OCHRONA WŁASNOŚCI INTELEKTUALNEJ
Egzamin: tylko to co na wykładzie, ustny, na ostatnich i przedostatnich zajęciach
(7 i 21.05.2011 r.)
Termin ochrona własności intelektualnej powstał na Konwencji w Paryżu w 1883 roku. Ustalono na niej, iż osobom fizycznym i prawnym we wszystkich krajach przysługuje ochrona własności intelektualnej i przemysłowej.
Konwencja wprowadziła dwie zasady:
1.zasadę priorytetu
2. zasadę terytorialności
zasada priorytetu została wyrażona w art.4 konwencji i polega na tym, że osoba, która w jednym z krajów członkowskich zgłosiła wynalazek do opatentowania , ma prawo korzystać w każdym innym kraju członkowskim z ochrony jaką zapewnia samo zgłoszenie, jeżeli w ciągu 12 miesięcy przy wynalazkach i wzorach użytkowych lub 6 miesięcy przy znakach towarowych dokona zgłoszenia w tym kraju. Zgłoszenie w drugim kraju liczy się za dokonane w dacie zgłoszenia we własnym kraju.
zasada terytorialności oznacza, że uprawnienia wchodzące w zakres własności przemysłowej są chronione według prawa tego państwa, w którym znajduje się siedziba sądu orzekającego w sprawie. W ujęciu konwencji własność przemysłowa rozumiana jest w znaczeniu szerokim i stosuje się do przemysłu i handlu, przemysłu rolnego i wydobywczego wszystkich produktów wytworzonych lub naturalnych np. liści tytoniu, owoców, nasion, win, minerałów, wód mineralnych, kwiatów, mąki, piwa.
Przedmiotem ochrony tej własności są patenty na wynalazki, wzory użytkowe i przemysłowe, znaki towarowe i usługowe, nazwa handlowa i oznaczenia pochodzenia lub nazwy pochodzenia, a także zwalczania nieuczciwej konkurencji.
Zasady prawne opracowane na Konwencji w Paryżu zostały rozszerzone na kolejnych konwencjach, które odbywały się co kilka lat. W tej chwili jest już kilka tomów przepisów prawnych dotyczących ochrony własności intelektualnej.
Siedziba podmiotu gospodarczego oraz miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powinny być oznaczone na zewnątrz. Oznaczenie to powinno zawierać nazwę lub imię i nazwisko podmiotu gospodarczego oraz określenie rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej.
Zaniechanie tego obowiązku jest wykroczeniem wynikającym z art. 60 §2 Kodeksu Wykroczeń. Poza tym oznaczenie przedsiębiorstwa nie może być takie, aby wprowadziło w błąd odbiorców co do tożsamości z innym przedsiębiorstwem konkurencyjnym bez względu na to, gdziekolwiek ono by się znajdowało. W razie przekroczenia tego wymagania, przedsiębiorcy którego prawa zostały naruszone, przysługuje roszczenie o zaniechaniu, usunięcie przyczyn i odszkodowanie, a także prawo złożenia oświadczenia odpowiedniej treści, a także roszczenie o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści przez osoby, które dopuściły się czynu nieuczciwej konkurencji.
Siedzibą osoby prawnej jest miejscowość, w której ma siedzibę jej organ zarządzający, jeżeli ustawa lub oparty na nie statut nie stanowią inaczej.
Siedzibą każdego podmiotu gospodarczego jest ten obiekt, w którym podmiot realizuje swoje podstawowe funkcje związane z prowadzeniem stałej i zawodowej działalności gospodarczej.
Przyjmuje się, że siedzibą przedsiębiorstwa jest miejsce, w którym znajduje się ośrodek działalności gospodarczej osoby prawnej lub fizycznej.
Nazwa przedsiębiorstwa powinna być tworzona przy uwzględnieniu następujących zasad:
zasada prawdziwości- oznacza, że nazwa przedsiębiorstwa powinna odpowiadać rzeczywistemu przedmiotowi jego działalności i nie powinna co do tego wprowadzać w błąd, a także wyróżniać dane przedsiębiorstwo spośród innych podobnych.
zasada jedności- oznacza, że przedsiębiorstwo może posiadać tylko jedną nazwę.
zasada wyłączności- wskazuje na możliwość posługiwania się na terenie działalności danego przedsiębiorstwa tą samą nazwą przez inne przedsiębiorstwo.