Pedagogika antyautorytarna
Pedagogika antyautorytarna jest prądem pedagogicznym, uwydatnia w swoich przesłankach rolę swobody i indywidualność dziecka i jego wychowawców. Jest również prądem w naukach o wychowaniu, który został ukształtowany w odniesieniu do różnych wymagających posłuszeństwa odmian autorytaryzmu i totalitaryzmu w świecie, w tym przede wszystkim w procesie kształcenia i wychowania młodego pokolenia. W pedagogice antyautorytarnej wyróżnia się dwa nurty:
-polityczny
-edukacyjny
Nurt polityczny- przedstawiciele zabiegają o wolną osobowość człowieka w wolnym społeczeństwie. Prąd ten jest wynikiem m. in. rozliczenia młodego pokolenia powojennych Niemiec z generacją zaangażowaną czynnie w wojnę ich rodziców. Pojawił się lęk wśród rodziców dzieci, by nie popełnić w tym procesie jakiś błędów. W Europie do prekursorów tej pedagogiki zalicza się Teodora W.Adorno- rozliczał niemieckich pedagogów z zaangażowania w pedagogikę przemocy i zobowiązań ich do kierowania pedagogiki miłości i tolerancji. Od Nowego Wychowania oczekiwano zapobiegania prewencji przed stałą skłonnością społeczeństwa do stosowania agresji i przemocy. Apelując po Oświęcimiu Adorno, zwrócił uwgę na dwa możliwe źródła totalitaryzmu:- wychowanie we wczesnym dzieciństwie i na ogólną oświatę.
Nurt Edukacyjny- antypedagogika jest następstwem buntu młodzieży, negującego tradycyjne autorytarne wychowanie i nauczanie, oraz upominającego się o partnerskie relacje między dorosłymi a dziećmi.
Aleksander Neill- jego zdaniem praktycznie wszystkie dzieci są źle wychowywane, gdyz tylko nieliczne z nich wyrastają w rodzinie, która gwarantowałaby im wolność, możliwość bycia sobą, wyrażanie własnych przeżyć i doznań bez agresji wobec innych osób. Przesłaniem Neilla nie jest narzucanie dzieciom dorosłej wizji świata, ale wbudowanie ich w harmonię wzajemnych stosunków. Dziecko powinno rozwijać się wg własnych postaw, powinno mieć prawo do swobodnego rozwoju.
Aaaaaa
Wychowanie permisywne
Benjamin Spock- amerykański pediatra, poświęcił się praktyce pediatrycznej i psychiatrycznej, wykładał na Uniwersytecie Columbia. Autor książki” Dziecko -pielęgnowanie i wychowanie”, szerzył ideę szczęśliwego rodzicielstwa, bez surowości, pełną zaufania, samodzielności, optymizmu. Szczególny nacisk kładł na bliskość, rodzinność, rodzicielstwo z opieką, troskę o dzieci ich potrzeby i życie. Uważał, że każde dziecko jest indywidualne, powinno posiadać niezależność nie zależność, odrębność, powinno być kochane, wzmacniane. Jego naturalny rozwój, zaciekawienia, zainteresowania powinny być rozwijane, pobudzona powinna być odpowiedzialność oraz możliwość podejmowania inicjatywy. Pedagogika ta posiadała wzorzec partnerskiej rodziny opartej na zaufaniu, duchowych fundamentach, na miłości, dobroci, godności, na podziale obowiązków umiejętności współdziałania ze sobą jako rodziny. Dziecko nie powinno ani oglądać ani doświadczać kar cielesnych, bo one w nim mogą rodzić agresję(racja po stronie silniejszego),co daje odreagowanie na słabszych.
Rodzice antyautorytarni to słuchający swoich dzieci, ich racji, rozmawiający z nimi o ich problemach.
Pedagodzy antyautorytarni wychowują dzieci bez surowości, to zwrócenie się i próba zrozumienia i poznania mechanizmów dziecięcych, z których wynikają ich postawy(właściwa lub nie).Pedagodzy ci walczyli z podmiotowością dzieci, postawa adaptacyjną, z agresją i przemocą. Pedagogika ta ukazywała, że wychowanie w rodzinach pełnych miłości, autentyczności, indywidualności i wolności samego dziecka jest niemożliwa. Postawa dziecka jest kształtowana przez jego autorytety rodziców, nauczycieli czy środowisko. Dzieci nie znając właściwych sposobów rozwiązywania czerpią gotowe już wzorce zachowań bez uczenia się ich, mają problemy emocjonalne, problemy z własną tożsamością, są bezsilne, zakompleksione. Antyautoryteci uważali, że dzieci i ich wychowanie nie oznacza postawy manipulowania, narzucania wizji dorosłych.
Dziecko wraz ze swoim rozwojem rozwija swoje zasady-reguluje podstawowe potrzeby występujące w każdym okresie życia, potrafi ujawniać swoje potrzeby: tj. jedzenie, spanie, seksualizm, zachowania społeczne, zabawy czy uczenie się.
Celem pedagogiki jest dziecko jako indywidualny człowiek, niepowtarzalny, oryginalny. Jego rozwój to nie tylko edukacja czy rozwój intelektualny, ale też postawa harmonii w stosunku do dorosłych(dobro, szczęście, wolność).Wolność niszczy wrogość i nienawiść, pomaga być samodzielnym, spełnia marzenia dzieci, pomaga im realizować swoje możliwości i umiejętności. To daje bezpieczeństwo, liczenie się z nimi.
Praktyka
Pedagogika antyautorytarna nawołuje do wolności i poszanowania godności dziecka, o potrzebie zreformowania szkół, systemów wychowawczych wychowania w środowisku rodzinnym. Rozwinął się ruch awangardy pedagogicznej, nawołujący do wyzwolenia zniewolonych dzieci, młodzieży przez autorytet rodziców i nauczycieli.
Powstawały przedszkola i szkoły wolne. Do nich zalicza się szkoły montessoriańskie, steinerowskie, freinetowskie i bez nazwisk twórcy. Najbardziej znane: Wolna Szkoła we Frankfurcie, Szkoła w Bielefeld ,w Hanowerze, Autorska Szkoła Samorozwoju we Wrocławiu. Cechuje je nowoczesna myśl pedag., niekonwencjonalne metody dydaktyczne:
-przezwycieżanie władczych postaw dorosłych,
-rezygnacja z tradycyjnego kształcenia i dobrowolność wyboru przedmiotów nauczania,
-połączenie metod dydaktycznych do możliwości i doświadczeń dzieci,
KRYTYKA
-brak duchowych wartości i udziału w zajęciach szkolnych
-brak przygotowania do życia, chaos(anarchia, brak autorytetu)
-analfabetyzm, patologie(brak sensu życia, moralności, komunikacji
-spoglądanie na siebie(postawa bierności, pasywności)
-brak umiejętności do życia w grupie
-szerzenie wolności w życiu seksualnym
-brak samodyscypliny, nie przestrzeganie norm
-tworzenie elitarnych elitarnych i drogich szkół dla wybranych
-wolność od kar, przymusów, brak poszanowania
Aaaaaa