Siły NATO w ramach ISAF wykonują swoje zadania na podstawie Rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ dnia 20 grudnia 2002 roku,Rezolucji z 13 października 2003 roku oraz Porozumienia z Bonn z 5 grudnia 2001 roku dotyczącego tymczasowych ustaleń w sprawie odbudowy stałych instytucji rządowych w Afganistanie. Głównym celem misji ISAF jest wsparcie rządu afgańskiego w zapewnieniu oraz utrzymaniu bezpieczeństwa, pomoc w odbudowie Afganistanu i stworzeniu demokratycznych struktur państwowych. Zadania realizowane w ramach ISAF przyczynić się mają do poprawy sytuacji gospodarczej kraju, wzrostu społecznej akceptacji demokratycznie wybranego rządu oraz zwiększenia współpracy międzynarodowej.
W odpowiedzi na zaproszenie do udziału w Międzynarodowych Siłach Wspierania Bezpieczeństwa (International Security Assistance Force - ISAF) w Afganistanie 16 marca 2002 r. skierowano w rejon misji pierwszą grupę polskich żołnierzy. W zakresie jej działania znalazło się przede wszystkim rozminowywanie terenu, ochrona lotniska w Kabulu, a także budowa infrastruktury drogowo-mostowej i innego zaplecza logistycznego, niezbędnego do działania międzynarodowych sił wojskowych. W sumie do udziału w operacji wydzielono siły liczące ok. 300 żołnierzy. Skład polskiego kontyngentu w Afganistanie (PKW Afganistan) został wkrótce zmodyfikowany i od połowy 2002 r. liczył ok. 120 żołnierzy. Zadania realizowane przez Polski Kontyngent Wojskowy do początku 2007 r. ograniczały się w zasadzie do typowych działań inżynieryjnych.
Bezpośrednią przyczyną wybuchu wojny w Afganistanie była odmowa wydania Osamy bin Ladena, który był podejrzany o zorganizowanie zamachów na World Trade Center i Pentagon 11 września 2001 roku. 9 października 2001 roku wojska państw NATO popierane przez pozostających w górach żołnierzy sojuszu północnego rozpoczęły bombardowania głównych miast Afganistanu - Kabulu, Kandaharu, Mazar i Szarif. W ciągu kilkunastu dni siły sojuszu północnego wyzwoliły ważniejsze miasta Afganistanu i zmusiły talibów do ukrycia się w górach. W grudniu 2001 roku wojska amerykańskie podjęły szturm na twierdzę Tora-Bora, w której prawdopodobnie ukrywał się Osama bin Laden jednak nie znalazły terrorysty. Po zakończeniu działań wojennych na początku 2002 roku wojska NATO w liczbie 150 tys. żołnierzy pozostały w Afganistanie. Zajmują się zwalczaniem terrorystów i bojowników talibańskich.
Władzę w Afganistanie w czerwcu 2002 r objął Pasztun Hamid Karzai, , a do kraju przybyło kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy sił pokojowych pod dowództwem NATO. Członkowie zwycięskiej koalicji zajęli się odbudową kraju zniszczonego ponad 20-letnią wojną. Jednak wielu lokalnych przywódców dysponuje własnymi oddziałami zbrojnymi i nie chce się podporządkowywać władzom w Kabulu, a w górach i na pograniczu z Pakistanem wciąż ukrywają się siły talibów. Potrafią oni zadawać dotkliwe ciosy. Poważnym problemem pozostała przemoc, która nadal była jednym ze sposobów na załatwianie sporów politycznych. 5 września 2002 roku miała miejsce nieudana próba zamachu na prezydenta Karzai. 6 lipca 2002 roku zamordowany został wiceprezydent Haji Abdul Qadir, a 14 lutego 2002 roku minister lotnictwa Haji Abd-ur-Rehaman.. Od wiosny 2003 nasiliły się ataki na wojska międzynarodowe, siły wierne władzom w Kabulu oraz organizacje humanitarne, które musiały zrezygnować z działalności w zdominowanej przez Pasztunów południowo-zachodniej części kraju. W 2004 i 2005 roku zaznaczyło się wzmożenie aktywności Talibów i grup rebelianckich z nimi powiązanych. Ich najbardziej spektakularnym sukcesem w tym okresie było zestrzelenie 28 czerwca 2005 roku amerykańskiego śmigłowca Chinook, w którym zginęło 16 żołnierzy. W latach 2005-2006 liczebność i aktywność sił antyrządowej opozycji znacznie się wzmogła, systematycznie rosną straty wojsk rządowych oraz sił NATO coraz częściej odbieranych w opinii społeczeństwa afgańskiego jako okupanci. Dalsze pogorszenie się sytuacji w Afganistanie w pierwszej połowie 2006 roku zmusiło USA do przeprowadzenia operacji „Mountain Thrust” opartej na intensywnych bombardowaniach, która była największą operacją militarną od 2001 roku. Nie doprowadziła ona jednak do osłabienia działalności Talibów, np. 8 września 2006 roku w samobójczym zamachu na konwój amerykański koło ambasady w Kabulu zginęło 14 Afgańczyków i 2 żołnierzy amerykańskich. Po nasileniu się walk w 2006 roku powszechnie spodziewano się wiosennej ofensywy Talibów na wiosnę 2007 roku, ale nie doszło do niej, natomiast Talibowie ponieśli duże straty w wyniku zapobiegawczych operacji koalicji międzynarodowej na południu kraju. W maju 2007 roku w walkach w prowincji Helmand zginął czołowy dowódca wojskowy Talibów Mullah Dadullah. Konflikt stale przybierał jednak na intensywności, Rebelianci zaczęli na większą skalę stosować techniki walki partyzanckiej znane z konfliktu w Iraku, Poważnym problemem wydawała się niedostateczna ilość żołnierzy, co powodowało, że zdobyte w walce terytoria musiały po jakimś czasie z powrotem dostać się w ręce wroga. W połowie 2007 roku międzynarodowe siły ISAF (złożone niemal wyłącznie z państw NATO) liczyły około 35 tysięcy żołnierzy, z czego połowę stanowili Amerykanie, a 7 tysięcy - Brytyjczycy
AFGANISTAN PO 2008 ROKU
Początek 2008 roku przyniósł dalsze nasilenie przemocy w Afganistanie. 17 lutego co najmniej 100 osób zginęło podczas walk psów w Kandaharze w najkrwawszym zamachu samobójczym w Afganistanie po obaleniu reżimu Talibów w 2001 roku. Następnego dnia 37 osób zginęło w zamachu samobójczym w mieście Spin Boldak na granicy z Pakistanem. Coraz większa ilość poważnych instytutów badawczych zaczęła ostrzegać, że Afganistan może stać się „upadłym państwem” zagrażającym regionalnej stabilności jeśli nie nastąpi intensyfikacja zaangażowania międzynarodowego w tym kraju. Pod koniec marca 2008 roku Talibowie ogłosili w internecie początek „wiosennej ofensywy” w Afganistanie. 27 kwietnia podczas obchodów 16. rocznicy upadku rządu komunistycznego w Kabulu Talibowie przeprowadzili nieudaną próbę zamachu na prezydenta Afganistanu Hamida Karzai, w której zginęły 3 osoby. Ważny incydent, który skupił uwagę na zaangażowaniu regionalnych mocarstw w konflikcie w Afganistanie, wydarzył się 7 lipca 2008 roku, gdy 58 osób zginęło, a 150 zostało rannych w zamachu samobójczym przed ambasadą Indii w Kabulu. Podejrzenia o zorganizowanie zamachu natychmiast zostały rzucone na pakistańskie siły wywiadowcze ISI, co pogorszyło stosunki między Pakistanem a Afganistanem i Indiami. Stałym problemem koalicji międzynarodowej były incydenty, w których śmierć ponosili afgańscy cywile. Najgłośniejsze z nich miały miejsce 5 lipca w prowincji Nangarhar, gdzie według władz afgańskich w nalocie amerykańskim zginęło 47 cywilów. Na początku października media wyszło na jaw, że nieco wcześniej w Arabii Saudyjskiej doszło do spotkania przedstawicieli rządu afgańskiego i Talibów, co rozbudziło nadzieje na możliwość pokojowego załatwienia konfliktu. Jednak gdy 16 listopada prezydent Karzai wysunął ofertę rozmów pokojowych i pełnych gwarancji bezpieczeństwa dla lidera Talibów Mułły Omara, Talibowie natychmiast oświadczyli, że warunkiem wszelkich rozmów jest opuszczenie Afganistanu przez obce wojska. W tej sytuacji, przy ciągle trwających zamachach samobójczych i atakach rebelianckich, rok 2008 zakończył się w Afganistanie mało obiecująco. 17 lutego 2009 roku nowy prezydent USA Barack Obama zatwierdził wysłanie do Afganistanu dodatkowych 17 tysięcy żołnierzy. Pierwsza połowa 2009 roku stała pod znakiem wciąż nasilającego się konfliktu, nawet w okresie zimowym - Talibowie przeprowadzali krwawe ataki, np. 1 stycznia zabili 20 afgańskich policjantów w dystrykcie Musa Qala w prowincji Helmand.
Sytuacja bieżąca w Afganistanie
Operacja stabilizacyjna w Afganistanie stanowi dla Sił Zbrojnych RP jedno z największych wyzwań wojskowych ostatnich lat. Misja realizowana jest w warunkach, które pod względem kulturowym, cywilizacyjnym i klimatycznym całkowicie odbiegają od realiów europejskich. Sytuacja wewnętrzna w Afganistanie jest wciaż niestabilna. Mimo znaczacych postępów w dziedzinie politycznej, poziom bezpieczeństwa prowincji afgańskich ciągle jest niezadowalajacy. W ciągu ostatniego roku nastąpiło wznowienie militarnej działalnosci talibów na południu i wschodzie Afganistanu oraz odzyskiwanie przez nich wpływów politycznych wsród ludnosci tych terenów. Odżyły wewnętrzne konflikty. Głównymi czynnikami generującymi zagrożenia zbrojne w Afganistanie pozostaja działania terrorystyczne talibów, radykalnej frakcji Hizb-i-Islami Gulbuddina Hekmatjara i nieliczne bojówki Al-Kaidy. Należy podkreślić, że organizacje terrorystyczne są przygotowane do wykonywania ataków na terytorium całego państwa. Działalność poszczególnych ugrupowań zbrojnych w Afganistanie koncentruje się wzdłuż linii komunikacyjnych oraz kluczowych pozycji sił koalicyjnych i Afgańskich Sił Bezpieczeństwa.