Encyklopedia Wizjonerów cz.7
Witam w kolejnej już części EW. Tym razem nie mam o czym pisać wstępu, więc zapraszam od razu do czytania.
Giaocchino de Fiore (1130-1202), żyjący w Kalabrii we Włoszech mnich z zakonu cystersów. Był to wybitny uczony i komentator proroctw Starego i Nowego Testamentu oraz wyroczni Sybilli. Jego przepowiednie są oparte na tamtych przekazach. W jednej ze swoich oryginalniejszych interpretacji przyszłości, zawartej w dziele Yaticini del Vangelo (Proroctwa wieczystych ewangelii), nazywa erę Starego Testamentu "wiekiem ojca": są to czasy posłuszeństwa i strachu, poddaństwa i tradycji. Jezus miał rozpocząć "wiek syna", epokę wiary, symbolizmu, młodości i wolności. Fiore uważał, że kiedyś nadejdzie trzecia i ostatnia era - "wiek Ducha Świętego" - która rozkwitnie po krótkotrwałym, ale bardzo gwałtownym okresie apokaliptycznym. Mają to być czasy powszechnej miłości i braterstwa. Nastąpi wtedy odnowa, świat będzie znał jedynie całkowitą wolność, a ludzie będą medytować, dążąc do transcendencji.
Brat Genet, Francuz, opat zakonu klarysek w Fonjeres w Bretanii. Jego proroctwa, które powstały do 1798 roku, zostały spisane i wydane w Paryżu przez Baucego w 1819 roku. Jedna z najsłynniejszych przepowiedni Geneta dotyczy XX wieku, który podobno nie ma szans na zakończenie się przed nastaniem Sądu Ostatecznego (kolejne przepowiednia dotycząca apokalipsy w XX wieku, która się nie sprawdziła).
Grace Cętkowana Orlica, Indianka z plemienia Inuitów, towarzyszka i tłumaczka Wallace'a Czarnego Łosia. Jej przepowiednie powstały podczas specjalnej konferencji zorganizowanej w Portland w stanie Oregon w 1985 roku.
Grigorij Gurdżijew (1877-1949). Wieloma określeniami możnaby się posłużyć dla scharakteryzowania tego mistyka: "oświecony", "mistrz sufizmu", "diabeł"... Gurdżijew chciał, aby nazywano go po prostu "nauczycielem tańca". Urodził się w Aleksandropolu w Armenii. Zapamiętano go jako przedwcześnie rozwinięte dziecko, które wyrosło na zbuntowanego, niezależnego młodzieńca. Mniej więcej przez dwadzieścia lat Gurdżijew podróżował po najbardziej oddalonych zakątkach Tybetu, środkowej Azji i Środkowego Wschodu, by zaspokoić swą chęć zgłębienia sekretów kryjących się za zjawiskami dziwnymi i tajemniczymi, których nie brak w życiu ludzkim. Tuż przed wybuchem pierwszej wojny światowej zaczął w Moskwie gromadzić wokół siebie uczniów. Wielka Rewolucja Październikowa pokrzyżowała jego plany założenia w stolicy Szkoły Misterium.
Gurdżijew często powtarzał swoim uczniom, że trzeba być najpierw panem tego świata, zanim będzie się w stanie opanować inne światy. Jako przykład mogą tu służyć niesamowite sposoby, w jakie zawsze udawało mu się zdobyć rzeczy niezbędne dla kontynuowania swego duchowego dzieła. Wraz z grupą innych osób wyjechał z Rosji dosłownie w nędzy, mimo to już w 1922 roku nabył zamek du Prieure koło Paryża, w którym otworzył Instytut Harmonijnego Rozwoju Człowieka. Duża część jego pracy w Prieure skupiała się na doskonaleniu techniki świętego tańca, a także na bardzo żmudnych ćwiczeniach fizycznych, które zmuszały ćwiczącego do przekraczania własnych granic wytrzymałości oraz wędrówki do wyższych stanów energetycznych i poszerzonej świadomości.
W 1924 roku Gurdżijew, jadąc swym samochodem, wpadł na drzewo. Policja znalazła go w stanie śpiączki, leżącego obok wraku auta. Pod głową miał poduszkę i był opatulony kocem. Nie wyjaśniono, jak Gurdżijewowi, który odniósł poważny wstrząs i miał liczne obrażenia wewnętrzne, udało się otworzyć bagażnik, wyjąć z niego koc i poduszkę i sporządzić sobie posłanie.
Kiedy wyzdrowiał, poświęcił się spisywaniu swoich nauk w trzech tomach: Beelzebub's Tales to His Grandson (Co Belzebub opowiedział wnuczkowi), Meetings with Remarkable Men (Spotkania z wybitnymi ludźmi), oraz Life is real only then when "I am" (Życie jest prawdziwe tylko wtedy, kiedy "jestem"). Od 1933 roku mieszkał niemal wyłącznie w małym mieszkanku w Paryżu, gdzie udało mu się przetrwać okupację hitlerowską (1940-1944). Ostatnie lata życia spędził na dzieleniu się wiedzą o prawdzie uniwersalnej z niewielką grupą najwierniejszych uczniów, z którymi spotykał się nocą w swoim mieszkaniu.
Hermes Trismegistos. Bardziej obiektywni uczeni utrzymują, że Hermes Trismegistos był filozofem (albo grupą filozofów) żyjącym w Aleksandrii. Jako prawdopodobny czas życia podaje się okres po narodzeniu Chrystusa. Jego buntownicze pisma, w których opowiedział się przeciwko szablonowym, banalnym naukom filozofów greckich, także Platona, zostały zebrane w dziele pod tytułem Hermetica.
Inne źródła umieszczają Hermesa w dużo odleglejszych, bo aż przedpotopowych czasach. Miał on być podobno uczniem wspaniałej kultury Atlantydy. To on miał właśnie założyć egipskie szkoły wiedzy tajemnej, gdy wyspa Atlantyda zatonęła nieodwracalnie ponad 12 tysięcy lat temu. Temu Hermesowi przypisuje się stworzenie podstaw niemalże wszystkich zachodnich nauk mistycznych. W książce The White Goddess (Biała bogini) Robert Graves nazwał Hermesa Trismegistosa "przywódcą dusz" - to on stworzył astronomię, a jego nauki uważane są przez badaczy wiedzy tajemnej za podstawę tarota.
Proroctwa Trismegistosa pochodzą z trzeciego dialogu z Asklepiusem, przypisywanego autorowi używającemu pseudonimu Hermes. Przewiduje on i opłakuje przyszłość, w której chrześcijaństwo unicestwia wszystkie cnoty pogaństwa.
Św. Hildegarda (1098-1179), zwana Sybillą znad Renu. Urodziła się w Bermersheim w Niemczech. Wstąpiła do zakonu benedyktynek niedaleko Diessenbergu, a w 1136 roku została tam matką przełożoną. Uważana jest za jedną z najwybitniejszych kobiet okresu średniowiecza. Dużo pisała; wśród jej prac były objaśnienia Ewangelii, żywoty lokalnych świętych, a nawet książki z zakresu nauk przyrodniczych, w tym anatomii, wypełnione przemyślanymi i obiektywnymi obserwacjami. Około 1147 roku przeniosła się razem ze swym klasztorem do Rupertsbergu niedaleko Bingen i tam spisała swe proroctwa w apokaliptycznej pracy pt. Scivias. W jej wielce barwne i alegoryczne "wyrocznie" i "objawienia" wierzono, ale spotkały się one także z potępieniem. Hildegarda miała potężnych i wpływowych przyjaciół, dzięki czemu nigdy nie bała się, że zostanie spalona na stosie. Podczas swojego długiego życia prowadziła korespondencję z czterema papieżami, dwoma cesarzami, angielskim królem Henrykiem II oraz z tak sławnymi duchownymi, jak św. Bernard z Clairvaux, który był przyjacielem irlandzkiego proroka św. Malachiasza.
Dr Hans Holzer jest wybitnym parapsychologiem. Jego kompilacyjna praca Survey of the Future (Badania nad przyszłością) została wydana w 1971 roku. Jest to zbiór przepowiedni, wygłoszonych przez grupę angielskich i amerykańskich jasnowidzów oraz media. Holzer badał między innymi trafność ich prognoz. Wyniki jego prac opublikowano w książce The Prophets Speak (Prorocy przemawiają). W 1995 roku Holzer uwspółcześnił swoje badania pod względem dokładności lub też fiaska przepowiedni poczynionych we wczesnych latach siedemdziesiątych i wydał je pt. Prophecies. Visions of the World's Fate:Truths, Possibilities, or Fallacies. (Proroctwa. Wizje losu świata: prawdy, możliwości i niepowodzenia).
Dziadek Semu Huarte (ur. 1904), współczesny indiański szaman z kalifornijskiego plemienia Czumaszów Ojai. Ten będący uosobieniem spokoju staruszek zniósł swe pełne prześladowań ze strony białych życie z cierpliwością i humorem. Wspomina, na przykład, że już jako mały chłopiec regularnie był bity przez inne dzieci w szkole podstawowej. Stanowiące większość białe dzieci chrześcijańskie uwzięły się także na innego chłopca, Żyda, gdyż uważały, że zabił on Chrystusa. Pewnego dnia, kiedy mały Semu i żydowski chłopiec uciekali przed obławą zastawioną na nich po szkole, Semu spytał towarzysza niedoli: "Ale czemu właściwie go zabiłeś?" "Czemu go zabiłem? Nawet nie znałem tego faceta - odpowiedział posiniaczony kolega