próchnica leśna-filename, Leśnictwo, Gleboznawstwo leśne


Próchnica leśna

Próchnica leśna jest to naturalna mieszanina różnych substancji organicznych i mineralno-organicznych, które gromadzą się w glebie oraz na jej powierzchni i są różnymi stadiami humifikacji szczątków roślin i zwierząt, głównie pod wpływem organizmów glebowych (Prusinkiewicz 1990). W skład próchnicy leśnej wchodzą szczątki roślinne i zwierzęce w różnym stopniu rozdrobnione i naturalnie przetworzone. Próchnica nagromadzona w glebie nosi nazwę endopróchnicy, a zalegająca na powierzchni gleby leśnej - ektopróchnicy. Budowę i właściwości próchnic leśnych kształtują głównie drzewostan z runem leśnym, właściwości gleby (szczególnie wodne) oraz warunki mikroklimatyczne. Szczególnie rodzaj szczątków organicznych wpływa na zróżnicowanie budowy ektopróchnicy. W siedliskoznawstwie leśnym próchnica jest bardzo ważnym wskaźnikiem procesów zachodzących w ekosystemach leśnych.

W zależności od warunków tworzenia się i rozkładu materii organicznej poziom organiczny O może wykazywać różną budowę. Wyróżnia się cztery podpoziomy: Ol surowinowy, Ofh detrytusowy, Of butwinowy i Oh epihumusowy. Podpoziomy te występują w poziomie organicznym w pewnej naturalnej kolejności właściwej dla poszczególnych typów próchnic leśnych. W poziomie organicznym można wyróżnić jeden, dwa lub trzy podpoziomy różniące się wyraźnie budową i stopniem przetworzenia (humifikacji).

Charakterystyka podpoziomów w próchnicy leśnej

Ol - podpoziom surowinowy, który tworzy niezbyt grubą warstwę (do kilku centymetrów) składającą się z mało zmienionego i luźno ułożonego opadu roślinnego związanego z podłożem głównie strzępkami grzybni. Barwy wyraźnie brunatne lub szarobrunatne. Można bez trudu rozpoznać z jakich gatunków pochodzą szczątki roślinne.

Ofh - podpoziom detrytusowy, w postaci kilkucentymetrowej warstwy rozdrobnionych i częściowo pokruszonych, zwykle ciemnobrunatnych resztek roślinnych, luźno ułożonych o wyglądzie tytoniu fajkowego. Materia organiczna ma w nim struktury tkankowe dobrze rozpoznawalne. Może zawierać znaczną domieszkę ziaren mineralnych. Detrytus jest charakterystyczny dla próchnic typu moder i występuje w glebach najczęściej mezotroficznych, niekiedy eutroficznych;

Of - podpoziom butwinowy, o grubości kilku do kilkunastu cm, składający się z resztek roślinnych i zwierzęcych w znacznym stopniu przetworzonych, jednak z rozpoznawalną jeszcze pod mikroskopem strukturą tkankową. Butwina jest z reguły silnie kwaśna, poprzerastana grzybniami, tworzy swego rodzaju wojłok dający się odrywać od gleby mineralnej płatami. Występuje w glebach o wolnym obiegu materii i jest charakterystyczna dla próchnicy typu mor. W zależności od składu materiału roślinnego i stosunków wilgotnościowych może to być butwina mazista, rozdrobniona, włóknista.

Oh - podpoziom epihumusowy, zbudowany jest z silnie zhumifikowanych, bezpostaciowych, ciemnobrunatnych lub czarnych substancji organicznych. Jest zwykle bardzo silnie kwaśny Tworzy warstewkę o miąższości najwyżej do kilku cm. Zalega bezpośrednio na powierzchni mineralnej części gleby, zawiera często dość znaczne domieszki ziaren kwarcu pochodzących z podłoża. Jest zwykle silnie przerośnięty korzeniami. W stanie wilgotnym posiada konsystencję mazistą. Po przeschnięciu przybiera strukturę drobnokaszkowatą. W stanie wyschniętym ujawniają się też białawe i jasnoszare ziarna kwarcu.

Typy próchnic leśnych

W morfogenetycznej systematyce próchnic leśnych stosuje się trzy podstawowe jednostki taksonomiczne: typ, podtyp i odmiana próchnicy leśnej.

Typ próchnicy określa specyfikę warunków troficznych danego siedliska leśnego. Wyróżniamy go na podstawie sekwencji poziomów i podpoziomów organicznych i organiczno-mineralnych w wierzchniej części profilu glebowego zawierających specyficznie rozmieszczoną, ilościowo i jakościowo zróżnicowaną materię organiczną w profilu glebowym.

Mull - typ próchnicy leśnej głównie siedlisk eutroficznych. Charakteryzuje się dużą aktywnością rozkładu materii organicznej, co uniemożliwia powstanie trwałego poziomu organicznego na powierzchni gleby. Opadłe szczątki roślinne zalegają na powierzchni gleby jedynie okresowo tworząc podpoziom surowinowy Ol. Natomiast w mineralnej części gleby powstaje dobrze rozwinięty poziomem próchniczny A z dużą ilością zhumifikowanej materii organicznej.

Moder - typ próchnicy leśnej, głównie siedlisk mezotroficznych, charakteryzuje się średnią aktywnością rozkładu materii organicznej, w wyniku czego powstają podpoziomy surowinowy i detrytusowy.

Mor - typ próchnicy leśnej, głównie siedlisk oligotroficznych; charakteryzuje się małą intensywnością rozkładu materii organicznej, w wyniku czego powstaje poziom organiczny, składający się z podpoziomów: surowinowego, butwinowego i epihumusowego.

Podtyp próchnicy określa specyfikę warunków wilgotnościowych, decydujących o jakości przejściowych i końcowych produktów humifikacji. Nazwę podtypu tworzy się przez umieszczenie przed nazwą danego typu przedrostka określającego wilgotność siedliska: ksero - suchy, droso - świeży, higro - wilgotny, hydro - mokry.

Tabela 2

Morfogenetyczna systematyka próchnic leśnych

Typ próchnicy

Podtyp próchnicy

Mor

1. Mor suchy (kseromor)

2. Mor świeży (drosomor)

3. Mor wilgotny (higromor)

4. Mor mokry (hydromor)

Moder

1. Moder suchy (kseromoder)

2. Moder świeży (drosomoder)

3. Moder wilgotny (higromoder)

4. Moder mokry (hydromoder)

Mull

1. Mull suchy (kseromull)

2. Mull świeży (drosomull)

3. Mull wilgotny (higromull)

4. Mull mokry (hydromull)

Niezależnie od wyżej wymienionych typów próchnicy leśnej, często spotyka się typy przejściowe, np. mor-moder i moder-mull, w których wyróżnia się podtypy według ogólnie obowiązujących zasad.

na rozkład.

wgMusierowicza

się w wodzie → (5 - 15 %)

- bardziej odporne na działanie drobnoustrojów,

- rozpuszczalne w eterze, alkoholu, benzenie → (5 - 20%)

przy udziale enzymów → (30 - 35%)

Rola próchnicy gleb leśnych

i degradacji siedlisk leśnych

Analiza jakościowa próchnicy

- kwasy fulwowe

- kwasy hymatomelanowe

- kwasy huminowe brunatne i szare

- humina

- bituminy

Związki humusowe

o słabo poznanej budowie chemicznej.

- Wykazują cechy koloidów cząsteczkowych , różnią się

między sobą:

-ciężarem drobinowym

-rozpuszczalnością

-podatnością na koagulację

-aktywnością chemiczną

- Związki organiczne, które przechodzą do roztworu przy

traktowaniu gleb mieszaniną alkoholu i benzenu

-Są mieszaniną węglowodorów, ich tlenowych pochodnych oraz

smół i wosków

- Są bogate w wodór (H), a ubogie w tlen (O2)

- Mają dużą wartość energetyczną

- Ich zawartość w glebie zależy od jej aktywności biologicznej

najwięcej (do 20%) w próchnicy gleb kwaśnych

o małej aktywności biologicznej.

Kwasy fulwowe

barwy jasnożółtej

barwy żółto-brązowej

które w czasie hydrolizy tworzą substancje redukujące,

zawierające azot.

Kwasy hymatomelanowe

grupy - metaksylowe

- karboksylowe

- wodorotlenowe

- zawierają ponad 60% węgla

nie sprzyja rozwojowi roślin

Kwasy huminowe

(typ fenoli)

- związki zawierające azot

- grupy funkcyjne: karboksylowe,

hydroksylowe, metaksylowe,

fenolowe

skład: C 52 - 62 % H 3,0 - 4,8 %

N 3,5 - 4,5 % O 32 - 39 %

- Kwasy huminowe brunatne

- Kwasy huminowe szare

- bardzo złożoną budowę chemiczną

- dużą zdolność sorpcyjną

- działają strukturotwórczo (agregaty ziarniste

i gruzełkowate)

- występują w glebach o wysokiej ilości próchnicy mullowej, zasobnych w Ca i Mg

/czarnoziemy, rędziny, brunatne, mady, torfowiska niskie/

Huminy i ulminy

lub podczas ogrzewania kwasów humusowych do temperatury powyżej 60ºC

Związki kompleksowe

1. Próchniczno - mineralne

2. Związki chelatowe

Związki próchniczno - mineralne

1.a - kwasy humusowe pokrywają cienką

powłoką minerały ilaste

1.b - minerały sorbują kwasy humusowe

w siatkę mineralną

1.c - kompleksy/próchniczno - mineralne/

powstają w przewodach pokarmowych

dżdżownic

- związki kompleksowe trudno ulegają

dyspersji, wymywaniu oraz mikrobiologicznemu

rozkładowi

Związki kompleksowe

- są kompleksowymi związkami substancji organicznej z Fe, Al, Mn, Cu i innymi

- w kompleksach uczestniczą między innymi kwasy fulwowe

- chelaty pozwalają uruchomić, a nawet wymyć mało ruchliwe składniki glebowe

w głąb profilu glebowego

- procesy te zachodzą w czasie bielicowania gleb

5



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Procesy, Leśnictwo, Gleboznawstwo leśne
Petrografia dla zaocznych, Leśnictwo, Gleboznawstwo leśne
Wykłady z 29.05.09 z gleboznastwa, Leśnictwo, Gleboznawstwo leśne
Pytania na gleboznawstwo, Leśnictwo, Gleboznawstwo leśne
Mineralogia dla zaocznych, Leśnictwo, Gleboznawstwo leśne
Zes. 7, AR Poznań - Leśnictwo, gleboznawstwo LP, Fizjologia roślin, tylko ściągi
transport egz, Leśnictwo - Studia Leśne, III rok, s. V - zimowy, transport
Drzewoznastwo Leśne - Topola, Leśnictwo, Drzewoznawstwo leśne
fizjo, AR Poznań - Leśnictwo, gleboznawstwo LP, Fizjologia roślin
Gleboznawstwo leśne studia mgr drugiego stopnia

więcej podobnych podstron