Fotogrametria i teledetekcja, fotointerpretacja.
Fotogrametria: dział nauki zajmujący się określaniem położenia, wymiarów i kształtu obiektów przestrzennych na podstawie zdjęć
Teledetekcja - badanie wykonane z pewnej odległości. Metody teledetekcyjne dzielą się na aktywne i pasywne. W aktywnej teledetekcji sygnał jest wysłany z instrumentu, a po odbiciu od obiektu, odbierany i analizowany, np. radar. Pasywnymi metodami teledetekcji są metody oparte na analizie sygnału wysyłanego od obserwowanego obiektu. Zdjęcie fotograficzne jest przykładem teledetekcji pasywnej
Fotointerpretacja - postępowanie mające na celu rozpoznanie i identyfikację obiektów, zjawisk i procesów zachodzących na powierzchni Ziemi, a odwzorowanych na zdjęciach lotn. lub satelitarnych; rozróżnia się: f. kameralną — przeprowadzaną w warunkach laboratoryjnych na podstawie obserwacji wizualnych z wykorzystaniem instrumentów ułatwiających widzenie stereoskopowe, f. polową — wykorzystującą obserwacje przeprowadzane w terenie, i f. kombinowaną (polowo-kameralną)
Czym się charakteryzują fotogrametryczne metody pomiaru?
Są pomiarami pośrednimi
Polegają na mierzeniu obrazu obiektu
Ciężar prac jest w laboratorium (war. Kameralne)
Głównie pomiar fotopunktów (posiada wsp geodezyjne i jest jednoznacznie identyfikowalny na zdjęciu)
Dokumentalny charakter tworzony w oparciu o pamiary fotogrametryczne
Obiektywny charakter
Podział fotogrametrii ze względu na miejsce wykonania zdjęć.
Fotogrametria lotnicza (aerofotogrametria)
Fotogrametria satelitarna
Fotogrametria naziemna (terrofotogrametria)
Podział fotogrametrii w zależności od metod opracowania zdjęć.
Graficzne (najprostsze, mało dokładne)
Analityczne
Analogowe (służyły do wykonania rysunku obiektów w rzucie ortogonalnym)
Ortograficzne
Cyfrowe
Podział fotogrametrii ze względu na ilość zdjęć wykorzystanych zdjęć w trakcie opracowania.
Jednoobrazowa
Dwuobrazowa (stereoskopia)
Klasyfikacja autografów.
Wg rodzaju projekcji:
A z projekcją optyczną
A z projekcją mechaniczną
A z projekcją optyczno-mechaniczną
A z projekcją analityczną (a analityczne)
A cyfrowe (cyfrowe stacje fotogrametryczne)
Wg przeznaczenia autografu:
Autografy uniwersalne (do aerotriangulacji i kreślenia mapy)
Aerografy do kartowania (mapy)
Wg dokładności pracy autografu:
Autografy I kat: mh < 0.1 ‰ W
Autografy II kat 0.1 ‰ W < mh < 0.25 ‰W
Autografy II kat 0.25 ‰ W < mh < 0.5 ‰W
Co to są głębia ostrości i odległość hiperfokalna?
Głębia ostrości - parametr stosowany w optyce i fotografii do określania zakresu odległości, w którym obiekty obserwowane przez urządzenie optyczne sprawiają wrażenie ostrych.
Na zakres głębi ostrości mają wpływ następujące czynniki:
przysłona - im mniejszy otwór względny jest pozostawiony (czyli: czym wyższa liczba przysłony, np. 16 lub 22), tym większa głębia;
budowa obiektywu fotograficznego - im dłuższa ogniskowa, tym mniejsza głębia ostrości;
odległość na jaką ustawiona jest ostrość obiektywu (odległość między przemiotem a aparatem) - im odległość ta jest mniejsza, tym głębia ostrości również.
wymiary błony światłoczułej lub sensora używanych do rejestracji obrazu.
Dla obliczenia strefy ostrości wystarczy użyć wzoru:
T = k × u(1+m)
T - strefa ostrości, k - liczba przesłony, u - wielkość krążka rozproszenia, m - skala odwzorowania.
Odległość hiperfokalna to mierzona od aparatu fotograficznego lub kamery odległość, na którą trzeba ustawić ostrość, by uzyskać jak największą głębię ostrości, czyli przestrzeń, w której obiekty wydają się ostre. Inaczej mówiąc, jest to najmniejsza odległość, na którą trzeba ostrzyć, by głębia ostrości kończyła się w nieskończonej odległości (ostrość "po horyzont"). Głębia ta, zaczyna się w połowie odległości między aparatem, a odlegością hiperfokalną i kończy w nieskończoności.
Odległość hiperfokalna zależy od konkretnej wartości przysłony oraz ogniskowej obiektywu, a do jej ustawienia przydatna jest skala głębi ostrości nanoszona na obudowach wielu obiektywów.
Krzywa charakterystyczna materiału światłoczułego.
Krzywa charakterystyczna - krzywa charakterystyczna jest graficznym przedstawieniem na układzie współrzędnych gęstości wyrażonej funkcją ekspozycji. Jest nią zobrazowana zależność między gęstością a ekspozycją. Im gęstość emulsji większa, tym slajd jest mniej "przezroczysty" - ciemniejszy ze względu na większe zaczernienie; im gęstość mniejsza tym slajd staje się bardziej "przezroczysty" - biały przy oglądaniu. Ekspozycja wyrażona jest za pomocą logarytmu dziesiętnego z natężenia światła i czasu jego oddziaływania na materiał. Takie ujęcie sprawy oznacza, że zwiększenie ekspozycji (wyrażonej log dziesiętnym) o jedna działkę oznacza dziesięciokrotne zwiększenie naświetlania i odwrotnie
gęstość optyczna (D) logarytm ekspozycji (H)
Przedstawia ją układ współrzędnych (f to liczba przesłony):
D = f (log H)
Punkty i linie szczególne na zdjęciu pomiarowym.
Punkty szczególne - leżą w jednej linii największego spadku zdjęcia. Zajmują określone położenie w stosunku do kata nachylenia zdjęcia, środka rzutów i odl obrazowej f. ich położenie jest określane w stosunku do pkt głównego o.
pkt główny znajduje się w przecięciu lnii łączących przeciwległe znaczki tłowe.
Pkt nadirowy lezy na linii największego spadku i jest punktem zbiegu wszystkich elementów (linii) pionowych (prostopadłych do płaszczyzny a).
pkt izocentryczny leży na linii największego spadku, wszystkie kierunki prowadzone przez ten pkt nie sa zniekształcone ze względu na wpływ kąta nachylenia zdjęcia, skala wzdłuż linii h h prostopadlej do vv w pkt i jest stala i niezniekształcona mimo nachylenia zdjęcia. pkt przeciezia dwusieczna kata nachylenia zdjecia.
Główny pkt zbiegu pkt przebicia płaszczyzny zdjęcia prosta prostopadla do linii zbiegu zz i przechodzacą przez srodek rzutów s. pkt zbiegu wszystkich liniiplaszczyzny a równoległych do vv.
Linia największego spadku: główna pionowa zdjęcia, znajduja się na niej wszystkie punkty szczególne.
Linia zbiegu zz - linia horyzontu hh, jet na niej pkt glowny zbiegu oraz inne pkt zbiegu, które biegna opd katem 45' do linii vv, w płaszczyźnie przedmiotu a.
Główna linia pozioma h0h0 - linia prostopadla do linii największego spadku, przechodzaca przez pkt glowny zdjęcia.
Linia nie zniekształconej skali hi hi - linia rownolegla do linii hoho, przechodzaca przez pkt izocentryczny i.
Fotoszkic, fotomapa i ortofotomapa.
Fotoszkic - obraz terenu zestawiony z nieprzetworzonych, pionowych lub nachylonych zdjęć lotniczych dopasowanych wzajemnie na podstawie obrazu sytuacji terenowej. Może być niekiedy uzupełniony elementami mapy topograficznej wkreślonymi odręcznie lub w procesie reprodukcji. Fotoszkice zestawia się dla oddzielnych rubieży lub rejonów. Ze względu na stosunkowo małą dokładność pomiarową fotoszkiców wykorzystuje się je zazwyczaj łącznie z mapą topograficzną lub fotomapą. W razie braku map topograficznych wojska mogą być zaopatrywane w fotoszkice.
Fotomapa - mapa fotograficzna uzyskana drogą przetwarzania zdjęć (lotniczych)
Ortofotomapa - mapa fotograficzna uzyskana drogą przetważania różniczkowego; można ją uzyskać metodą analogową lub cyfrową.
Co to są i do czego służą elementy orientacji wewnętrznej zdjęć pomiarowych?
Liczbowa wartości: stałej kamery i wsp punktu głównego w układzie wyznaczonym przez znaczki tłowe, ich znajomośc jest niezbędna do rekonstrukcji promieni rzutujących.
Co to są i do czego służą elementy orientacji zewnętrznej zdjęć pomiarowych?
Służa do określenia płaszczyzny rzutów. Są to trzy wsp określające położenie środka rzutów w układzie wsp prostokątnych X, Y, Z oraz kąty określające nachylenie i skręcenie kamery: Ω, Ф, қ.
Co to są i do czego służą elementy orientacji wzajemnej zdjęć pomiarowych?
Są to wielkości, które pozwalają na odtworzenie wzajemnego położenia pary zdjęć tworzącej stereogram. Mogą one wynikać z elementów orientacji zewnętrznej zdjęć. Jeżeli utworzymy różnice pomiędzy odpowiadającymi sobie wielkościami elementów orientacji zewnętrznej prawego i lewego zdjęcia stereogramu to utworzymy układ elementów orientacji wzajemnej zdjęć, określający położenie w przestrzeni prawego zdjęcia względem lewego.
Elementy orientacji wzajemnej:
by, bz, Δқ, ФΔ, Δω lub қ', қ'', Ф', Ф'' Δω;
by, bz - składowe bazy fotografowania, Ф' - kąt nachylenia podłużnego lewego zdjęcia, mierzony w głównej płaszczyźnie rdzennej lewego zdjęcia, Δω - kąt dwuścienny zawarty między głównymi płaszczyznami rdzennymi lewego i prawego zdjęcia, қ' - kąt skręcenia lewego zdjęcia w jego płaszczyźnie