije się na skali zatrudnienia. W 1999 roku pracę straciło 24,5 tysiąca pracowników polskich hut, do 2003 zostało zwolnionych kolejnych kilkadziesiąt tysięcy.
Przedstawiciele UE nie zapomnieli również o innych dziedzinach polskiego przemysłu, które są zbyt konkurencyjne dla unijnych producentów, czego najlepszym przykładem może być przemysł chemiczny. Jednym z instrumentów eliminujących konkurencje są cła antydumpingowe, które w 2001 roku zostały nałożone na niektóre zakłady produkujące wyroby chemiczne.
Powyższe przykłady wskazują, że "uzdrawianie" i "przywracanie rentowności" przez Unię Europejską poszczególnym sektorom polskiej gospodarki, przynosi całkiem odwrotny skutek, zaś lekarstwo zaaplikowane przez unijnych specjalistów, niechybnie doprowadzi do śmierci pacjenta.