J. SŁOWACKI „KRÓL- DUCH”, notatki ze wstępu Juliana Krzyżanowskiego
- poemat, którego jedynie rapsod I pojawił się drukiem, kolejne 4 w rękopisach
- Napisany oktawą
- Słowacki usiłował nim stworzyć obraz dziejów Polski od początków po czasy sobie współczesne
- oparty na koncepcjach filozoficznych sformułowanych w Genezis z ducha. Dziej narodu miały więc być dziełem trójcy duchów, wcielających się kolejno w osoby władców Polski: Lecha, Popiela, Piasta, Mieszka, Chrobrego, Bolesława Śmiałego, Henryka Pobożnego, Łokietka, Jagiełły.
- Opracowania rapsodyczne dotyczyły jedynie panowania Popiela, Piasta, Mieczysława I, Bolesława Śmiałego.
- Podstawowe założenia:
* jedność dziejów- wyraża się w wędrówce „króla- ducha” przez kolejne ciała
* gra sił nadprzyrodzonych, wyznaczających postępowanie jednostek rządzących i narodu
- Zawiły i rozległy proces historyczny otrzymał postać obrazu, opartego na swoistym systemie poglądów i wierzeń uchylających się spod kontroli rozumu.
- Człowiek rozpoczynający w poemacie dzieje Polski (Popiel) jest duchem starożytnego Greka- Hera Armeńczyka- który po spaleniu zwłok na stosie odradza się „gdzieś pod wieśniaczym płotem” w państwie Lecha.
- Traci on w nowym wcieleniu wygląd Greka, ale zachowuje poczucie jakichs związków z helleńską ojczyzną.
- Poemat zawiera wiedzę historyczną epoki: stosunki międzynarodowe za Piastów, stosunki wewnętrzne, walka między pogaństwem i chrześcijaństwem, zatargi dynastyczne, idee przewodnie odnajdywane przez mistyków naszych dziejach, jak dążenie do wzmocnienia władzy królewskiej i obrony przed Niemcami. Dzięki tym właściwościom dzieło budziło zachwyt, także ze względu na mistrzowską formę artystyczną.
- Król Duch w twórczości poety wyrazem roszczeń i urojeń skrajnego indywidualizmu, wybujałego w czasach romantycznych.
M. Janion i M. Żmigrodzka:
- poeta rozpoczął pisanie poematu w 1845 r., w 1847 wydał Rapsod I, do końca życia pracował nad kolejnymi pozostawiając je w formie niedokończonej
- To dopełnienie poematu Genezis z Ducha
Filozofia genezyjska Słowackiego, oparta na teorii ewolucji Ducha:
- terenem tej ewolucji jest cała historia, są to dzieje następujących po sobie wcieleń Ducha, którymi są coraz to wyższe formy systemów bytowania narodów
- ewolucyjne przejścia na wyższy poziom dokonują się w czasie kataklizmów i rewolucji, ponieważ wymaga to zniszczenia poprzednich form
- ta wizja historii usprawiedliwia okrucieństwo człowieka (władców, ale i ludu)
- etyka genezyjska podporządkowana jest zasadzie skuteczności osiągania celu, który usprawiedliwia stosowane środki