ZESPÓŁ RZEKOMOOPUSZKOWY

1. W. Jakimowicz „Neurologia kliniczna“

2. R. Mazur „Neurologia - myślenie kliniczne“

3. R. Mazur i wsp. „Podstawy kliniczne neurologii“

EPIDEMIOLOGIA:

ETIOLOGIA:

• obustronne ogniska pochodzenia naczyniowego uszkadzające torebkę wewnętrzną

• najczęściej u chorych, którzy już mieli porażenie połowicze jednej strony ciała

i u których po upływie kilku miesięcy, lub lat występuje niedowład połowiczy

drugiej połowy ciała

• rzadko w przebiegu SM

• stwardnienie zanikowe boczne

PATOGENEZA:

• obustronne uszkodzenie włókien

• biegnących z kory do jąder nerwów opuszki

• korowo - wzgórzowych (nietrzymanie afektu)

• korowo - podkorowych

• ma cechy zespołu spastycznego (ośrodkowego)

OBRAZ KLINICZNY:

• objawy podmiotowe :

• mowa dyzartryczna, nosowa

• zaburzenia połykania

• objawy przedmiotowe :

• nie ma zaników mięśni języka

• odruchy wygórowane :

• żuchwowy

• gardłowy

• podniebienny

• pojawia się odruch pyszczkowy

• często współistnieją objawy piramidowe

• nietrzymanie afektu :

• patologiczny śmiech, lub (częściej) płacz pojawiający się często pod

wpływem błahych bodźców emocjonalnych

• niekiedy reakcje paradoksalne - chory płacze po otrzymaniu przyjemnej

wiadomości, a śmieje się gdy spotka go przykrość

• objawy deliberacyjne :

• odruch dłoniowo - bródkowy

• odruch rogówkowo - bródkowy

• pyszczkowy

ROZPOZNANIE:

RÓŻNICOWANIE:

• zespół opuszkowy

LECZENIE:

• przyczynowe

1/1

Zespół rzekomoopuszkowy

---