ZESPÓŁ RZEKOMOOPUSZKOWY
W. Jakimowicz „Neurologia kliniczna“
R. Mazur „Neurologia - myślenie kliniczne“
R. Mazur i wsp. „Podstawy kliniczne neurologii“
EPIDEMIOLOGIA:
ETIOLOGIA:
• obustronne ogniska pochodzenia naczyniowego uszkadzające torebkę wewnętrzną
najczęściej u chorych, którzy już mieli porażenie połowicze jednej strony ciała
i u których po upływie kilku miesięcy, lub lat występuje niedowład połowiczy
drugiej połowy ciała
• rzadko w przebiegu SM
• stwardnienie zanikowe boczne
PATOGENEZA:
• obustronne uszkodzenie włókien
biegnących z kory do jąder nerwów opuszki
korowo - wzgórzowych (nietrzymanie afektu)
korowo - podkorowych
• ma cechy zespołu spastycznego (ośrodkowego)
OBRAZ KLINICZNY:
• objawy podmiotowe :
mowa dyzartryczna, nosowa
zaburzenia połykania
• objawy przedmiotowe :
nie ma zaników mięśni języka
odruchy wygórowane :
żuchwowy
gardłowy
podniebienny
pojawia się odruch pyszczkowy
często współistnieją objawy piramidowe
nietrzymanie afektu :
patologiczny śmiech, lub (częściej) płacz pojawiający się często pod
wpływem błahych bodźców emocjonalnych
niekiedy reakcje paradoksalne - chory płacze po otrzymaniu przyjemnej
wiadomości, a śmieje się gdy spotka go przykrość
objawy deliberacyjne :
odruch dłoniowo - bródkowy
odruch rogówkowo - bródkowy
pyszczkowy
ROZPOZNANIE:
RÓŻNICOWANIE:
LECZENIE:
• przyczynowe
1/1
Zespół rzekomoopuszkowy