Wirus nabytego niedoboru odporności

From Wikipedia

Skocz do: navigation, szukaj

Wirus nabytego niedoboru odporności, HIV (ang. human immunodeficiency virus) - wirus z rodzaju lentiwirusów, z rodziny retrowirusów. Atakuje głównie limfocyty T-pomocnicze. Jego pojedyncze wirusy mają budowe kulistą i otoczone są otoczką lipidową, zawierającą liczne białka. Lipidy oraz białka otoczki są "pożyczone" od komórek gospodarza, w których się namnażały, co bardzo utrudnia rozpoznanie wirusa jako ciała obcego - komórki odponościowe nie dostrzegają antygenów czyli białek wirusa. Pod osłonką znajduje się płaszcz białkowy czyli kapsyd, kryjący materiał genetyczny wirusa. Wywołuje AIDS. Dotychczas poznano 2 typy wirusa:

• HIV-1

• HIV-2

Istnieje dyskusja na temat tego, kto jako pierwszy wyizolował wirus HIV. Uznaje się, że był to zespół Luca Montagniera (1983) pracujący w Instytucie Pasteura. W 1984 roku wirus został wyizolowany przez zespół Roberta Gallo w USA. Wyizolowane wirusy były identyczne i w końcu zostały nazwane HIV. W 1986 roku we Francji wyizolowano drugi typ wirusa (HIV-2), u pacjenta chorego na AIDS i leczącego się w Europie. HIV-2 jest najbardziej podobny do wirusów SIV (z ang. simian immunodeficiency virus) zachodnioafrykańskiej małpy mangaby szarej Cercocebus atys niż do HIV-1. HIV należy obecnie do najlepiej poznanych wirusów, ale charakteryzuje się dużą zmiennością, która może się objawiać nawet u jednego pacjenta (w różnych okresach rozwoju choroby). HIV wykazuje tropizm w stosunku do komórek posiadających na swojej powierzchni antygeny CD4 czyli do limfocytów T pomocniczych, makrofagów i komorek mikrogleju. Przy zakażeniu drogą płciową infekcji ulegają najpierw makrofagi. Przy zakażeniu poprzez krew infekcji ulegają jako pierwsze limfocyty T, co skutkuje ostrzejszym przebiegiem choroby.

Może być przenoszony drogą płciową (przez stosunek z zakażoną osobą), lub poprzez transfuzję zakażonej krwi, używanie igieł zanieczyszczonych krwią zakażonych osób (narkomani) oraz łożysko lub krew w trakcie porodu (zakażenie okołoporodowe), a także z mlekiem matki. Okres inkubacji wynosi od 0,5 do 3 lub nawet więcej lat. Swoiste przeciwciała pojawiają się już po 3-8 tygodniach, niekiedy dużo później. Są one wykorzystywane do diagnozowania AIDS i nosicielstwa HIV. Podejrzenie nosicielstwa stawia się na podstawie następujących objawów:

• zapalenie płuc

• pleśniaki w układzie pokarmowym

• nowotwory

• białaczka

• mięsak Kaposiego

Zapalenie wątroby typu B






Zapalenie wątroby typu B to poważne schorzenie wątroby spowodowane przez wirus zapalenia wątroby typu B (HBV - Hepatitis B Virus). Jest on przenoszony przez krew oraz płyny organizmu zawierające krew. Zakażenie wirusem HBV może nastąpić w czasie bezpośredniego kontaktu krew-krew, współżycia bez zabezpieczenia, stosowania nielegalnych leków i narkotyków. Zarażona kobieta może przekazać wirus noworodkowi w czasie porodu. HBV jest 100 razy bardziej zakaźny niż wirus HIV (Human Immunodeficiency Virus), powodujący AIDS. Zapaleniu wątroby typu B można zapobiec poprzez zastosowanie bezpiecznej i skutecznej szczepionki. Szczepionka nie działa u ludzi, którzy już są przewlekłymi nosicielami HBV.



Objawy


Jeśli zdrowy człowiek dorosły jest zakażony wirusem HBV, to jego organizm może zareagować na kilka różnych sposobów. Poniżej przedstawiono niektóre możliwe objawy infekcji HBV.

• W około 50 proc. przypadków HBV nie powoduje żadnych objawów.

• U około 49 proc. ludzi zarażonych wystąpią pewne objawy, do których można zaliczyć gorączkę, zmęczenie, ból mięśni lub stawów, utratę apetytu, nudności oraz wymioty. Wiele z tych osób będzie sądzić, że ma grypę i nie przypisze tych objawów infekcji HBV.

• U około 90 proc. wszystkich zakażonych rozwiną się przeciwciała przeciwko wirusowi, które całkowicie wyeliminują wirus z organizmu. Chociaż u takich osób mogą wystąpić pewne objawy, zostaną one wyleczone bez komplikacji.

• U niewielkiej liczby osób (około 1 proc.) rozwinie się zagrażające życiu, szybko postępujące zapalenie wątroby. Takie osoby mogą często mdleć ze zmęczenia, mieć zażółconą skórę oraz oczy (żółtaczka) i powiększony brzuch. Ostre, szybko postępujące zapalenie wątroby rozwija się nagle i w postaci bardzo ostrej, dlatego może być śmiertelne, jeśli nie będzie natychmiast leczone.

• U 5-10 proc. zakażonych osób dorosłych nigdy nie utworzą się przeciwciała przeciwko wirusowi i osoby te będą przewlekłymi nosicielami wirusa zapalenia wątroby typu B, często nie uświadamiając sobie tego. U przewlekłych nosicieli występuje zwiększone ryzyko chorób wątroby, takich jak marskość wątroby lub rak wątroby, ponieważ wirus HBV stale atakuje wątrobę.

Diagnoza


Ostre zakażenie HBV jest rozpoznawane prostym badaniem krwi na przeciwciała HBV. Przewlekłe zakażenie HBV jest trudne do rozpoznania (tylko poprzez specjalne badania krwi).



Leczenie


Nie ma jeszcze schematu leczenia ostrego zakażenia HBV. Do leczenia przewlekłego zakażenia HBV stosuje się interferon alfa-2b oraz lamiwudinę.
Wirusowemu zapaleniu wątroby typu B zapobiega bezpieczna i skuteczna szczepionka. Ryzyko może zostać zminimalizowane poprzez ograniczenie ilości partnerów, powstrzymywanie się od zażywania narkotyków oraz poprzez stosowanie środków zapewniających bezpieczny seks.

Co to jest ptasia grypa?

Wirus grypy towarzyszy człowiekowi od wieków. Pierwsze doniesienia na temat epidemii wywołanej grypą pochodzą z 412 r.p.n.e.. Od tamtej pory, co kilkaset lat opisywano przypadki światowej inwazji choroby, której przyczyny nie znano.

Dopiero w 1933 roku po raz pierwszy udało się wyizolować wirus grypy. Rodzina wirusów grypy nie jest jednorodna. Najbardziej ogólnie można podzielić ją na trzy grupy:

Wirus typu A - zakaża ludzi oraz inne ssaki a także ptaki. Najczęściej wywołuje epidemie. Wirus ptasiej grypy, jest wirusem grypy typu A i należy do rodziny Orthmyxviridae. Ze względu na obecność hemaglutynin (H) oraz neuraminidaz (N) wyróżnia się 16 typów H, oraz 9 N co w konsekwencji daje 144 możliwe kombinacje (H i N, dla wirusa szczepu A).

Wirus typu B - zakaża wyłącznie ludzi

Wirus typu C - charakteryzuje się najlżejszym przebiegiem, zakaża ludzi i świnie.

 

Wirusy grypy mają wielkość od 80 - 120 µm, ich rdzeń zbudowany jest z kwasu rybonukleinowego (RNA) oraz specyficznego białka nukleoproteiny i otoczony jest otoczką białkową. W zależności od charakteru nukleoproteiny wirusy grypy podzielono na trzy klasy oznaczane literami A, B i C.
Różne typy wirusa mogą wywoływać chorobę o różnym stopniu nasilenia. Każdy rodzaj wirusa ptasiej grypy można zaliczyć do dwóch klas: niskiej zjadliwości (LPAI - Low pathogenic avian influenza) oraz wysokiej (HPAI - Highly pathogenic avian influenza).
Wśród znanych 16 typów H jedynie H5, H7 oraz H9 mogą przekraczać granicę między organizmem ptaka a człowieka. Najbardziej znaną odmianą wirusa jest H5N1, wysoce patogenna, od 1997 spowodowała zagładę dziesiątek milionów ptaków.

Ptasia grypa znana jest od 1901 r. Po raz pierwszy odkryta i opisana została we Włoszech. W 1955 r. zidentyfikowano wywołujący ją patogen.
To choroba zakaźna, która atakuje ptactwo dzikie i hodowlane, wywołana przez szczep wirusa grypy typu A. Cząsteczki wirusa grypy mogą infekować także inne gatunki zwierząt, włączając w to świnie, konie, foki, wieloryby oraz ludzi. Jednakże, dzikie ptactwo pełni rolę naturalnego i bezobjawowego nosiciela, rozprzestrzeniając wirus pośród bardziej podatnego na infekcję ptactwa hodowlanego.

Wirus ptasiej grypy sporadycznie powoduje zakażenia u ludzi. Gdy jednak do tego dojdzie, to choroba przebiega o wiele ciężej od “ klasycznej” ludzkiej grypy. W niewielu przypadkach zakażenia zaobserwowano następujący przebieg choroby: gorączka, ból gardła, kaszel. Następnie może wystąpić wirusowe zapalenie płuc, w wyniku którego dochodzi do ostrej niewydolności oddechowej.

Głównym źródłem zagrożenia dla zdrowia ludzi i zwierząt (drobiu) są ptaki wolnożyjące (głównie ptaki wodne), będące bezobjawowymi nosicielami ptasiej grypy. Najbardziej prawdopodobnym źródłem zakażenia drobiu domowego jest bezpośredni lub pośredni kontakt ( woda do picia ) z takim ptactwem.
Wirus ptasiej grypy może rozprzestrzeniać się w powietrzu a także poprzez nawozy. Źródłem potencjalnego zakażenia oprócz wody, może być także skażona pasza oraz nieodkażona odzież robocza i sprzęt oraz zanieczyszczone środki transportu.
Główną drogą zakażenia jest kontakt z odchodami zarażonych ptaków. Wirus przenosi się również na butach, a także przez gryzonie do innych farm - rozszerzając w ten sposób rozmiar zagrożenia. Na zarażenie się ptasią grypą narażone są więc szczególnie osoby pracujące przy hodowli drobiu, nawet posiadające tylko kilka kur. Zakażenie może być także przenoszone na człowieka na drodze kontaktu z odchodami dzikiego ptactwa wędrownego, jednak dotychczas nie zanotowano zakażeń przenoszonych tą drogą, wszystkie przypadki choroby u ludzi pochodziły od ptactwa domowego.
Bardzo ważną rolę w rozprzestrzenianiu wirusa grypy odgrywa człowiek.
Rozprzestrzenianie z wiatrem zainfekowanych cząstek i kropelek nie ma większego znaczenia. Nie należy jednak obawiać się spożywania drobiu i jajek. Wirus ginie w czasie obróbce termicznej, można jedynie odradzać jedzenie surowych jaj.

Pierwsze przypadki zakażenia ludzi wirusem H5N1 - ptasiej grypy - wystąpiły w 1997 roku w Hongkongu. Zachorowało wówczas 18 osób, z których 6 zmarło. Od chwili pojawienia się wirusa, do sierpnia 2005 zakażeniu uległo na świecie 112 osób, z czego 65 zmarło.
Stwierdzono, że przyczyną wystąpienia choroby u ludzi był bliski kontakt z zakażonym drobiem. Rozprzestrzenianiu się choroby zapobiegła szybka likwidacja ok.1,5 mln sztuk drobiu. Do tej pory w Rosji nie zanotowano przypadku ptasiej grypy u ludzi.

Jej epidemie wybuchają najczęściej w krajach Azji Południowo-Wschodniej. Uważa się, że wszystkie gatunki ptaków są podatne na zakażenie wirusem ptasiej grypy, chociaż niektóre mogą być bardziej odporne. Wirus ptasiej grypy- H5N1- od końca 2003 roku zdziesiątkował ptactwo w fermach hodowlanych w Azji, a obecnego lata także na rosyjskiej Syberii i w Kazachstanie.

Okresowe występowanie na całym świecie epidemii ptasiej grypy najprawdopodobniej wiąże się z pośrednim lub bezpośrednim kontaktem drobiu domowego (bardziej podatnego) z dzikim ptactwem wodnym, które stanowi naturalnym, bezobjawowym "przenośnik" dla wirusa. Kiedy choroba wystąpi w stadzie, rozprzestrzenia się szybko.

Wszystkie przypadki zachorowań ludzi na tę chorobę są poddawane ścisłej kwarantannie, celem wyeliminowania możliwości mutacji wirusa grypy - w przypadku, gdy w organizmie osoby zarażonej "ptasim" wirusem funkcjonował by już wirus jednej z odmian ludzkiej grypy istniało by ryzyko jej zajścia. Co doprowadzić mogło by do gwałtownego, praktycznie niczym nie hamowanego rozprzestrzeniania nowego wirusa wśród ludzi - w konsekwencji do wybuchu pandemii.

 

Jak się zabezpieczyć przed ptasią grypą?

• unikaj kontaktu z wszelkim ptactwem nie zależnie od stanu jego zdrowia - unikaj miejsc, gdzie występują duże skupiska ptaków - ferm, kurników, stad gołębi na placach.

• Nie musisz rezygnować z mięsa drobiowego i jajek. Wirus ptasiej grypy ginie w obróbce termicznej w temperaturze powyżej 50 oC.

• Na rynku polskim dostępny jest lek stosowany w przypadku zdiagnozowania grypy, rekomendowany przez WHO, który może przepisać lekarz.

 Co to jest grypa?

Grypa dręczy ludzkość od dawna. Nazwa influenza czyli grypa odzwierciedla wiarę przodków, że wywołują ją oddziaływania złych mocy nadprzyrodzonych.

Grypa to ostra choroba zakaźna dotycząca całego organizmu ze szczególnym nasileniem objawów stanu zapalnego dróg oddechowych. Grypa jest wywoływana przez wirusy występujące w dwu głównych typach (typ A i typ B) i licznych podtypach. Obydwa typy a szczególnie typ A wirusa grypy wykazują znaczną zmienność wynikającą z mutacji genów programujących strukturę zewnętrznych elementów antygenowych wirusa: hemaglutyniny i neuraminidazy. Zmienność wirusa grypy pozwala mu unikać tych odczynów odpornościowych organizmu, które wywołała poprzednia infekcja.

Do zakażenia dochodzi drogą kropelkową (wtedy, gdy oddychamy powietrzem zawierającym wydzielinę śluzową z nosa i dróg oddechowych osób chorych na grypę - kaszlących i kichających). Okres wylęgania choroby/czyli czas od zakażenia do wystąpienia objawów) wynosi   przeciętnie 2-3 dni.

Na grypę możemy chorować wiele razy w życiu. Zależy to od stopnia odporności nabytej po pierwszym zachorowaniu, z to z kolei jest zależne od sprawności naszego układu odpornościowego. Nawet przy uodpornieniu wobec danego podtypu wirusa grypy, możemy zachorować po zarażeniu innym podtypem. Wirus grypy charakteryzuje się znaczną zmiennością i to jest przyczyną możliwości wielokrotnych zachorowań. Jednakże im wyższa ogólna i obronna sprawność układu odpornościowego tym mniejsze jest ryzyko zachorowań i wystąpienia powikłań.

---