Poznań, dnia 07.10.2014 r.
ZATWIERDZAM
dowódca 2 plutonu
chor. Marcin Kałek
PLAN PRACY
INSTRUKTORA NA PUNKCIE NAUCZANIA
I. ZAGADNIENIE: Wykonywanie marszu w zróżnicowanym terenie otwartym.
II. CEL: Uczyć działać w składzie drużyny podczas marszu.
III. CZAS: …… min.
IV. MIEJSCE: PĆT/Las Okrągły
V. LITERATURA:
„Podręcznik walki pododdziałów wojsk zmechanizowanych (pluton, drużyna)” - Warszawa 2000,
„Regulamin działań wojsk lądowych”. - DWLąd 115/2008.
„Regulamin walki pododdziałów w terenie zurbanizowanym”. - FM 90-10-1 Warszawa 2003.
„Poradnik szeregowego zawodowego oraz szeregowego Narodowych Sił Rezerwowych”. - DWLąd. 191/2011.
VI. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO - TECHNICZNE:
ISOPS (MP-4,OP-1) na stan;
chorągiewki sygnalizacyjne 1 kpl.;
ubiór słuchaczy polowy.
VII. WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:
W czasie trwania zajęć wykonywać te czynności które zostały nakazane przez instruktora lub wynikają z treści otrzymanego zadania.
Zwracać uwagę na zachowanie ostrożności podczas przemieszczanie się w terenie.
Wszystkie czynności wykonywać szybko, sprawnie, lecz z zachowaniem środków ostrożności przewidując następstwa swego działania lub zaniechania działania.
Nie podnosić i nie dotykać przedmiotów niewiadomego pochodzenia mogących spowodować zagrożenie życia, fakt ich znalezienia meldować natychmiast kierownikowi zajęć.
Nie oddalać się samowolnie z rejonu zajęć.
Każdorazowo meldować o wszystkich urazach, kontuzjach oraz uszkodzeniach sprzętu
PRZEBIEG ZAJĘĆ:
Lp. |
CZYNNOŚCI INSTRUKTORA |
CZYNNOŚCI SZKOLONYCH |
Podanie treści zagadnienia - Wykonywanie marszu w zróżnicowanym terenie otwartym. |
Stoją na zbiórce |
|
Określenie celu zagadnienia - Ma to na celu nauczyć was działać w składzie drużyny podczas marszu. |
Stoją na zbiórce |
|
Wprowadzenie w sytuację taktyczną - Tło taktyczne według faktycznej sytuacji i realnego zagrożenia w dniu szkolenia.
|
Stoją na zbiórce |
|
Podanie komendy, na jaką się wykonuję te czynność - nie dotyczy. |
- |
|
Wzorowy pokaz - nie dotyczy. |
- |
|
Pokaz z objaśnieniem. |
Stoją na zbiórce |
|
Ćwiczenia na tempa - nie dotyczy.
|
- |
|
Ćwiczenia etapami - nie dotyczy.
|
- |
|
Ćwiczenia do pełnego opanowania.
|
Ćwiczą |
|
Reagowanie instruktora na popełniane błędy. |
Wykonują komendy instruktora. |
|
Omówienie zrealizowanego zagadnienia we skazaniem najczęściej popełnianych błędów, sposobu ich usunięcia, wskazanie najlepiej i najsłabiej ćwiczących, zadań i czynności do pracy samodzielnej. |
Stoją na zbiórce, słuchają, zadają ewentualne pytania. |
ZAŁĄCZNIK:
Wykonywanie marszu w zróżnicowanym terenie otwartym.
OPRACOWAŁ
dowódca drużyny
kpr. Damian Rzeczkowski
ZAŁĄCZNIK 1
Za początek marszu uważa się moment przejścia sił głównych punktu wyjściowego. Kolumny pododdziałów formuje się w dotychczasowych rejonach rozmieszczenia wyprowadzając je na drogi marszu z takim wyliczeniem, aby każda z nich po przekroczeniu punktu wyjściowego mogła się oddalić na odległość równą ustalonym odstępom między kolumnami w marszu.
Pomyślne przeprowadzenie marszu zależy od jego dobrej organizacji. Od początku marszu wszystkie pododdziały powinny ściśle przestrzegać ustalonego porządku, maszerować w przeznaczonych dla nich miejscach, zachowywać nakazane odległości i prędkość, dokładnie wykonywać przekazywane komendy.
Pododdział maszeruje prawą stroną drogi, utrzymując ustaloną prędkość i odległości między pojazdami, lewą stronę drogi zostawia się wolną dla ruchu przewidzianego z przeciwnego kierunku i wyprzedzania. Wyprzedzanie kolumn bez zezwolenia przełożonych jest niedozwolone. Wyprzedzana kolumna zatrzymuje się na prawym poboczu lub po prawej stronie jezdni, przyspiesza to wyprzedzanie i zapobiega przemieszaniu się kolumn. Uszkodzone pojazdy ściąga się na pobocze lub w prawo od drogi, oznakowuje się i naprawia. Po naprawieniu pojazd dołącza do przejeżdżającej kolumny. Do swojego pododdziału dołącza w czasie postoju (odpoczynku). Pododdział przemieszczający się w szyku pieszym maszeruje prawą stroną drogi lub poboczem.
Marsz przez miejscowości, wąskie miejsca (ciaśniny) i mosty wykonuje się bez zatrzymywania się, ze zwiększonymi odległościami i możliwie ze zwiększoną prędkością. W celu zapewnienia osłony pododdziałów przed uderzeniami środków napadu powietrznego wysyła się wcześniej do rejonów ciaśnin i mostów wyznaczone pododdziały (środki) przeciwlotnicze, które rozwijają się wzdłuż dróg. W czasie przekraczania mostów, przejazdów kolejowych, tuneli i niebezpiecznych odcinków dróg należy podejmować takie środki bezpieczeństwa, które zapewniałyby bezkolizyjny ruch, pozwalałyby uniknąć zatorów na drogach i zatrucia w zagazowanych tunelach.
Uszkodzone odcinki dróg lub rejony pożarów i różnego rodzaju przeszkody obchodzi się. Pokonanie trudnych odcinków zabezpiecza się przez wysunięcie na nie zawczasu środków ewakuacji. Na skrzyżowaniach i w punktach, na których utrudnione jest orientowanie się, ustawia się dobrze widoczne drogowskazy lub organizuje regulację ruchu.
Dowodzenie w marszu należy organizować przy pomocy umówionych sygnałów, łączników na pojazdach, środków stałej łączności przewodowej, poczty, organów regulacji ruchu, śmigłowców, oficerów kierunkowych. Radiostacje w kolumnach powinny być włączone na odbiór, w celu odbierania sygnałów powiadamiania i ostrzegania. Dowodzenie pododdziałem w toku marszu realizuje się za pomocą środków radiowych i sygnalizacyjnych.
W czasie oddziaływania przeciwnika powietrznego kolumny z reguły nie przerywają marszu, zwiększa się odległości między pojazdami. Odpieranie uderzeń samolotów (śmigłowców) organizuje się siłami pododdziałów przeciwlotniczych, a także ogniem wydzielonych do tego celu pododdziałów zmechanizowanych. Ogień prowadzi się na komendę dowódców wozów bojowych w ruchu lub podczas krótkich przystanków. Na sygnał alarmu przeciwlotniczego włazy bojowych wozów piechoty (oprócz włazów, z których prowadzony będzie ogień) zamyka się.
Na sygnał o skażeniach żołnierze nakładają środki ochronne, w wozach bojowych zamyka się luki, włazy, otwory strzelnicze i żaluzje oraz włącza się urządzenia filtrowentylacyjne. Rejony skażone środkami trującymi i zakażone środkami biologicznymi pododdział na ogół obchodzi. W przypadku niemożności obejścia tych rejonów pododdział pokonuje je z maksymalną prędkością na kierunku zapewniającym najmniejsze skażenie (napromienienie). Pododdział przeprowadza likwidację skażeń natychmiast po wyjściu z terenu skażonego, najczęściej własnymi siłami. Rejony likwidacji skażeń wybiera się w miejscach umożliwiających wejście do rejonów docelowych nieskażonym pododdziałom.
Na postojach nie zmienia się ugrupowania marszowego kolumny pododdziału. Pojazdy zatrzymują się zazwyczaj po prawej stronie drogi w odległości nie mniejszej niż 10 m jeden od drugiego lub w odległościach ustalonych przez dowódcę. Żołnierze opuszczają wozy bojowe tylko na komendę swoich dowódców i rozmieszczają się (przebywają) w prawo od drogi. W wozach pozostają obserwatorzy, obsługi dyżurnych środków ogniowych i dyżurni przy środkach łączności dowódców. Załogi wozów bojowych (obsługi, kierowcy) przeprowadzają kontrolę sprzętu technicznego i wspólnie z wyznaczonymi do pomocy żołnierzami przeprowadzają w razie potrzeby obsługiwanie techniczne oraz uzupełniają zapasy paliw w zbiornikach pojazdów. Dyżurne pododdziały przeciwlotnicze znajdują się w kolumnie na swoich miejscach, w gotowości do otwarcia ognia.
W rejonie odpoczynku pododdział schodzi z drogi marszu i zajmuje wyznaczony rejon w sposób zapewniający utrzymanie stałej gotowości do odparcia ataku przeciwnika oraz szybkie sformowanie kolumny. Czas odpoczynku wykorzystuje się na przygotowanie i wydanie gorącego posiłku oraz uzupełnienie środków materiałowych, zwłaszcza amunicji strzeleckiej, przeciwlotniczej i paliw w zbiornikach pojazdów, kanistrach i beczkach.
Podczas marszu w nocy (w warunkach ograniczonej widoczności) pojazdy wykorzystują noktowizory oraz maskujące przesłony reflektorów i tylne lampy okrągłe. Używanie świateł w strefie bezpośredniego oddziaływania przeciwnika jest zabronione.
Na postojach nie zmienia się ugrupowania marszowego kolumny pododdziału. Pojazdy zatrzymują się zazwyczaj po prawej stronie drogi w odległości nie mniejszej niż 10 m jeden od drugiego lub w odległościach ustalonych przez dowódcę. Żołnierze opuszczają wozy bojowe tylko na komendę swoich dowódców i rozmieszczają się (przebywają) w prawo od drogi. W wozach pozostają obserwatorzy, obsługi dyżurnych środków ogniowych i dyżurni przy środkach łączności dowódców. Załogi wozów bojowych (obsługi, kierowcy) przeprowadzają kontrolę sprzętu technicznego i wspólnie z wyznaczonymi do pomocy żołnierzami przeprowadzają w razie potrzeby obsługiwanie techniczne oraz uzupełniają zapasy paliw w zbiornikach pojazdów. Dyżurne pododdziały przeciwlotnicze znajdują się w kolumnie na swoich miejscach, w gotowości do otwarcia ognia.
W rejonie odpoczynku pododdział schodzi z drogi marszu i zajmuje wyznaczony rejon w sposób zapewniający utrzymanie stałej gotowości do odparcia ataku przeciwnika oraz szybkie sformowanie kolumny. Czas odpoczynku wykorzystuje się na przygotowanie i wydanie gorącego posiłku oraz uzupełnienie środków materiałowych, zwłaszcza amunicji strzeleckiej, przeciwlotniczej i paliw w zbiornikach pojazdów, kanistrach i beczkach.
Rannych i chorych wymagających hospitalizacji, po udzieleniu pomocy medycznej, ewakuuje się do najbliższej wyznaczonej placówki leczniczej (punktu medycznego), a w razie niemożności ewakuacji - pozostawia się w swoim pododdziale lub przewozi przez drużynę sanitarną batalionu.
W czasie oddziaływania przeciwnika powietrznego kolumny z reguły nie przerywają marszu, zwiększa się odległości między pojazdami. Odpieranie uderzeń samolotów (śmigłowców) organizuje się siłami pododdziałów przeciwlotniczych, a także ogniem wydzielonych do tego celu pododdziałów zmechanizowanych. Ogień prowadzi się na komendę dowódców wozów bojowych w ruchu lub podczas krótkich przystanków. Na sygnał alarmu przeciwlotniczego włazy bojowych wozów piechoty (oprócz włazów, z których prowadzony będzie ogień) zamyka się.
Na sygnał o skażeniach żołnierze nakładają środki ochronne, w wozach bojowych zamyka się luki, włazy, otwory strzelnicze i żaluzje oraz włącza się urządzenia filtrowentylacyjne. Rejony skażone środkami trującymi i zakażone środkami biologicznymi pododdział na ogół obchodzi. W przypadku niemożności obejścia tych rejonów pododdział pokonuje je z maksymalną prędkością na kierunku zapewniającym najmniejsze skażenie (napromienienie). Pododdział przeprowadza likwidację skażeń natychmiast po wyjściu z terenu skażonego, najczęściej własnymi siłami. Rejony likwidacji skażeń wybiera się w miejscach umożliwiających wejście do rejonów docelowych nie skażonym pododdziałom.
W przypadku użycia przez przeciwnika środków zapalających, a także przy wymuszonym pokonywaniu rejonów pożarów zamyka się włazy, otwory strzelnicze i żaluzje bojowych wozów piechoty. Pododdział wychodzi z rejonu pożaru do przodu lub w stronę nawietrzną, zatrzymuje się i organizuje gaszenie palącego się sprzętu (uzbrojenia), ratowanie żołnierzy, pomoc medyczną rannym i poparzonym, po czym kontynuuje marsz.
Walkę z grupami dywersyjno - rozpoznawczymi przeciwnika prowadzą pododdziały wyznaczone do działania jako elementy ubezpieczenia marszowego i maszerujące w siłach głównych. W czasie marszu pododdziały będą walczyć z grupami dywersyjno-rozpoznawczymi w zasadzie tylko wtedy, gdy zaatakują one kolumny lub opanują jakikolwiek odcinek marszu (obiekt, rubież). Do walki z nimi będą angażowane tylko niezbędne siły, pozostałe pododdziały powinny kontynuować marsz.
Małe grupy przeciwnika (BWP, czołgi) pododdział działający jako ubezpieczenie marszowe zwalcza z marszu. Napotykając większe siły, zajmuje dogodną rubież, z której ogniem zatrzymuje przeciwnika, a następnie rozbija go. Jeżeli siły przeciwnika są przeważające i pododdział nie jest w stanie samodzielnie rozbić ich, po rozwinięciu i zajęciu rubieży utrzymuje ją do czasu podejścia sił głównych oraz zabezpiecza ich wejście do walki.
Pluton działający jako patrol czołowy rozpoczyna marsz w ustalonym czasie zapewniającym utrzymanie nakazanej odległości od sił głównych. Zniszczone, zaminowane i skażone odcinki dróg, uszkodzone mosty oraz zawały pododdział obchodzi, oznaczając drogę obejścia. Jeżeli obejście przeszkody jest niemożliwe lub gdy czas potrzebny na jej usunięcie jest mniejszy od czasu obejścia, to pododdział wykonuje w niej przejście. Małe grupy przeciwnika patrol czołowy niszczy w ruchu, zabierając zdobyte mapy lub inne dokumenty. Napotykając większe siły, zajmuje dogodną rubież, z której ogniem wszystkich środków zatrzymuje przeciwnika, a następnie niszczy go zdecydowanym atakiem. Jeżeli patrol nie jest w stanie samodzielnie zniszczyć przeważających sił przeciwnika, uporczywie utrzymuje zajętą rubież, zabezpieczając wejście do walki sił głównych. W razie zmiany zadania lub kierunku ruchu dowódca plutonu maszerującego jako patrol czołowy powinien szybko zatrzymać elementy ubezpieczenia (drużynę patrolową, szperaczy) oraz określić sposób dalszego działania. Pluton (drużyna) w dotychczasowym ugrupowaniu lub po dokonaniu niezbędnego przegrupowania, wychodzi najkrótszą drogą na nakazany kierunek i wykonuje nowe zadanie.
Pluton działający jako patrol tylny ubezpiecza siły główne od tyłu. Małe grupy przeciwnika niszczy ogniem z zasadzek. W przypadku zagrożenia uderzeniem przeważających sił zajmuje dogodną rubież, niszczy przeciwnika ogniem wszystkich środków, zatrzymuje go i nie dopuszcza do wykonania ataku na tyły sił głównych. Na rozkaz przełożonego pododdział może niszczyć mosty, przeprawy i minować drogi.
Pluton działający jako patrol boczny wykonuje marsz równolegle do kierunku marszu szpicy bocznej, na wysokości jej czoła, ubezpieczając ją przed niespodziewanym atakiem na skrzydło. Zadanie swoje wykonuje poprzez prowadzenie obserwacji okrężnej. Przy napotkaniu przeciwnika niszczy go z marszu lub z dogodnych stanowisk ogniowych. W zależności od potrzeb zagrożone skrzydło patrol boczny może ubezpieczyć drużyną patrolową, którą wysyła na odległość wzrokową. Przy działaniu jako stały patrol boczny zadanie swoje wykonuje na zasadzie obrony doraźnie zorganizowanej. W zależności od potrzeb i czasu: rozbudowuje pod względem inżynieryjnym stanowiska oporu; minuje podejścia; wykonuje zawały leśne; niszczy na rozkaz przełożonego odcinki dróg i mosty.
Drużyna będąca ubezpieczeniem bezpośrednim patrolu czołowego, tylnego czy bocznego jest drużyną patrolową. W czasie marszu prowadzi obserwację w ruchu i krótkich przystanków. Dowódca wozu patrolowego musi poruszać się po wyznaczonej drodze i utrzymywać tempo, które nie opóźni marszu ubezpieczanego pododdziału. Drużynę patrolową wysyła się na odległość zapewniającą obserwację jego działania przez dowódcę plutonu (patrolu), w dzień od 0,5 - 1,5 km w zależności od ukształtowania i pokrycia terenu.
Podstawowym sposobem działania drużyny patrolowej jest prowadzenie rozpoznania za pomocą obserwacji bezpośrednio z BWP, a gdy zachodzi potrzeba - również z poza wozu bojowego.
Jeżeli drużyna patrolowa napotyka małe grupy przeciwnika, otwiera ogień, dążąc do zniszczenia ich. W razie napotkania przeważających sił przeciwnika - spiesza się i prowadzi walkę z dogodnej rubieży terenowej, umożliwiając siłom głównym patrolu rozwinięcie się do walki.
W przypadku napotkania przeszkód lub zapór inżynieryjnych dowódca drużyny patrolowego powinien nakazać sprawdzenie, czy są one bronione przez przeciwnika i jakimi siłami. Uszkodzone mosty oraz zaminowane lub skażone odcinki dróg wóz patrolowy omija, oznaczając kierunki obejścia. O napotkaniu przeciwnika lub zapory oraz o znalezieniu obejścia dowódca drużyny patrolowej obowiązany jest meldować przełożonemu, który go wysłał.
Jeżeli nie ma możliwości wykonania zadania z wozu bojowego (rozpoznanie obiektów terenowych) wysyła się szperaczy. Bojowy wóz piechoty pozostaje w ukryciu, a działonowy - operator powinien być gotowy do wsparcia ogniem działania szperaczy. Szperacze działają parami. Jeden z nich jest starszym szperaczem, porusza się za szperaczem i kieruje jego działaniem, będąc w stałej gotowości do wsparcia go ogniem. Obserwuje również sygnały dowódcy drużyny oraz melduje mu - za pomocą sygnałów i znaków umówionych - o spostrzeżeniach. Szperacze przesuwają się od jednego przedmiotu terenowego do drugiego. Powinni oni zwracać uwagę na wszystkie charakterystyczne cechy terenu i przedmiotów terenowych. Muszą działać szybko i sprawnie. Po przeprowadzeniu rozpoznania starszy szperacz podaje sygnał “Droga wolna” lub “Widzę przeciwnika”. Jeżeli nie stwierdzono obecności przeciwnika, szperacze (wóz patrolowy) nie zatrzymują się i nadal wykonują swoje zadania. O wykryciu przeciwnika lub przeszkód (zapór) melduje dowódcy. Dalej działają zgodnie z jego wskazówkami. Po wykonaniu zadania natychmiast wracają do bojowego wozu piechoty i wykonują rozkazy dowódcy drużyny patrolowej.
W zimie przed rozpoczęciem marszu dowódca plutonu (drużyny) organizuje przygotowanie żołnierzy, pojazdów i broni do użycia w warunkach niskiej temperatury. Organizuje się przedsięwzięcia chroniące żołnierzy przed odmrożeniami oraz zapewnia niezbędną ilość gorących posiłków. Jeżeli marsz jest prowadzony przy głębokiej pokrywie śnieżnej, to do ubezpieczeń marszowych włącza się pojazdy wyposażone w sprzęt do odśnieżania.
Podczas marszu w odkrytych samochodach, żołnierze - oprócz obserwatorów - siedzą tyłem do kierunku jazdy, do ochrony wykorzystują peleryny.
W czasie marszu pieszo lub na nartach, zwłaszcza po bezdrożach albo w głębokim śniegu, drużynę znajdującą się na czele kolumny (żołnierza prowadzącego) zmienia się co 30 - 60 minut.
Na postojach (odpoczynkach), w razie konieczności (przy temperaturze -5° C i niżej), przeprowadza się okresowe podgrzewanie silników, żołnierzom zabrania się kłaść (siedzieć) na śniegu lub ziemi.
W górach szczególną uwagę zwraca się na sprawdzenie części bieżnych, mechanizmów kierowania i hamowania pojazdów, ustalenie i rozpoznanie trudno przekraczalnych odcinków drogi marszu, określenie sposobu ich pokonania i organizację ruchu na tych odcinkach. Ubezpieczenie marszowe wysyła się na odległość mniejszą niż w zwykłych warunkach. Prędkość marszu po stromych podjazdach, zjazdach i innych trudno przekraczalnych odcinkach zmniejsza się, a odległości między pojazdami - zwiększa, do granic zapewniających bezpieczny przejazd. Urwiska, osuwiska i inne niebezpieczne miejsca oznakowuje się, ustawia się znaki drogowe i bariery ochronne. Podczas pokonywania odcinków szczególnie niebezpiecznych żołnierze mogą się spieszać.
Przełęcze, kotliny, wąwozy, przejścia górskie, jary i tunele pododdziały pokonują nie zatrzymując się, z możliwie maksymalną prędkością. Postoje i odpoczynki organizuje się na równych odcinkach dróg, przed wzgórzami i przy źródłach wody.
W marszu po drogach z ostrymi zakrętami, przez wąwozy, w miejscach zagrożonych osuwiskami, lawinami śnieżnymi, obrywaniem skał, a także na odcinkach rozmieszczenia zapór zazwyczaj wysyła się ubezpieczenie bezpośrednie i wystawia obserwatorów. Niedozwolone jest zatrzymywanie kolumn w korytach wyschniętych rzek, w miejscach grożących lawinami oraz urwiskami lub pod nimi.
Wszystkie pojazdy wyposaża się w specjalne urządzenia hamujące i zwiększające przyczepność jak: kliny, belki, podkłady, samowyciągacze, ostrogi zabezpieczające przed stoczeniem się w razie zatrzymania na stromych podjazdach i zjazdach.
Podczas marszu w ugrupowaniu pieszym odcinki skalne, osuwiska i przełęcze pokonuje się zazwyczaj plutonami lub drużynami, z zachowaniem środków bezpieczeństwa. Na stromych podejściach, zejściach i innych trudno przekraczalnych odcinkach drogi w razie konieczności można organizować krótkie przystanki trwające do 3 minut.
Marsz kończy się po wejściu pododdziału do nakazanego rejonu (na rubież) lub z chwilą rozpoczęcia rozwijania się do walki.