1. Sposób leczenia ARDS HEMOFILTRACJA
   2. Hemoperfuzja - wskazania zatrucia trójcyklicznymi lekami antydepresyjnymi, teofiliną, glikozydami nasercowymi (naparstnica - bradyarytmia), paracetamolem, saragatem (śr. ochrony roślin) i grzybami
   3. Problemy ze strony innych narządów u chorych dializowanych (*)
   4. Główne źródła zakażenia chorych zakażenie przetoki (i pęknięcie)
   5. Ostra niewydolność przed nerkowa - przyczyny ostry krwotok
   6. Ostra niewydolność nerkowa - przyczyny alkohol niespożywczy
   7. Ostra niewydolność pozanerkowa - przyczyny guz prostaty

Wyróżnia się następujące typy ONN:

• przednerkową (niedostateczne ukrwienie nerek)

• nerkową (choroby nerek)

• zapalną

• niezapalną

• pozanerkową (niedrożnośc dróg nerkowych)

8. przyczyna niewydolności nerek

Najczęstsze przyczyny PNN:

• choroby kłębuszków nerkowych (pierwotne i wtórne)

• nefropatia cukrzycowa

• choroby naczyń (zwężenie, nephrosclerosis)

• choroby cewkowo-śródmiąższowe

• choroby z towarzyszącymi torbielami nerek (np. wielotorbielowatość nerek)

Wyróżnia się następujące typy ONN:

• przednerkową (niedostateczne ukrwienie nerek)

• nerkową (choroby nerek)

• zapalną

• niezapalną

• pozanerkową (niedrożnośc dróg nerkowych)

9. Def. Oligurii poniżej 400 - 150ml/ 24h
10. Def. Anurii poniżej 150ml/ 24h
11. przyczyny przewlekłej niewydolności nerek pierwotne kłębkowe zapalenie nerek (=pierwotne glomerulopatie), nefropatia cukrzycowa, GFR 120 (M) i 105-110 (K)
12. Fizyczna podstawa dializy otrzewnowej dyfuzja
13. Cewnik otrzewnowy Thenschofa(**) nie wypełnia się heparyną, nie wymaga dostępu naczyniowego
14. Fizyczna podstawa hemodializy dyfuzja i ultrafiltracja
15. wskazania do leczenia dializacyjnego potas powyżej 6,5, salicylany, metanol, glikol etylenowy
16. przepływ krwi w dializatorze 200(!) - 500ml/min
17. przepływ dializatu w dializatorze ok. 500mi/min to minimum
18. pierwsze wkłucie do przetoki tętniczo-żylnej (kiedy?) po 4 - 6 tyg.

(*)Powikłania dializy otrzewnowej

Infekcyjne

• dializacyjne zapalenie otrzewnej

• zapalenie tunelu cewnika

• zapalenie okolicy cewnika

• grzybicze zapalenie otrzewnej

• gruźlicze zapalenie otrzewnej

• aseptyczne zapalenie otrzewnej

Nieinfekcyjne

• mechaniczne

• związane ze wzrostem ciśnienia śródbrzusznego (np. przepukliny)

• niezwiązane ze wzrostem ciśnienia śródbrzusznego (np. uszkodzenie cewnika, perforacja jelit)

• metaboliczne

• zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej lub kwasowo-zasadowej

• zaburzenia gospodarki węglowodanowej lub lipidowej

• zaburzenia gospodarki hormonalnej

• zaburzenia hemostazy

• złożone

(*) Wzrost sekrecji parahormonu

Spadek produkcji aktywnej formy Wit. D3

Biorcy z HBV - NIE przeszczepiamy nerki

Biorcy z HCV + - przeszczepiamy nerki

Biorcy z HIV - NIE przeszczepiamy (ze względów etycznych)

(**)Cewniki można implantować do jamy otrzewnej wykorzystując jedną z 4 technik:

• technikę chirurgiczną - najczęściej stosowana w przypadku zakładania tzw. przewlekłych cewników do dializ,

• technikę trokarową (Tenckhoffa) - szybka, stosowana jedynie dla cewników prostych,

• technikę z wykorzystaniem peritoneoskopu (endoskopowa) - coraz powszechniej wykorzystywana, jednak wymaga użycia specjalistycznego sprzętu (wideoskop i zestaw Y-TEC),

• technikę prowadnicową (Seldingera) - stosowana obecnie tylko do zakładania tzw. ostrych cewników.

Przygotowanie

W przypadku dostępu czasowego - cewnika - dreny sztucznej nerki są bezpośrednio do niego podłączane; w przypadku wykształconej przetoki tętniczo-żylnej najpierw nakłuwa się żyłę w 2 miejscach, a następnie podłącza dreny. W większości przypadków nakłuwana żyła jest częścią uprzednio przygotowanej metodami chirurgicznymi przetoki dializacyjnej. Przygotowanie dostępu do łożyska naczyniowego (ang. angioaccess) jest skomplikowanym procesem wymagającym zabiegów na żyłach i tętnicach kończyn. Do prowadzenia adekwatnej dializy wymagany jest przepływ krwi przez nakłuwane naczynie co najmniej 200-300 ml/min. Taki przepływ jest możliwy tylko dzięki połączeniu tętnicy z żyłą czyli wytworzeniu przetoki dializacyjnej.

Przed rozpoczęciem hemodializy konieczne jest ustawienie następujących parametrów:

• czas zabiegu - ustala lekarz uwzględniając stan chorego (przeważnie od 4 do 6 godzin),

• częstość zabiegów (u chorych z przewlekłą niewydolnością nerek) - 2 do 3 razy w tygodniu,

• typ koncentratu - zawartość potasu, wapnia, (ewentualnie glukozy) - ustala lekarz,

• rodzaj i dawkę heparyny (w trakcie zabiegu konieczne jest hamowanie krzepnięcia krwi) - ustala lekarz,

• szybkość przepływu krwi (tzw. obroty) - ustala lekarz uwzględniając stan przetoki lub cewnika, masę ciała chorego, czas zabiegu hemodializy,

• ultrafiltracja (UF) - ilość płynu, która zostanie odprowadzona z organizmu w trakcie zabiegu (nie powinna przekraczać 3 l).