PODSTAWY PEDAGOGIKI - wykład 2 - 18.10.2011

II połowa XX wieku, początek XXI wieku-współczesność -Pedagogika Teoretyczna

(ponowoczesne wątpliwości- wynikające z niewiary , że można głównie dzięki nauce osiągnąć ciągły postęp w życiu społecznym, panowaniu nad przyrodą itp. oraz zainteresowania pedagogią.)

Lata 20 - te do II Wojny Światowej - Pedagogika normatywna.

(zarzucanie techniczności [techniczne oddziaływanie, opis rozwoju człowieka] i skupiana się na metodach. Powrót do filozoficznych pytań o cele wychowania, np. w jaką stronę chce rozwijać wychowanka?)

Przełom XIX i XX wieku- Pedagogika eksperymentalna

(próby całościowego opisu procesu wychowywania człowieka. Szukanie odpowiedzi na

temat czynników rozwoju (dziedziczność czy środowisko?).

Dyskusja - co decyduje o rozwoju człowieka. Kim tak naprawdę jest człowiek, ile swobody a ile przymusu w wychowaniu trzeba stosować - dyskusja , która trwa do dziś)

Wiek XIX- Pedagogika Praktyczna

(zainteresowania metodą oddziaływań pedagogicznych-przede wszystkim pracy na lekcji)

Początek XIX wieku - narodziny pedagogiki jako nauki

(Herbart - zainicjował badania skupione wokół kategorii „wychowanie”, czyli

wyodrębnił dziedzinę pedagogiki)

Pedagogia- dzieło praktyki, żywy proces doświadczany przez praktyka. Zespół metod i środków stosowanych w nauczaniu i wychowaniu. Wiedze o wychowaniu mają rozwijać również praktycy!

Najlepszą wiedzą na temat wychowania, która najbardziej zmieni rzeczywistość jest nauka.

RUCH BADACZY PRAKTYKÓW-rozwinął się dzięki możliwościom stworzonym przez technikę oraz dzięki niezadowoleniu z teorii. Podejmują się roli badacza i roli praktyka. Pojawił się u nas z nadejściem XXIwieku.

Tutor-ktoś kto pomaga odnajdywać wychowankowi swoją ścieżkę edukacyjną, życiową. Prowadzący.

CO POMAGA NAM ZROZUMIEĆ DZIAŁANIE?

Cykl Kolba- zaczynamy od praktyki. Trzeba przejść przez doświadczenie poznawcze. Jeżeli poddajemy to namysłowi idziemy piętro dalej, uruchamia się - refleksja. Potrzebuje wiedzy , która pomoże mi w pełni zrozumieć to co ma miejsce, więc potrzebna jest teoria. Sięga się do różnych źródeł itd…. Potem zastosowanie.

EDUKACJA- ogół zamierzonych i niezamierzonych oddziaływań (instytucjonalnych i indywidualnych) formujących zdolności życiowe (fizyczne, emocjonalne, intelektualne i społeczne) człowieka. Rozwijanie człowieka.

WYCHOWANIE- świadome i celowe działanie pedagogiczne zmierzające do osiągnięcia korzystnych zmian rozwojowych w osobowości wychowanka.

KSZTAŁCENIE- proces wspomagania uczącej się jednostki w poznawaniu świata i samej siebie; a więc proces dotyczący przede wszystkim sfery poznawczej.

Podział jest zbędny. Ucząc kogoś, działając na jego sferę intelektualną także kształtujemy jego charakter, wyrabiamy jego zdanie na dany temat itd… czyli i kształcenie i wychowanie.

Socjalizacja i wychowanie-oddziaływania społeczne.

W wypadku socjalizacji i wychowania ktoś wpływa na kogoś.

„Socjalizator”- osoba reprezentująca większą zbiorowość, nie uświadamiającą sobie swej roli społecznej.

Treść:

-sposoby zachowania

-normy i modele

-zasób wiedzy o rzeczywistości bezpośredniej

Wychowawca- Osoba świadoma swej roli reprezentanta zbiorowości

Treść:

-akceptowane sposoby zachowania

-wzory i ideały

-wiedza wykraczająca poza bezpośrednią rzeczywistość

PAIDAGOGOS

Paidos-chłopiec, dziecko

Gogos-prowadzić

PAIDAGOGIKE TECHNE

(dziś)

Wiedza pedagogiczna

(pedagogika)

PAIDAGOGIJA

(dziś)

pedagogia

Uogólnienia- wiedza na temat

(dążenia do wiedzy, prawdy o dziele)

Czynny żywy proces-praktyka

(dążenia do sztuki,

pięknego dzieła)

4. Zastosowanie

1. Praktyka

3. Teoria

2.Refleksja

---