Opracowanie teoretyczne :
Spoiwem wiążącym ze sobą cząsteczki, z których zbudowana jest materia są siły międzycząsteczkowe. Mają one naturę elektromagnetyczną, a ich podstawową cechą jest to, że ich oddziaływanie jest znaczące tylko na bardzo niewielkich odległościach, porównywalnych z wymiarami cząsteczek (to jest rzędu 10-10 m ). Siły oddziaływania międzycząsteczkowego występują w dwóch postaciach : jako siły przyciągania Fp i siły odpychania Fo.
Oddziaływania te prowadzą do szeregu tzw zjawisk cząsteczkowych, z których najbardziej znane to zjawiska dyfuzji, osmozy, włoskowatości, napięcia powierzchniowego.
W opisywanym doświadczeniu decydującą rolę odgrywają napięcie powierzchniowe i włoskowatość. Zjawisko napięcia powierzchniowego przejawia się w istnieniu na powierzchni cieczy cienkiej błonki, która posiada, w zakresie działania niewielkich sił, własność sprężystości postaci (charakterystyczna dla ciał stałych).
Istotą występowania tego zjawiska jest to, że na cząsteczki znajdujące się wewnątrz cieczy działają siły pochodzące od otaczających je wokół innych cząsteczek. Ze względu na symetrię, oddziaływania te wzajemnie równoważą się. Tej symetrii nie doznają natomiast cząsteczki znajdujące się w warstwie powierzchniowej, gdyż od góry stykają się one co najwyżej z cząsteczkami powietrza, których jest względnie mało i z którymi oddziaływanie jest dużo słabsze. Tak więc wypadkowa siła działająca na takie cząsteczki jest różna od zera i skierowana jest do wnętrza cieczy. Tym samym powierzchnia cieczy ma własność sprężystej błonki, która dążąc do maksymalnego zmniejszenia powierzchni cieczy nadaje na przykład kropli cieczy kształt kulisty.
Do określenia wielkości napięcia powierzchniowego służy współczynnik napięcia powierzchniowego.