3801


cz.VI

Strumień obmywał moje stopy, gdy byłam pogrążona we wspomnieniach. Dlaczego tak bardzo przejmowało mnie to, co działo się z Jakiem? Eh, zawsze byliśmy sobie bliscy, ale nie powinno to tak mocno na mnie oddziałowywać. Teraz moje miejsce zajęła ona. Nigdy nie darzyła mnie nadmierną sympatia. Od zawsze twierdziła, że to ja jestem jedynym powodem, przez którego Jacob cierpi. Że to ja doprowadziłam do jego samotnej podróży, ucieczki. Nie byłam w stanie się przeciwstawić tym zarzutom. Wiedziałam, że nie są one bezpodstawne.
Zaczęłam odganiać od siebie myśli. Kochałam go, ale jak brata i to nigdy się nie zmieni. Teraz Jacob darzył miłością Reneesme, a ja już na wieczność będę trwać z Edwardem w naszym głębokim uczuciu.
Przez ostatnie dwa dni tłumiłam w sobie tęsknotę za mężem. Gdy tylko o nim pomyślałam, to uczucie odrodziło się we mnie ze zdwojoną siłą. Pragnienie i pożądanie wzięły nade mną górę. Tęskniłam.
Poczułam w powietrzu słodką woń. Tylko jedna osoba na świecie miała taki zapach. Myślałam, że to moja wyobraźnia zaczynać działać na zmysły, ale z kolejnym podmuchem chłodnego wiatru zapach stał się intensywniejszy. Teraz miałam już pewność, że się zbliżają. Gdy wiatr znów napawał mnie słodyczą, wyczułam również zapach Alice, Emmetta i Sama. Już dłużej nie mogłam się powstrzymywać, pragnienia zwyciężyły. Zerwałam się i zaczęłam biec. Po chwili znajdowałam się w stalowym uścisku Edwarda. Moje usta błądziły niecierpliwie po jego twarzy, szukając zaspokojenia. Gdy wreszcie napotkały wargi, wpiłam się w nie bez opamiętania. Czułam pożądanie w każdym skrawku swojego ciała. Zapomnieliśmy na moment o delikatności, która zawsze nam towarzyszyła. Nasze ruchy były wręcz brutalne. Błądził rękoma po moich plecach, wplatając palce we włosy. Po chwili podniósł mnie do góry, nie odrywając ust od moich. Oplotłam nogi wokół jego bioder, zmniejszając tym samym odległość między naszymi rozpalonymi ciałami.
Wiedziałam, ze muszę się opanować, nie mogłam pozwolić by żądze fizyczne przejęły nade mną kontrolę. Gdy tylko udało mi się oderwać od ukochanego, zaczerpnęłam powietrza. On nie przestawał błądzić ustami po mojej szyi.
-Udało się?- Wyszeptałam. To było ważne. Znów miałam kontrolę i panowałam nad sobą. Dopiero tera wyczułam, że jego towarzysze zniknęli. Byłam wdzięczna im za to, że dali nam odrobinę prywatności.
-Tak, Sam i Carlisle zapewne właśnie zakładają mu opatrunek - zastanowił się przez sekundę i dodał:
-Powinniśmy tam być…- Po chwili poczułam, że Edward, obejmując mnie, zaczął biec w stronę domu. Wtuliłam głowę w jego włosy i upajałam się bliskością między nami. Odkąd stałam się wampirem, nie rozstawaliśmy się na dłużej, niż kilka godzin. Te dwa dni rozłąki wydawały mi się teraz wiecznością.
-Nigdy więcej nie zostawię cię samej, kochanie. Obiecuję- wyszeptał.
Czy on naprawdę nie może czytać w moich myślach? Znów powiedział to, co chciałam usłyszeć. Złożyłam delikatny pocałunek na jego karku.
-Mam taką nadzieję.- Odparłam po chwili, zamykając oczy.
Poczułam, że jego uścisk się rozluźnia. Staliśmy już przed szklanymi drzwiami. Zsunęłam się z niego i weszłam do środka. Skierowaliśmy się na górę do pokoju, gdzie byli zebrani już wszyscy. Carlisle i Esme stali przy Jacobie. Sam przytulał płaczącą dziewczynę. Alice i Jasper umiejscowili się w kącie, nie puszczając swoich dłoni. Emmet siedział na fotelu, trzymając Rosalie i Reneesme na kolanach. My wciąż znajdowaliśmy się przy drzwiach. Poczułam rękę Edwarda na biodrze, przysunął mnie do siebie.
W pokoju panowała cisza, wszyscy oczekiwali reakcji organizmu Jacoba na okład. Wyczuwałam cztery bijące serca, jednak szybko zorientowałam się, który rytm należy do mojego przyjaciela. Był najwolniejszy ze wszystkich. Nagle, z sekundy na sekundę, zaczął przyspieszać. Jego serce biło niczym pozbawiony wolności, szamoczący się ptak w klatce. Nikt nie wiedział co się dzieje, dostrzegłam przerażenie na twarzach zebranych. Czyżby umierał? Wtedy rytm serca znowu zwolnił tempo, powracając do poprzedniego. Byłam zdezorientowana. W środku Jacob musiał teraz toczyć walkę, bo bicie znów zaczęło wzrastać. W pewnym momencie miałam wrażenie, że buntujące się serce zaraz wyskoczy z jego piersi. Wszyscy członkowie mojej rodziny wstrzymali oddech. Znów zwolniło pracę, teraz było ledwo słyszalne. Pik, pik, pik… Jeszcze jedno uderzenie i nastała cisza. Było to ostatnie uderzenie serca Jacoba.
Poczułam, że Edward oplata mnie rękami w talii. Oparłam policzek na jego torsie i poczułam palący żar wokół oczu, znów wrócił wampirzy płacz. Właśnie straciłam przyjaciela. Gdybym mogła wydać z siebie jakikolwiek dźwięk, zapewne szlochałabym teraz głośno. Nigdy nie czułam takiej pustki, przepełniała mnie. Chciałam wyjść, biec, uciec od tej sytuacji. Tak naprawdę świadomość, że Jake nas opuścił, jeszcze do mnie nie docierała. Tuliłam się do Edwarda, gdy usłyszałam rytm jego serca. Odwróciłam się gwałtownie, nie mogłam uwierzyć…
Serce Jacoba znów zaczęło bić. Mogłam usłyszeć jego cichą i powolną pracę. Na mojej twarzy musiało malować się zdezorientowanie i niewypowiedziana radość, gdyż Alice z Jasperem wpatrywali się intensywnie we mnie. Jednak nie to zwróciło moją uwagę. Temperatura jego ciała nie była tak niewyobrażalnie wysoka, jak zwykle. Powróciła do zwykłej, ludzkiej wysokości. Gdy podeszłam bliżej, uderzyła mnie woń krwi. Już nie śmierdział tak, jak wilkołaki. Poczułam palący ogień w gardle, jego krew wzywała mnie. Po sekundzie opanowałam się, tłumiąc pragnienie, lecz zdałam sobie sprawę, ze dłoń Edwarda spoczywa na moim ramieniu. Musiał poczuć to co ja, wszyscy musieli to poczuć.
Powoli znów zbliżyłam się do niego, przejechałam palcami po ciemnej skórze przedramienia. Już nie parzyła tak, jak zawsze. Owszem, była ciepła, ale nie gorąca. I wtedy właśnie zdałam sobie sprawę z tego, co się wydarzyło. Jacob ponownie był człowiekiem! Spojrzałam w oczy Edwardowi, ich topazowy kolor walczył teraz o dominację z czernią. Widocznie krew Jake'a oddziaływała na niego tak mocno, jak na początku na mnie. Teraz to on cierpiał. Rozejrzałam się po pokoju. Spostrzegłam, ze Alice z Jasperem zniknęli. Widocznie Jazz miał problemy z kontrolowaniem się. Nie zdziwiło mnie to, zawsze był ostrożny, a ta sytuacja wymagała od całej naszej rodziny dystansu i ostrożności. Poczułam, że Jacob się poruszył. Utkwiłam wzrok w jego twarzy.
-Leah…-Tylko tyle był w stanie wyszeptać. Dziewczyna w ułamku sekundy była już przy nim. Gładziła dłonią jego policzek, kładąc głowę na bezwładnym ramieniu.
Chyba wszyscy zrozumieli, że potrzebują teraz spokoju, ponieważ zaczęli pojedynczo opuszczać pomieszczenie. Jeszcze raz spojrzałam w ich kierunku. Już nie musiałam się obawiać, mój przyjaciel żył i znów był człowiekiem. Cieszyłam się, że nie jest sam. Ona przy nim trwała, a ja coś zrozumiałam…
Jacob był dla mnie tylko przyjacielem, a Leah nie była już tylko jego przyjaciółką, stała się kimś więcej.
Chwyciłam Edwarda za dłoń, ściskając ją delikatnie, po czym opuściliśmy pokój. Do pełni szczęścia potrzebowałam jedynie zapewnienia, że wampir odpowiedzialny za to wszystko, już niedługo zakończy swoje istnienie, ale na to musiałam chyba jeszcze trochę poczekać.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
3801
3801
3801
3801
3801

więcej podobnych podstron